Without You - Rozdział 9

 "Okropnie jest żyć ze świadomością, że ktoś się o Ciebie stara, chciałby czegoś więcej niż przyjaźń, a Ciebie coś hamuje, by to odwzajemnić."

Ten dzień już od samego rana wydawał się odrobinę dziwny. Później było tylko gorzej. Jedna nieodpowiednia chwila może wszystko zepsuć. Harry i Rose robili wszystko odwrotnie. Co z tego, że nieświadomie. Rosemary była przygnębiona mimo wspaniałego spotkania ukochanego, a na dodatek opowiedziała całą swoją historię prawdziwemu słuchaczowi. Natomiast Harry wydawał się być nienaturalnie szczęśliwy, okłamał przyjaciół i chciał spotkać się z Rose wcześniej niż to było zaplanowane. Nie mogło być lepiej?
Harry wyszedł z ich apartamentu. Zdążył tylko powiedzieć przyjaciołom, że spotkają się u Rose o 4 po południu. Dodał jeszcze, że idzie rozejrzeć się po mieście, tak dla jasności, żeby przyjaciele się nie martwili. Choć i to nie bardzo go dzisiaj obchodziło.
Postanowił wybrać się na pieszo. Pomyślał, że ułoży sobie w głowie to co powie Rosemary. Może zahaczy o kwiaciarnię? Czekała go wyjątkowo długa wędrówka po Los Angeles, bo zupełnie nie wiedział gdzie może znajdować się kamienica, w której mieszka osoba, z którą właśnie chce odwiedzić.
Tymczasem Rosemary piła herbatę ze swoją przyjaciółką nie mając pojęcia, że Harry zdecydował się odwiedzić ją wcześniej niż się umówili. Obie siedziały w zupełnej ciszy. Układały sobie w głowie sytuację sprzed kilku chwil. Bonnie rozważała wszystko czego się dzisiaj dowiedziała, a Rose myślała o wszystkim co może się zdążyć.
Ten dzień stawał się coraz bardziej dziwniejszy. Panna Spring, która była nadzwyczaj rozgadana, zupełnie milczała. Niestety dzień jeszcze się nie skończył a wraz z nim koniec wrażeń.
Z rozmyślań wyrwał dziewczyny dźwięk dzwonka do drzwi. Rose spojrzała na zegarek na swoim nadgarstku i odetchnęła z ulgą, że wskazówki nie wskazują jeszcze czwartej po południu. Napotkała spojrzenie Bonnie i uśmiechnęła się do niej blado. Kiedy dobiegł ponowny dźwięk Rosemary wstała aby otworzyć drzwi.
W progu pojawił się Justin. Nawet jego dziewczyna się nie spodziewała. Mruknęła ciche "cześć" i wpuściła chłopaka do środka.
- Musimy pogadać - powiedział kiedy Rose zamknęła za nim drzwi.
- Tak - kiwnęła głową.
- Bo wiesz...- zaczął, ale Rose mu przerwała.
- Chyba nie chcesz rozmawiać w przedpokoju?
Rose nie czekała na chłopaka, tylko przeniosła się do sąsiadującej obok korytarza kuchni. Justin, który szedł za nią, zobaczył, że przy stole siedzi Bonnie.
- Myślałem, że jesteś sama - powiedział trochę zmieszany.
- Ja również cieszę się na twój widok - odpowiedziała Bonnie lekko urażona.
Justin kiwnął tylko głową, nie zwracając uwagi na odzew przyjaciółki.
- Chcesz herbaty, może kawy? - spytała Rose uprzejmie.
- Nie, dziękuję - powiedział Justin.
- Więc o czym chciałeś porozmawiać? - spytała Rose.
Justin spojrzał znacząco na Bonnie i odezwał się do Rose:
- Wolałbym porozmawiać w cztery oczy.
- Dzięki za bezpośredniość - odezwała się Bonnie już naprawdę urażona zachowaniem Justina.
- Proszę was - jęknęła Rose, próbując załagodzić sytuację.
- Nie. Wszystko w porządku. Po prostu niektórym brakuje taktu - powiedziała Bonnie zakładając torebkę na ramię.
Rosemary ruszyła za przyjaciółką, która wyszła już z pomieszczenia i ubierała buty.
- Przepraszam Cię za niego - odezwała się kiedy były już poza zasięgiem słuchu Justina
- Nie powinnaś. Chyba naprawdę chcę porozmawiać z tobą o czymś ważnym.
Blondynka złapała już za klamkę, ale Rosie ją zatrzymała.
- Mogę cię jeszcze prosić o przysługę?
- Jasne.
- Mogłabyś zaopiekować się Michaelem o czwartej? - spytała błagalnym tonem.
- A planujesz coś? - zainteresowała się przyjaciółka.
- Nie. Znaczy tak. Mają wtedy przyjść do mnie chłopcy. No wiesz, One Direction.
- Rose...- zaczęła.
- Wiem, że powinni się dowiedzieć, szczególnie Harry, ale nie jestem gotowa. Jeszcze nie - powiedziała szybko, nie pozwalając dojść jej do słowa.
- Obiecuję, że się niedługo dowiedzą, ale nie mogę witać ich wieścią, że jestem mamą, a Harry tatą.
- Nie musisz nic mówić. Rozumiem.
- Naprawdę?
- Oczywiście i przyjdę pół godziny wcześniej żebyś zdążyła się przygotować i ewentualnie wykurzyć stąd Justina - uśmiechnęła się do niej.
- Jesteś wspaniałą przyjaciółką - powiedziała Rose i przytuliła ją na pożegnanie.
- Dziękuję ci - szepnęła po czym się odsunęła.
- Polecam się na przyszłość - zaśmiała się Bonnie - Do zobaczenia
Rose zamknęła za nią drzwi i udała się do kuchni, w której przebywał Justin.
- Może zrobić ci tą herbatę? - spytała uprzejmie Rosie.
- Nie, naprawdę dzięki.
Dziewczyna sprzątnęła puste kubki po herbacie z przyjaciółką i usiadła na krześle.
- Więc? - zaczęła Rose kiedy już cisza stała się nie do zniesienia.
Justin odchrząknął i wpatrywał się uporczywie w zegar ścienny. Nagle poderwał się z miejsca i wstał na równe nogi.
Rose zdziwiło jego zachowanie więc również wstała.
- Nie mogę ci tego powiedzieć. Nie umiem.
- Chyba nie po to wyrzuciłeś stąd Bonnie żeby teraz zostawić tą sprawę.
Justin spojrzał na nią niepewnie, a ona kiwnęła głową żeby zachęcić go do powiedzenia wszystkiego, ale to też nic nie dało, bo chłopak wciąż milczał.
- Czy to ma coś wspólnego z twoim dziwnym zachowaniem ostatniego razu kiedy się widzieliśmy? - spytała.
Justin kiwnął głową. Ominął Rose i stanął na przeciw okna.
- Bo widzisz... nie tylko ty masz tajemnice - powiedział wciąż stojąc tyłem do Rose.
Teraz to ona milczała, czekając na kolejne słowa z jego ust. Wiedziała jak trudno jest wyjawić komuś sekret, ale nie przypuszczała, że Justin coś przed nią ukrywa. Jej ciekawość wzrastała, ale nic nie mówiła.
- Justin... nie oczekuję od ciebie, że wyjawisz mi wszystkie swoje sekrety, jeśli tego nie chcesz - powiedziała kiedy cisza stała się już zbyt trudna.
Justin gwałtownie odwrócił się od okna i spojrzał na dziewczynę, z trudnym do odczytania wyrazem twarzy.
- Nie powinienem ci tego mówić. Nie teraz. Powinienem to zrobić o wiele wcześniej. Ciężko mi wytłumaczyć dlaczego tak długo zwlekałem.
- Więc dlaczego mi to mówisz skoro jest na to za późno?
- To nic nie zmieni. Na pewno nie w tej chwili, ale chciałabym żebyś wiedziała i przypuszczam, że ty też chcesz się tego dowiedzieć. Pewnie dużo myślałaś o moim wybuchu po tym jak wróciliśmy ze studia. Mówią, że ludzie nie widzą rzeczy, których nie chcą widzieć. Chyba coś w tym jest, bo ty pewnie się nawet nie domyślasz o czym mówię.
Rose kiwnęła niepewnie głową i zaraz dodała:
- To może mi powiedz.
- Naprawdę tego chcesz? - spytał i zrobił dwa kroki w jej stronę.
- Jak mam wiedzieć czy chcę skoro nie wiem o czym mówisz.
- Jeśli się dowiesz, możesz żałować, że wiesz.
- Przerażasz mnie.
- To nic wielkiego, Rose. Chciałabym z tobą dłużej porozmawiać, o rzeczach, które teraz ciekawią mnie najbardziej, ale obawiam się, że trochę by mnie to bolało. Nie teraz, kiedy wszystko jest jeszcze świeże - powiedział i uśmiechnął się blado.
- O czym ty mówisz, Justin? - spytała, nie ukrywając zdezorientowania.
- To chyba naprawdę jest trudne, wyznanie swoich uczuć - zaczął omijając spojrzenie Rose.
- Może właśnie dlatego nigdy do końca nie wiedziałem co ty czujesz do ojca Michaela. Nigdy do końca nie wiedziałem co ty czujesz, ale uczucia do mnie były dość proste, prawda? - spytał chociaż nie potrzebował odpowiedzi. Nie zwrócił nawet uwagi na kiwnięcie głową Rose.
- Po prostu... jesteś dla mnie ważna. Nie w sposób, który masz na myśli. Nie czuję do ciebie tylko przyjaźni.
- Nie rozumiem - powiedziała zdezorientowana.
- A ja myślę, że dobrze wiesz o co mi chodzi.
Przez chwilę milczeli. Dzieliły ich tylko dwa kroki, które po chwili zostały pokonane przez Justina.
Byli bardzo blisko siebie. Patrzyli sobie w oczy. Aż w końcu Justin ją pocałował. Szkoda tylko, że ani Rose, ani Justin nie mieli pojęcia, że ktoś im się przygląda. Harry, który po cichu wszedł do mieszkania żeby zrobić niespodziankę Rosie, zobaczył tylko pocałunek i to był wystarczający powód żeby jak najszybciej uciec niezauważonym. Wyrzucił bukiet czerwonych róż do kosza przed kamienicą i ruszył do knajpy, którą wcześniej mijał.
W tym czasie Justin odsunął się od Rose. Nie spodziewał się odwzajemnienia pocałunku i wcale się nie przeliczył.
Dziewczyna patrzała na niego ze smutkiem.
- Zależy mi na tobie i chyba się w tobie zakochałem - wyszeptał w jej usta.
- Przepraszam cię, Justin, ale dla mnie jesteś tylko przyjacielem. Kocham Harry'ego i naprawdę nic na to nie poradzę. To jest zbyt silne.
- Spodziewałem się takiej odpowiedzi - szepnął po czym wyprostował się i odsunął się na znaczną odległość.
- Chciałem tylko żebyś wiedziała.
- Proszę, nie miej mi tego za złe - załapała go za rękę, ale po chwili puściła, bo wiedziała, że to nieodpowiednie w tej sytuacji.
- Nie mam - uśmiechnął się blado - Harry to szczęściarz, że ma ciebie - powiedział i wyszedł z mieszkania Rose pozostawiając ją w podłym nastroju.


____________________________________


Hej :3 Nie podoba mi się ten rozdział. Myślałam, że wyjdzie lepiej, ale się przeliczyłam.
 Skończyły mi się ferie. Tak szybko to minęło. Niestety powracam do szkoły i rozdziały na pewno będę dodawane raz na tydzień w weekendy.

See You Soon ♥
Majka