Siódmy dzień spisanego bólu...

Harry nie przyszedł następnego dnia po naszym spotkaniu. Szczerze mówiąc straciłam już wtedy nadzieję, że w ogóle przyjdzie, jednak nie zawiódł mnie. Przyszedł dwa dni od naszego spotkania i naprawdę ucieszyłam się na jego widok. Nie tylko dlatego, że miał mi załatwić długopis, ale polubiłam go. Opiszę ci to spotkanie dokładniej.

Big Ben wybił południe. Od rana nic nie jadłam. Nie miałam ochoty słyszeć obelg na swój temat, że powinnam zarobić, nie nękać porządnych ludzi czy po prostu słyszeć teksty matek "Nie podchodż do tej dziewczyny bo to tylko brudna i śmierdząca żebraczka" czy "ucz się bo wylądujesz na ulicy tak jak ona" I różne teksty podobne do tego. Ludzie w tych czasach są naprawdę niewyrozumiali i nieuprzejmi. Szkoda,że tylko kilka osób jest naprawdę miłych.
Nagle zobaczyłam biegnącego w moją stronę chłopaka. Zmrużyłam oczy by lepiej dostrzec co to za człowiek kiedy zauważyłam burzę tych uroczych loczków. Natychmiast na mojej twarzy pojawił się uśmiech.
Harry dobiegł do mojej ławki. Oparł ręce o kolana i zaczął serię głębokich wdechów i wydechów. Zaśmiałam się mimowolnie.
- Cześć Rosie - pomachał mi
- Cześć Harry - odmachałam mu nieśmiało - Nie sądziłam, że przyjdziesz -dodałam
- Wątpisz we mnie?
- Może troszkę
Harry usiadł obok mnie na ławce.
- Proszę - podał mi długopis
- O ! - zdziwiłam się widząc na długopisie napis Rosie - Dziękuję - zaczerwieniłam się
- Po co grawerowałeś na nim moje imię? To musiało cię dużo kosztować -powiedziałam
- No coś ty? Zapomniałaś, że mi nie brakuje pieniędzy - wyszczerzył się- chciałem ci sprawić przyjemność
- Och! Dziękuję - uśmiechnęłam się nieśmiało
- Mam tu jeszcze po słodkiej bułce- podał mi jedzenie
- Nie musiałeś. Chciałam tylko długopis
- Ale chciałem. Po za tym pewnie nie jadłaś dużo
Kiwnęłam głową
- Dziękuję
- Przestań ciągle dziękować - zaśmiał się
- Przepraszam - powiedziałam i wgryzłam się w bułkę
- Nie masz za co
- Czemu tak biegłeś? - zainteresowałam się
- Chciałem spędzić jak najwięcej czasu z tobą
Opuściłam głowę i włosami starałam się zakryć moją zarumienioną twarz
- Bo wiesz. Mieliśmy próbę i udało mi się urwać w przerwie na lunch - trajkotał dalej
- To bardzo miłe z twojej strony
- Wczoraj nie mogłem przyjść, ale chyba koniecznie nie był ci potrzebny długopis? - spytał
- Nie
- A właściwie po co ci długopis?- zainteresował się
Podniosłam mój zeszyt, który leżał obok mnie z prawej strony i pokazałam okładkę chłopakowi
- To jest mój zeszyt i tutaj opisuje dni.
- Taki jakby pamiętnik?- upewniał się
- Ja nazywam go moim Zeszycikiem - powiedziałam
- Jesteś urocza- zaśmiał się
- dziękuję - kolejny raz tego dnia zrobiłam się czerwona
- Wiesz, myślę, że powinnaś wrócić do domu dziecka - powiedział po chwili ciszy
Nagle opanowała mną dziwna złość . Ścisnęłam usta w wąską linię i odwróciłam głowę w drugą stronę.
- Tam będzie ci lepiej
- Harry, ale ja nie chcę tam iść, nie rozumiesz? Ty nie wiesz co to znaczy mieszkać w domu dziecka. Co prawda trochę lepiej niż z tatą, ale...- zamilkłam.
Przez ten potok słów wypowiedzianych przeze mnie nie zauważyłam, że napomknęłam o tacie. Nie wiem jaką sytuację przedstawił sobie Harry, więc nie chciałam nic mu mówić. Przede wszystkim gdzie przebywa mój tata i dlaczego. To byłoby za duże upokorzenie gdyby dowiedział się, że mój własny ojciec próbował mnie zgwałcić.
- Rosie możesz się wygadać. Chętnie cię wysłucham
- Nie. Lepiej nie. Przecież prędzej czy później i tak o mnie zapomnisz. Ludzie tylko mówią, że zaraz wrócą, a tak naprawdę nigdy nie wracają. Teraz nie ma na kogo liczyć
- Rosie, mówisz tak jakbyśmy nie mieli się nigdy spotkać
- Bo nie powinieneś się ze mną zadawać, a jeśli jacyś paparazzi przyłapią nas razem? Nie będzie to dobre ani dla ciebie ani dla mnie.
- Wiesz Rosie, ale ja cię lubię i nie obchodzi mnie co pomyślą inni. To moje życie i mogę zadawać się z kim chcę
Uśmiechnęłam się do niego delikatnie
- A może teraz coś przyjemniejszego. Twój ulubiony kolor? - spytał
- Zielony -uśmiechnęłam się szerzej- A twój?
- Różowy
- Serio? - zachichotałam
- To nie jest wcale śmieszne - zrobił obrażoną minę
- Jesteś w ogóle hetero? - zaśmiałam się
- No jasne. Wątpisz w to?
- Nie, skądże. Ile masz lat?
- Osiemnaście. Ulubione zwierzątko ?
- Kot.
- Ej, też lubię koty
Uśmiechnęłam się
- Ulubiony deser? -spytałam
- lody czekoladowe
- Ee tam... wolę truskawkowe
- Ulubiona piosenka? - spytał
- W radiu taka fajna leciała tylko nie pamiętam tytułu - zastanawiałam się
- To zaśpiewaj
- Nie umiem śpiewać- zawstydziłam się
- No proszę - zrobił psie oczka, a ja po prostu nie mogłam mu odmówić
- No dobra - uległam - Tylko się nie śmiej
So get out, get out, get out of my head -zaczęłam, a Harry zaczął śpiewać wraz ze mną.
And fall into my arms instead
I don't, I don't, don't know what it is
But I need that one thing
And you've got that one thing
Uśmiechnęliśmy się do siebie, a za chwilę usłyszeliśmy piski
- To piosenka One Direction - powiedział
- Chyba fanki cię zdemaskowały
- Na to wygląda. A tak w ogóle to naprawdę ładnie śpiewasz
- Nie prawda
Chłopak wstał i pomachał do fanek
- Następnym razem zaśpiewam ci całą piosenkę
- Następnym razem? A będzie następny raz ?
- Chyba nie myślałaś, że teraz dam ci spokój - posłał mi uśmiech - Pa Rosie - pomachał mi i popędził do swoich fanek
Odmachałam mu mimo, że już na mnie nie patrzył
Popatrzałam na długopis, który od niego dostałam i przytuliłam go do siebie jakby był najcenniejszą rzeczą na świecie

Widzisz Zeszyciku? Jednak się myliłam. Przyszedł i nawet dał mi ten długopis i bułkę do jedzenia. Po za tym powiedział, że jestem urocza. Jaki on miły.
Tak bardzo bym chciała żeby znowu przyszedł. Nie jest taki jak inni ludzie. Chyba naprawdę obchodzi go mój los.


_____________________________

Harry i Rosie :D
Co myślicie? :D
Na marchewkowym też dodałam rozdział :)
Komentujcie <3

See You Soon♥
Majka