Dwudziesty dzien spisanego bólu...

Są takie chwilę w życiu, których tak bardzo pragniesz, a kiedy to staje się rzeczywistością dopiero po wszystkim uświadamiasz sobie, że to jest złe, nie powinno się zdarzyć. Nie chcę żeby to tak brzmiało, ale tak jest.
Przeżyłam najpiękniejszą chwilę w moim życiu z najcudowniejszym facetem jakiego kiedykolwiek ta ziemia nosiła. Wszystko niestety ma swoje konsekwencje. Czasem dobre, czasem złe. A najgorsze jest to, że w tej sytuacji nie wiem czego się spodziewać. Trudno jest tu określić moje stanowisko. Bije się z myślami. Próbuje wymyślić coś mądrego chociaż wiem, że już nic tego nie zmieni. Nachodzą mnie teraz myśli czy gdybyśmy byli tu pół roku wcześniej to stałoby się dokładnie to co tutaj. Czy wtedy bym to wszystko zatrzymała? Myślę, że w tym przypadku czas i miejsce nie mają znaczenia. Mimo wszystko, wiem co czuję, wiem jakie mam plany, ale czy ta druga strona jest ta sama? Możesz nie rozumieć o czym ja mówię, możesz się nawet nie domyślać. Wiem, że ta sytuacja jest dość niespodziewana, bo nawet i ja z moją rozwiniętą wyobraźnią nie mogę pojąć jak to się stało.
Wiesz... chciałabym czytać w myślach, chociaż tej jednej osobie. Wiedziałabym wtedy co zrobić żeby nam wszystkim było dobrze. Chyba nie będę potrafiła żyć z tą świadomością, że to co stało się między mną a Harrym zaszkodzi jego związku z Cher. Tak, powiedziałam mu wszystko. Moje uczucia, myśli. Pytasz jak to się stało, skoro prawie rok ukrywam swoje uczucia i do tej pory nie zostałam zdemaskowana? Pisałam ci ostatnio o tym, że mam te gorsze i lepsze dni. Pamiętasz, prawda? To był ten gorszy dzień. Stworzyłam sobie warunki do spokojnego użalania się nad sobą, tylko trochę mi nie wyszło. Ale ty jeszcze nie wiesz wszystkiego. Trudno jest mi to powiedzieć wprost. Dlatego to opisze. Choć na pewno nie będę potrafiła odzwierciedlić tego tak jak w rzeczywistości. Przynajmniej spróbuje.


Zostaliśmy zaproszeni na imprezę do Ed'a. Chłopcy wyrazili pozytywną myśl na ten temat. Tylko nie ja. Lubię Ed'a, ale nie miałam ochoty imprezować. Oczywiście nie musiałabym patrzyć na Harry'ego i Cher całujących się pod ścianą, tak jak ostatnim razem, bo Cher wyjechała na jakiś czas z Londynu. Ona też jest piosenkarką, więc powinniśmy się liczyć z tym, że nie zawsze będzie towarzyszyła Styles'owi.
- Na pewno nie chcesz jechać? - spytał Niall kolejny raz tego wieczoru
- Przecież mówiłam, że nie - uśmiechnęłam się - Nie czuję się najlepiej
- Może ktoś powinien z tobą zostać? - zainteresował się Louis
- Przecież nie jestem małym dzieckiem. Potrafię się sobą zająć. Po za tym nie chcę wam psuć wieczoru
- Ale...
- Dorosła jestem już, prawda?
- Dajcie już spokój, przecież poradzi sobie - wstawił się za mną Zayn
- No dobrze - Lou dał za wygraną - Ale gdyby coś to dzwoń
- Tak, tato. To bawcie się dobrze - powiedziałam i zamknęłam za nimi drzwi
Od razu skierowałam się do swojego pokoju i usiadłam na łóżku. W tym momencie sztuczny uśmiech zszedł mi z twarzy, a wszystkie łzy, które starałam się wytrzymać cały dzień, wypłynęły od razu gdy zostałam sama. Jak gdyby tylko czekały aby wydostać się na zewnątrz. Powód zawsze był ten sam.
Drzwi się nagle otworzyły i niespodziewanie stanął w nich Harry
- Zapomniałem tele...- dopiero teraz zdawał się zauważyć w jakim jestem stanie - ...fonu. Wiesz może...
- w kuchni - przerwałam mu i otarłam łzy
Harry wyszedł z mojego pokoju i uderzyłam się w głowę, za taką bezmyślność.
Chłopak wrócił z powrotem z telefonem w ręku. Nic nie mówiąc wykręcił jakiś numer i czekał na połączenie przypatrując mi się z uwagą
- Halo? Jedzcie sami, ja zostanę z Rose. Nie, nic się nie stało, ale sam mówiłeś żeby ktoś z nią został. No wiem. Przeproś go ode mnie. Zrozumie przecież. No to na razie - rozłączył się i podszedł do okna prawdopodobnie sprawdzić czy chłopcy już odjechali. Potem usiadł koło mnie na łóżku i patrzył na mnie przez chwilę w milczeniu
- Czemu nie pojechałeś? - spytałam przełykając łzy
- Miałem cię tak zostawić? - spytał
- Przecież nic mi nie jest
- Rosie, przecież nie jestem ślepy
Podkuliłam pod siebie nogi i zakryłam twarz włosami żeby moje łzy nie były aż tak widoczne.
- Nie mów do mnie "Rosie" - powiedziałam cicho
- Dlaczego? - zdziwił się
Milczałam. Przecież nie mogłam mu powiedzieć, że źle to na mnie działa. Że czuję się wtedy jakbym była jego. Przecież wypowiada to w sposób jak nikt inny nigdy tego nie robił.
- Powiedz, czy robimy coś źle? Jesteś nieszczęśliwa
Pokręciłam przecząco głową i otarłam łzy, które powoli przysłaniały mi obraz. Jeszcze trochę a mi okulary zaparują.
- Nie wiem już co mam robić. Chciałem cię pocieszyć, ale nie potrafię tego zrobić. Nie wiem czy mogę powiedzieć, że będzie dobrze, skoro nie znam powodu twojego smutku. Czy to przez jakiegoś chłopaka? Powiedz mi proszę
Spojrzałam na niego swoimi zapłakanymi oczyma i kiwnęłam twierdząco głową.
- Chodź tu - wyciągnął w moją stronę ręce
Bez wahania przybliżyłam się do niego i przytuliłam się najmocniej jak potrafiłam. On posadził mnie sobie kolana, tak jak robił to zawsze i przytulił mnie tak mocno jak nigdy przedtem. Mogłabym tak trwać zawsze.
- Powiedz mi, a znajdę tego gnoja, który złamał ci serce i zabije go - powiedział nie przerywając tulenia
Kiwnęłam przecząco głową co pewnie poczuł i rozpłakałam się jeszcze bardziej. Oderwał mnie od siebie, tak że teraz patrzyłam na niego. Zdjął mi okulary i wierzchem dłoni otarł mi łzy. Odwróciłam wzrok nie mogąc myśleć o tym w jakim stanie on mnie teraz widzi.
- Nie mogę - szepnęłam
- Dlaczego? - spytał
- Nie rozumiesz?
- Czego? - zdziwił się i skierował moją twarz tak żebym patrzyła mu w oczy
Jego oczy uparcie wpatrywały się w moje, jakby tam chciały znaleźć odpowiedź na wszystkie pytania. Nie mogłam wytrzymać. Uległam tym cudownym zielonym oczom, które miały dać mi nadzieję na lepsze jutro
- Nie mogę pozwolić żebyś popełnił samobójstwo - powiedziałam cicho
Widziałam zszokowaną minę Harry'ego i miałam wyrzuty, że mu to powiedziałam. Miałam tylko nadzieję, że nie zrzuci mnie ze swoich kolan, ale nic takiego się nie stało
- Nie musisz nic mówić, przecież wiem wszystko. Że to tylko ja jestem w tobie zakochana, a ty jesteś z Cher. Nic od ciebie nie oczekuję - powiedziałam kiedy Harry przez dłuższy czas milczał.
- Jak długo? - spytał jakby nieobecny
- Nie pamiętam. Odkąd tylko cię poznałam, Harry. Zawsze byłeś dobrą myślą obok mnie.
- To znaczy, że przez ten cały czas płakałaś przeze mnie? Przez tą...miłość?
- Między innymi - powiedziałam cicho - ale nie czuj się winny, to nie twoja wina
Siedziałam cicho tak samo jak Harry. Nikt nie chciał się w tej chwili odezwać. Wszystko co przez tak długi czas ukrywałam legło w gruzach. Teraz on wiedział. Czy tylko ja uważam że to może diametralnie zmienić relacje między nami?
Westchnęłam ciężko i powiedziałam wpatrując się wszędzie byle tylko nie na Harry'ego
- Jestem żałosna - chciałam zejść z jego kolan, ale on mnie przytrzymał
- Wcale nie jesteś - powiedział i zgarnął niesforny kosmyk opadający mi na twarz
- Zrobisz coś dla mnie? - spytałam cicho
- Tak?
- Przytul się do mnie, choć na 5 sekund. Poczuję Twój zapach, dotknę Ciebie, przez chwilę będziesz mój. Potem, obiecuję już nie przeszkodzę Ci w życiu
Chłopak nie powiedział ani słowa tylko zrobił to o co poprosiłam. Zamknęłam oczy żeby bardziej poczuć bliskość między nami. Przytuliłam mocniej Harry'ego i pozwoliłam łzom swobodnie płynąć po moich policzkach. Trwaliśmy tak dłuższy czas a Harry kołysał mną lekko na boki, w geście pocieszenia.
- Co byś zrobił, mając świadomość, że widzisz mnie po raz ostatni? - spytałam drżącym głosem
Harry odsunął mnie od siebie i spojrzał na mnie przestraszony
- Chyba ty nie chcesz...
- Nie, na razie nie - powiedziałam nie pewnie - Po prostu załóż, że tak jest
Harry długo milczał. Nie wiedziałam jak mam to interpretować. W końcu, ku mojemu zdziwieniu, Harry pogłaskał wierzchem dłoni mój policzek, tym samym wywołując u mnie miłe dreszcze. Po chwili poczułam delikatny pocałunek złożony na moich ustach.
Spojrzałam zdziwiona w oczy Harry'ego jakby niepewna czy to w ogóle się stało. Nie dane mi było dobrze ochłonąć, bo Harry ponownie mnie pocałował. Tym razem dłużej i także ja włączyłam się do tej czynności.
W brzuszku czułam przyjemne łaskotanie, a serce mi biło z ogromną prędkością.
Harry nie przestawał pieścić moich ust, ja też nie zrezygnowałam z tej przyjemności. Czułam jakby chociaż na chwilę spełniły się moje marzenia.
Chłopak delikatnie położył mnie na łóżku nie zaprzestając wcześniejszej czynności.
Wszystko co tu się działo przybierało na sile. Pocałunki stawały się coraz bardziej namiętne, a atmosfera między nami coraz gorętsza. Nawet nie zauważyłam kiedy leżeliśmy obok siebie bez koszulek. Nie miałam pojęcia dlaczego to się dzieje i przede wszystkim dlaczego Harry to robi. Wiedziałam, że to nie w porządku, że to nie powinno mieć miejsca, ale nie mogłam tego zatrzymać, nie chciałam. W końcu porzuciłam te rozmyślania, całkowicie oddając się chwilom tej cudownej nocy


Teraz już wiesz co miałam na myśli pisząc ten wstęp. I teraz naprawdę nie wiem jak to się stało. Nie mam pojęcia dlaczego Harry rozpoczął to wszystko tym pocałunkiem i im bardziej o tym myślę, tym bardziej mnie to smuci. Nie chodzi tu o to co się stało tej nocy, ale o uczucia. Dla mnie to nie był tylko seks. Ja się z nim kochałam. Nie wiem jak On to interpretuje. Czy tylko jako zaspokojenie swojej potrzeby, czy odnalazł we mnie coś innego. Przecież uważał mnie za swoją siostrę, ale przecież między rodzeństwem nie dochodzi do takich sytuacji. Boję się tego co będzie dalej. On powie "Zapomnijmy o tym, to był błąd, nikt nie może się o tym dowiedzieć, a przede wszystkim Cher". Gdyby to powiedział mogłabym się do tego dostosować, dla niego, ale nie wiem jak długo bym wytrzymała, patrząc na niego i nie wspominać tej nocy lub widząc ich razem. Nie wiem czy temu podołam. Tak bardzo broniłam się przed tym aby nie zniszczyć ich związku. A teraz? Wszystko balansuje na krawędzi choć tylko my o tym wiemy.
W mojej głowie układa się plan żeby temu zapobiec, ale nie jestem co do niego pewna. Zawsze ktoś ucierpi, ale nie mogę pozwolić żeby to był Harry. Za bardzo go kocham.


_________________________________________

Witam! :) Wiem, że nie upłynęły jeszcze 24 godziny od ostatniego posta i pewnie nie wszyscy jeszcze zdążyli go przeczytać, ale tak bardzo nie mogłam się doczekać żeby dodać ten rozdział, że już wrzucam.
Pisząc go czułam się jakbym to ja była Rose. Jestem z niego bardzo zadowolona i nie zaprzeczam, że według mnie to najlepszy rozdział napisany do tej pory :)
A wy co myślicie?
Wrzuciłam tu "Irresistible" choć na początku chciałam wziąć "Change my mind" . W ogólne odnoszę takie wrażenie jakby piosenki na "Take Me Home" były napisane specjalnie dla Rose i sytuacji zawartej w tym opowiadaniu. Tak, to głupie ;P

See You Soon ♥
Majka