Without You - Rozdział 1

Rosemary Barrett właśnie zamykała sklep muzyczny, po skończonym dniu w pracy. Zegary wybiły dopiero czwartą godzinę. Z jej czarnej torebki dochodził dźwięk telefonu. Rose westchnęła. Grzebała w torbie, ale ciężko było jej cokolwiek znaleźć.
- Jest - szepnęła do siebie i chwyciła pewnie urządzenie do ręki. Na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie Justina. Uśmiechnęła się i odebrała połączenie.
- Cześć Mary - usłyszała jego radosny głos. Była pewna, że w tej chwili uśmiecha się szeroko
- Cześć Justin. Chciałeś coś? - spytała, choć dobrze wiedziała, że w każdy poniedziałek spotykają się w kawiarni na cappucino i ciastko.
- Zawsze muszę ci przypominać?- zaśmiał się
- Mam za dużo na głowie- usprawiedliwiała się - Przecież wiesz - dodała z lekkim udręczeniem
- Nie daj się prosić. Po za tym już na ciebie czekam
Rose szła w stronę kawiarni rozglądając się na boki. Kolejny raz westchnęła i poprawiła telefon, który trzymała przy uchu.
- Bonnie mnie zabije - powiedziała, wspominając kwaśną minę przyjaciółki kiedy zostawiała ją samą na zbyt długo. Mimowolnie się uśmiechnęła.
- Bez ciebie by sobie nie poradziła - odpowiedział jej chłopak
 Stanęła przed dużym szyldem kawiarni "Blue Rose" i pewnie pchnęła drzwi.
- Mogłeś chociaż ubrać czapkę. Wiosna tego roku nie jest dosyć ciepła - zagadnęła widząc ciemną czuprynę Justina.
Chłopak odwrócił się i zobaczył Rosemary. Uśmiechnął się do niej szeroko i pomachał jej radośnie. Dziewczyna zakończyła połączenie i włożyła telefon do torebki. Z uśmiechem skierowała się do stolika,przy którym siedział jej przyjaciel. Jus wstał i przytulił ją na przywitanie.
Rosie zdjęła z siebie płaszczyk i wełnianą czapkę po czym usiadła przy stoliku na przeciw niego. Justin podsunął jej cappucino i szarlotkę
- Zamówiłem ci to co zawsze
- Dziękuję - uśmiechnęła się i niemal natychmiast popiła łyk napoju, choć wiedziała, że jest zbyt gorący
- Nawet nie wiedziałeś czy przyjdę
- Zawsze przychodzisz i zawsze się ze mną droczysz - powiedział
- Nie zawsze - zaprzeczyła i przystąpiła do jedzenia ciasta
- Dosyć często - uśmiechnął się
- Przepraszam Cię - powiedziała ze skruchą po chwili ciszy
- Za co? - spojrzał na nią tymi swoimi orzechowymi oczami z lekkim zdezorientowaniem. Pamiętała ich pierwsze spotkanie i jego przerażony wzrok. Teraz kiedy to wspomina tamta sytuacja wydaje się zabawna, ale wtedy nie było im do śmiechu. Justin spotkał ją w supermarkecie i pewnie nie zwróciłby na nią większej uwagi gdyby nie jej krzyk. Wyglądała wtedy jakby za chwilę miała rodzić. A ona pewnie w innych okolicznościach poprosiłaby go o autograf, jednak potrzebowała jego pomocy. Oddychała ciężko, trzymając się za pokaźnych rozmiarów brzuch. Cichym głosem poprosiła go żeby zadzwonił po pogotowie. Jednak Justin wiedział, że karetki w Los Angeles nie docierają zbyt szybko. Oprócz tego nie wiedział na jakiej ulicy się znajdują. Wziął ją za rękę i niemal błagając ją żeby oddychała głęboko, zaprowadził ją ku wyjściu ze sklepu. W tym samym czasie odeszły jej wody płodowe. Justin szybko wziął ją na ręce chociaż trudno było mu podnieść ciężarną kobietę.Ciężko dysząc włożył ją do swojego samochodu na tylne siedzenie i biegiem wsiadł do samochodu."Wytrzymaj tylko trochę"- powiedział i z piskiem opon odjechał spod marketu. Jechał najszybciej jak tylko mógł. Dotarli do szpitala w pięć minut, które były dla niego męczarnią, bo wciąż musiał wysłuchiwać odgłosów bólu Rosemary. Nie wiedział zbyt wiele o fazach porodu, ale domyślał się, że dziewczyna ma skurcze przedporodowe.
Szybko wyszedł z samochodu i pomógł wysiąść dziewczynie. Następnie wziął ją na ręce i zaniósł ją aż do głównego korytarza w szpitalu. Kiedy pielęgniarki zabrały ją na porodówkę Justin usiadł przed pomieszczeniem i czekał. Czekał, choć nie musiał tu wcale być. Czas mu się dłużył aż nieoczekiwanie zasnął. Obudziła go pielęgniarka. Pozwolono mu zobaczyć się z Rosemary i właśnie tam, na tej porodówce zaczęła się ich przyjaźń.
- Mary, żyjesz? - spytał zaniepokojony jej milczeniem
Dziewczyna ocknęła się i uśmiechnęła się delikatnie, odrzucając na bok wspomnienia.
- Przepraszam Cię, że nie mam dla ciebie żadnej piosenki. Ostatnio mi coś nie idzie, bo nic nie umiem stworzyć- westchnęła i popiła cappucino
- Nie musisz się spieszyć, przecież nie nagrałem jeszcze tych trzech poprzednich, które mi napisałaś - powiedział i uśmiechnął się pocieszająco - Po za tym nie piszesz sama piosenek na mój nowy album. Sam też pewnie coś naskrobie choć z trudem mi to wychodzi
- Mogłabym ci ewentualnie coś dać z moich starych piosenek - powiedziałam w zamyśleniu
- Rosie...- zaczął
Zawsze tak się do niej zwracał kiedy mówił coś co może ją zdenerwować
- Tylko nie Rosie - powiedziała lekko spochmurniała, słysząc zdrobnienie imienia, które zarezerwowane było jedynie dla Harry'ego. Przez tak długi czas pozostał w jej sercu w nienaruszonym stanie. Jak przez mgłę wspominała jego uśmiech a przy nim dołeczki w policzkach oraz intensywność jego zielonych tęczówek, które były dla niej jedynym azylem.
- Dlaczego nigdy nie możemy mówić do ciebie Rosie ani Rose?- spytał lekko rozdrażniony. Zawsze miał do niej o to pretensje. Wiedział, że Mary nie bardzo do niej pasuje, ale przystawał na to pod jej namową.
Rosemary spojrzała gdzieś za szybę kawiarni myślami uciekając do wspomnień sprzed półtora roku. Justina zawsze drażniła jej zaduma. Dobrze wiedział, że myślała o jej wcześniejszym życiu, o którym on nie miał pojęcia, mimo iż byli przyjaciółmi. Właściwie nikt z jej znajomych nie wiedział o niej zbyt wiele. Ani o jej rodzinie, przyjaciołach, przygodach a przede wszystkim o jej życiu towarzyskim.
- Rosie - szepnęła cicho, ledwie słyszalnie, po czym upiła łyk zimnego już napoju
- Nie chcę rozmawiać o mojej przeszłości. Mary, to jest moje nowe imię. Zaczęłam nowe życie. Straciłam stare zaraz po ucieczce z Londynu- powiedziała nieprzytomnym wzrokiem, takim jak zawsze kiedy wspominała o przeszłości. Justinowi wydało się, że zobaczył ten błysk w oku świadczący o tym, że Rose za chwilę się rozpłacze. Nie bez powodu widok ten ścisnął mu serce. Rose nie była mu obojętna. Przykrył jej dłoń swoją, tym samym sygnalizując, że ona zawsze może na niego liczyć. Przykro mu jednak było, że Rosemary nigdy mu nie powiedziała o przeszłości, a gdy cokolwiek o tym wspominał ona zawsze go zbywała.
Dziewczynę rozbudził dotyk jego dłoni. Uśmiechnęła się do niego, choć oboje wiedzieli, że uśmiech ten nie jest wcale szczery.
- Co znowu zrobiłeś? - westchnęła i przyjrzała mu się bacznie
- A czy ja zawsze muszę coś robić? - spytał wyraźnie rozbawiony jej zachowaniem, rozładowując atmosferę
- A nie jest tak? - uśmiechnęła się tym razem jednak bez cienia smutku
- Może tak, może nie
- Więc? - nalegała
- Poleciłem cię mojemu dobremu znajomemu. No wiesz, żebyś napisała kilka piosenek - powiedział i spojrzał na nią niepewny jej reakcji
- Justin, ale wiesz ile mam na głowie, to nie jest takie proste samotnie wychowywać syna, pracować na pół etatu w sklepie muzycznym i do tego pisać piosenki - powiedziała z wyrzutem żywo gestykulując rękami
- Przecież masz Bonnie i mnie - powiedział i kolejny raz wziął ją za rękę żeby dodać jej otuchy - zawsze ci pomożemy, przecież zawsze znajdzie się ktoś kto zaopiekuje się Michaelem
- Nie mogę was tak przecież wykorzystywać. Kto wie jak długo będziecie chcieli mi pomagać- odezwała się i zabrała dłoń z jego uścisku
- Czy ty właśnie zwątpiłaś w naszą przyjaźń? - spytał lekko zdenerwowany
- Nie, Justin - tym razem to ona wzięła go za rękę - Nie, po prostu boję się, że zostanę na lodzie. Wiem, że trudno ze mną wytrzymać
Justin rozpogodził się trochę i uśmiechnął się pokrzepiająco
- Po prostu uwierz w siebie. Będzie dobrze
Rose wyszeptała ciche "dziękuję" i dopiła resztę cappucino
- Więc jak, zgadzasz się? - spytał po chwili
- Justin...-powiedziała ostrzegawczo sygnalizując mu, że wchodzi na teren minowy
- Co? Mogłabyś rzucić tę pracę w sklepie muzycznym w cholerę. Miałabyś więcej czasu dla Michaela. Przecież płacę ci za piosenki, które dla mnie piszesz i to nie małe pieniądze -powiedział - teraz przytrafia ci się nowa szansa. Możesz zabłysnąć jako pisarka tekstów piosenek.
- Nie mogę rzucić tej pracy. Pani Spring mnie potrzebuje. W tym sklepie pracuje tylko ja i Bonnie na zmianę, gdybym odeszła, Bonnie zostałaby sama. Sam wiesz, że nie mogą znaleźć pracowników - westchnęła i spojrzała przez okno
- Dobra, rozumiem. Nie będę naciskał. Chciałem tylko powiedzieć, że w końcu robisz, to co naprawdę lubisz. Piszesz piosenki dla artystów. Przestań odpychać tę pracę.
- Wiem, ale boję się, że nie dam rady z tym wszystkim. Sama wychowuję Micky'ego. Nie podołam - westchnęła. Zastanawiała się jakby to było wychowywać go wraz z jego ojcem. W głębi duszy pragnęła tak żyć. Kochała Michaela. W końcu był synem jej największej miłości. Tak naprawdę nikt nie znał ojca małego chłopca. Nikt oprócz Rose.
- Dasz radę- zapewniał ją - Ja w ciebie wierzę
Rose uśmiechnęła się do niego w podziękowaniu. Wiedziała, że zawsze może na niego liczyć i na Bonnie oczywiście. Cieszyła się, że poznała kogoś tak rozchwytywanego jak Justin Bieber. Jeszcze większą jej radością było to, że stał się jej przyjacielem i pomógł spełnić marzenie związane z pisaniem tekstów piosenek, a ona właśnie odrzucała pracę jakiegoś, z pewnością dobrego artysty.
- Powiesz mi chociaż dla kogo bym pracowała gdybym się zgodziła - zagadnęła zainteresowana
- A zgadzasz się? - spytał rozradowany
- Tego nie powiedziałam - uśmiechnęła się widząc przebłysk satysfakcji w jego spojrzeniu
- Nie. Nie powiem ci - odwzajemnił figlarny uśmiech, wyraźnie się z nią drocząc
- A gdybym się zgodziła?
- Też nie. To niespodzianka
- No dobrze. Zastanowię się - powiedziała -Ale tymczasem muszę wracać do mojego synka, pewnie już stęsknił się za mamą, a jego niania opowiada mu jaką jestem wyrodną matką zostawiając go samego z tak niecierpliwą kobietą- dodała z nutą rozbawienia
- Racja. Bonnie jest bardzo niecierpliwa - przyznał mi rację Justin - odwiozę cię - dodał
Szybko narzucił na siebie skórzaną kurtkę i poszedł zapłacić za kawę i ciastka. Rose w tym czasie ubrała płaszczyk i razem wyszli z "Blue Rose".
Dziewczyna wsiadła do jego samochodu i zapięła pas.
- Proszę cię, tylko nie jedź zbyt szybko. Raz ci tylko pozwoliłam, ale to był nagły przypadek- powiedziała już do siedzącego przed kierownicą Justina
- Spokojna głowa. Wtedy nie chciałem żeby Micky przyszedł na świat w moim aucie. Na ogół jeżdżę dosyć wolno - uśmiechnął się figlarnie
- Jasne - powiedziała Rose z nutą ironii
- Wątpisz we mnie?
- W tej kwestii to chyba oczywiste- uniosła brew do góry, rozbawiona jego drobnymi kłamstewkami
- Jedź już. Bonnie mnie zabije
- Ile razy będziesz powtarzać, że twoja własna przyjaciółka cię zabije?- spytał jednocześnie odpalając silnik
- Jak myślisz? Wybierze dla mnie szybką i bezbolesną śmierć czy raczej umrę w męczarniach? - odezwała się i wraz z Justiem wybuchła śmiechem
Resztę podróży przemilczeli, a że kawiarnia nie była zbyt oddalona od miejsca zamieszkania Rose, ta cisza ich nie męczyła.
Justin co jakiś czas spoglądał na zamyśloną twarz Rose. Zastanawiał się dlaczego kiedy Mary z nikim nie rozmawia jest tak bardzo pogrążona w swoim świecie. Zdumiewające było to, jak bardzo potrafiła się zanurzyć w przeszłości. Najbardziej frustrująca była ta niewiedza o jej punkcie rozmyślań. Chwilami tak bardzo była męcząca ta tajemniczość jej przyjaciółki, z którą nic, a nic nie mógł zrobić.
Zatrzymali się przed niewielką kamienicą, którą wynajmowała dziewczyna. Justin spojrzał na Rose przenikliwym wzrokiem jak gdyby chciał odczytać jej myśli.
- Wejdziesz? - spytała
- Nie. Lepiej pojadę, bo pewnie masz już mnie dość na dzisiaj - uśmiechnął się do niej
- Właściwie to mógłbyś odwieść Bonnie, jeśli chcesz się jeszcze przydać - powiedziała i uderzyła go lekko w bok
- To się nazywa wyzysk człowieka przez człowieka - zaśmiał się
- Dzięki. Jesteś kochany - zaświergotała i zbuziała jego mięciutki policzek wywołując u niego niezmierzoną choć skrytą radość.
- Ale ja się wcale nie zgodziłem - powiedział lekko się z nią drocząc
- Tak, tak, też cię kocham- zaśmiała się i wyszła z samochodu zamykając głośno drzwi. Pomachała mu jeszcze zanim weszła do klatki schodowej. Justin odmachał jej z uśmiechem na twarzy odprowadzając ją wzrokiem.
- Ona jest niesamowita - powiedział do siebie i oparł głowę o siedzenie na samo wspomnienie o dziewczynie.

Rose wbiegła po schodach na drugie piętro, nie mogąc doczekać się spotkania ze swoim małym synkiem.
- Jestem - zawołała radośnie wchodząc do mieszkania
- No nareszcie - usłyszała z głębi domu niecierpliwy odgłos swojej przyjaciółki. Zaśmiała się w duchu i szybko ściągnęła buty.
Szybko znalazła się w pokoju gdzie Micky siedział z Bonnie na dywanie potrząsając grzechotką
- Cześć mój mały szkrabie - powiedziała swoim śmiesznym, dziecinnym głosem, którego zawsze używała rozmawiając z małym chłopcem
- Stęskniłeś się za mamą? - spytała i wzięła go na ręce przytulając go do siebie - Bo mamusia tęskniła - powiedziała huśtając w powietrzu chłopca co wywołało u niego śmiech. Włożyła go do drewnianego łóżeczka i wręczyła mu grzechotkę, która upadła mu na podłogę. Zdjęła płaszczyk i czapkę.
- Grzeczny dzisiaj był? - spytała
- Trochę marudził przy jedzeniu, ale nie było źle - odpowiedziała Bonnie
- Załatwiłam ci podwózkę. Justin czeka przed kamienicą- zakomunikowałam
- Znowu byliście w "Blue Rose"? - spytała choć znała odpowiedź
- Tak. Dziękuję, że zgodziłaś się nim zaopiekować - uśmiechnęła się i pocałowała Bonnie w policzek - Jesteś kochana
- Wiem- zaśmiała się - Cześć Micky - pogłaskała go po głowie i udała się do korytarza po kurtkę.
- Cześć Mary - pożegnała się i wyszła.
- Czas na kąpiel szkrabie - Rose uśmiechnęła się do chłopca i wyciągnęła go z łóżeczka żeby zanieść go do łazienki


Noc już zapadła na dobre. Michael już dawno smacznie spał w swoim łóżeczku.
Rose rozczesywała swoje włosy, które po ucieczce z Londynu przefarbowała na czarno. Zaczęły się już powoli kręcić. Trudno było utrzymać je proste przez cały dzień. Bolało ją, że musi się tak maskować. Wymieniła też swoje stare okulary na szkła kontaktowe z zielonymi tęczówkami. Teraz patrzała w lustro na swoje smutne, niebieskie oczy. Dotknęła dłońmi swojego zeszytu, w którym opisywała swoje dni po ucieczce. Nie była pewna czy chce dzisiaj cokolwiek napisać. Ostatecznie zostawiła go i położyła się do łóżka z nadzieją, że Michael da jej chociaż odrobinę dłużej pospać.

______________________________________

Napisałam już ten rozdział w niedziele, ale jakoś nie miałam chwili żeby dodać.
Tak. Michael to synek Rose i Harry'ego przejrzałyście  mnie :D 
W tej części nie będę pisać tak na luzie jak w CWWKOC. Tutaj chcę zrobić wszystko tak poważnie. Jak w książce. Chodzi mi tu o styl.
Mam już napisane trochę do 2 rozdziału, ale nie wiem kiedy dodam. Może w weekend, może dalej.
+ zaktualizowałam zakładkę "Bohaterowie"

See You Soon ♥
Majka