Without You - Rozdział 2

"W snach, spotykamy się miło rozmawiając
Oboje budzimy się samotni, w innych miastach"

Kolejna kartka zgnieciona w kulkę wylądowała gdzieś na podłodze. Rose podparła głowę na rękach i zmarszczyła czoło. Intensywnie zastanawiała się nad rozpoczęciem piosenki dla Justina. Zaczynała już mnóstwo razy i z marnym skutkiem. Za każdym razem coś jej nie pasowało w stworzonych wersach. Nagle wstała z miejsca. Przeszła się w kółko po miękkim dywanie, wciąż trzymając się za głowę. Obrzuciła spojrzeniem cały pokój i jęknęła zdesperowana. Nie dość, że nie wymyśliła nic godnego uwagi to jeszcze narobiła wszędzie bałaganu porozrzucanymi skrawkami papieru. Opuściła ręce wzdłuż tułowia i oparła się o zieloną ścianę swojego pokoju, uderzając się przy tym w głowę.
- Co jest ze mną nie tak? - spytała sama siebie i jedna łza spłynęła jej po policzku.
- Jestem do niczego- powiedziała i wytarła policzki, na których już zaczęły gromadzić się łzy.
Przykucnęła i zaczęła zbierać skrawki papieru z podłogi. Odwijała po kolei każdą kulkę i czytała głośno to, co udało się jej stworzyć, z nadzieją, że przeoczyła coś godnego uwagi. Niestety nic takiego się nie stało. Zgniotła wszystko ponownie i szybkim krokiem podeszła do pojemnika na śmieci. Wrzuciła tam papier i ciężko usiadła na obrotowym krześle. Zagarnęła swoje czarne loki za uszy i otworzyła szufladę przy biurku. Znajdowały się w niej zdjęcia przed dwóch laty, długopis z wygrawerowanym napisem "Rosie", płyty "Up All Night" i "Take Me Home" oraz jej zeszyt. Kiedyś, kiedy jeszcze jej mama żyła, a ojciec jeszcze nie trafił do więzienia, Rose założyła swój pierwszy zeszyt, który prowadziła dwa lata. Jednak zostawiła go Harry'emu zanim wyjechała do Stanów Zjednoczonych. Zaraz po tym założyła nowy zeszyt. Każdy swój wpis tytułowała zwrotem "Without Him". Opisane tam miała wszystko. Jej uczucia, lęki, zdarzenia, przygody. Zwierzała się tak jak dobremu przyjacielowi. Problem w tym, że znalazła nowych przyjaciół- Justina i Bonnie. Mimo to, nigdy im o sobie nic nie powiedziała, nawet wtedy kiedy bardzo nalegali. Wolała zapisywać wszystko na kartkach papieru. Jedyną osobą, która na obecną chwilę wiedziała o niej najwięcej był Harry. Stary zeszyt powiedział mu wszystko. Nawet jej przeszłość, którą chroniła za wszelką cenę, jak drogocenny skarb. Niestety jest jedna rzecz, o której nie wie Harry i z pewnością nawet się nie domyśla. Nie wie, że ma syna. To tak bardzo boli Rosie. Tłumaczy sobie, że tak jest lepiej, że tak powinno być, chociaż pragnie żeby Harry wiedział, ale wydaje jej się to nierealne. Domyślała się, że gdyby powiedziała to Justinowi, on by mógł łatwiej skontaktować się ze Stylesem, ale ona nie była na to gotowa. Zraniła Harry'ego, choć nie miała pojęcia jak bardzo. Nie chciała tego powtarzać. Wiadomość, że Style's ma jedenastomiesięcznego syna byłaby dla niego jak cios prosto w serce. Nie powinna tego dłużej ciągnąć, ale to wszystko zaszło już zbyt daleko. Nic nie nadrobi tego straconego czasu. Rose nie zniosłaby myśli, że Harry mógłby ją znienawidzić.
Chwyciła drżącymi dłońmi długopis, który kiedyś dostała od Harry'ego. Wtedy się jeszcze nawet nie znali. Uśmiechnęła się, dotykając pozłacanego napisu. Długopis, choć już nie pisał, był dla niej pamiątką. Odłożyła go na biurko i sięgnęła po zdjęcia. Oglądała każde po kolei. Te, które zrobili sobie razem na sesji zdjęciowej, jak i te, które wzięła bez ich zgody. Przypomniały jej się chwile, które spędzili na sesji. Lubiła przeglądać te zdjęcia. Pamiętała ich bardzo dobrze, tak jakby zostawiła ich wczoraj. Najdłużej zatrzymała się przy jej zdjęciu z Harry'm. Oboje zrobili śmieszne miny, wyglądali wprost komicznie. Rose wahała się chwilę, ale w końcu pocałowała kędzierzawego w zdjęciach. Przypomniało jej się, jak nawzajem targali sobie loczki i ile to śmiechu wywołało na ich twarzach.
- Tęsknię za tobą, Harry - szepnęła i przytuliła do siebie zdjęcie jakby to w jakiś sposób miało odzwierciedlić uścisk.
Odłożyła fotografie na biurko. Obróciła rękę i obejrzała srebrną bransoletkę z zawieszką- motylkiem, której wcale nie zdejmowała. Te wszystkie drobiazgi miały dla niej ogromne znaczenie i nie oddałaby ich za nic w świecie.
Wzięła zeszyt do ręki i otworzyła go na końcu, tam gdzie zawsze pisała swoje piosenki. Zaczęła pisać w głowie wciąż widząc zielone oczy Harry'ego

4 nad ranem
Składam na twoich ustach ostatni pocałunek
Ocieram łzy i wychodzę
A kiedy łapię za klamkę nie jestem pewna
Ostatnie słowa
Ostatnie spojrzenie
Ostatnia decyzja
To wszystko sprawia,że nie jestem pewna

Serce każe mi zostać
Rozum mówi "idź"
A ty śpisz, nie wiesz nic
"Przepraszam" zmierzam do drzwi
"Żegnaj" do zobaczenia nigdy

4 nad ranem
Cios, uderzenie, walka z samą sobą
Daje się ponieść emocjom
Przegrałam, jak wtedy
Nie umiem walczyć o miłość
Stoję w cieniu, słońce tu nie dociera
Pod chmurą, deszcz łez
Czekam aż mnie dostrzeżesz

Serce każe mi zostać
Rozum mówi "idź"
A ty śpisz, nie wiesz nic
"Przepraszam" zmierzam do drzwi
"Żegnaj" do zobaczenia nigdy

Łapię samolot
Nic nie jest pewne
Obracam się w tył
Wydaję mi się, że stoisz tam
I próbujesz mnie zatrzymać
Głupie złudzenia dają mi głupią nadzieję
I śmieję się choć to nie jest zabawne
Bo wiem, że o 4 nad ranem ty śpisz

Serce każe mi zostać
Rozum mówi "idź"
A ty śpisz, nie wiesz nic
"Przepraszam" zmierzam do drzwi
"Żegnaj" do zobaczenia nigdy

Daje ci ostatni pocałunek
Pozwalam spaść deszczowi łez
"Przepraszam" do zobaczenia nigdy

Serce każe mi zostać
Rozum mówi "idź"
A ty śpisz, nie wiesz nic
"Przepraszam" zmierzam do drzwi
"Żegnaj" do zobaczenia nigdy

Kiedy skończyła, przeczytała jeszcze raz swoje dzieło i oparła głowę na swoich rękach i głośno westchnęła.
- Nie no. Nie mogę dać tego Justinowi - powiedziała do siebie.
- To jest zbyt osobiste - mruknęła
Nie umiała pisać o czymś co nie dotyczyło jej. Poprzez piosenki wyrażała swoje uczucia, dlatego wszystkie teksty napisane dla Justina były o jej uczuciach. Później przerabiała je na rodzaj męski żeby wszystko się zgadzało. Nie każda piosenka będzie wykorzystywana przez Justina. Rose była tą, która pisała o smutnych rzeczach. Później Justin wraz ze swoim menadżerem wybiorą kilka najlepszych, które znajdą się na albumie.
Rose wzięła do ręki zdjęcia i kolejny raz zaczęła je przeglądać. I za każdym razem, kiedy przed oczami zataczał się obraz Harry'ego zastanawiała się bardziej odważnie czy aby nie powiedzieć o wszystkim Justinowi. Wiedziała, że mógłby jej pomóc. W końcu jest sławny i ma o wiele więcej możliwości. Choć tak naprawdę mogła zrobić to sama. Wciąż w telefonie miała zapisany jego numer. Ona swój zmieniła, ale nie była pewna co do niego. Jednak nigdy nie odważyła się do niego zadzwonić.
- Kocham Cię - szepnęła do zdjęcia - Nigdy nie przestałam - dodała za wszelką cenę próbując się nie rozpłakać
Właściwie mogła sobie pozwolić na chwilę słabości. Micky spał, ona miała dzisiaj wolne i nikt z jej przyjaciół nie był w tej chwili z nią. Jednak wiedziała, że nie może sobie na to pozwolić. Wystarczyło kilka łez żeby znów popaść w depresję. Nie chciała uruchamiać tej maszyny kolejny raz.
Przejechała opuszkami palców po Harry'emu ze zdjęcia. Zamknęła oczy, wyobrażając sobie, że głaszcze go po policzku, a on przygląda się jej swoimi przenikliwymi, zielonymi oczami. Takie drobne wyobrażenia były podstawą jej egzystencji. Zawsze kiedy tylko, choć na chwilę, przymykała powieki przypominała sobie te najpiękniejsze chwile.
- No cześć! - usłyszała głos Justina, który witał się z nią już w korytarzu.
Rose zerwała się na równe nogi. Natychmiast zebrała wszystkie zdjęcia i wrzuciła je do szuflady biurka. Chwilę później Justin pojawił się obok niej i przytulił ją na powitanie.
- Tylko proszę cię, bądź cicho bo Michael śpi - powiedziała drżącym szeptem zbyt przejęta tym, że chłopak mógł zobaczyć fotografie
- Nie będę długo. O! Napisałaś coś nowego! - zawołał spoglądając na otwarty zeszyt.
Usiadł na fotelu, a Rose zmartwiła się czy aby ta piosenka nie mówi zbyt wiele. Patrzyła wyczekująco aż chłopak przeczyta i skomentuje jej utwór.
Justin czytał w skupieniu niemo poruszając ustami. Każdy wers analizował z uwagą, a kiedy wkońcu skończył, podniósł na nią wzrok.
- No i? - spytała niecierpliwa
- Jej! Napisałaś to jakbyś sama to przeżywała. Naprawdę umiesz się wczuć - powiedział pełen podziwu
Rose westchnęła. Zastanawiała się czy powiedzieć mu o Harry'm. Ale zanim cokolwiek zdążyła powiedzieć zauważyła zainteresowanie Justina jednym przedmiotem. Chłopak trzymał w ręku długopis z pozłacanym napisem "Rosie".
Dziewczyna czekała na jego reakcje. Niezauważalnie zacisnęła pięści i duchem przygotowywała się na długą rozmowę o przeszłości.
- Rosie?- spytał zdziwiony oglądając z każdej strony długopis
- To... pamiątka - powiedziała powoli i kolejny raz skarciła siebie za to, że nie schowała wszystkiego do szuflady
- Pamiątka? - spytał z niedowierzaniem
Patrzał na nią wyczekująco. W głębi duszy miał nadzieję, że dowie się co nieco o niej.
Ale Rose milczała. Otwierała usta, ale nie potrafiła wydobyć żadnego dźwięku.
- Bo...- zaczęła
Chciała powiedzieć mu o Harry'm, chciała żeby Justin pomógł ściągnąć tu jego, ale im bardziej zagłębiała się w szczegóły, tym coraz bardziej wydawało się to dla niej zbyt przerażające.
- Chcesz pogadać?- spytał wyczuwając jej niepewność
- Tak... nie... nie wiem - zawahała się
- Po prostu powiedz - zachęcił ją
- Ja...- zaczęła, ale z głębi mieszkania można było usłyszeć płacz dziecka.
- Przepraszam - powiedziała Zgarnęła swój zeszyt z biurka i wzięła długopis z ręki Justina, tym samym sygnalizując mu o tym, jak wielkie znaczenie ma ta pamiątka.
Michael przerwał im rozmowę w punkcie kulminacyjnym, więc Rose uznała to za znak, że to nie powinno wyjść z jej ust. Tak więc do końca dnia udawała jakby tej rozmowy w ogóle nie było.
Justin poszedł do kuchni. Instyktownie już podgrzał mleko, tak żeby skoro tylko Rose przewinie syna, ten mógł się napić mleka.
Dziewczyna pojawiła się po dłuższej chwili. Włożyła chłopca do jego stoliczka. Justin podał jej butelkę z mlekiem, a ona podała je w rączki chłopca.
- Domyślam się, że nie chcesz już rozmawiać na tamten temat.
Rose kiwnęła głową, nie patrząc na chłopaka.
- Domyślam się też, że prawdopodobnie nigdy nie dowiem się o co chodzi - powiedział
Rose wyczuła w jego głosie urazę. Podniosła na niego wzrok
- Proszę cię. Nie zaczynajmy tego tematu - rzekła udręczona
- Dlaczego? Zawsze mnie zbywasz. Nie możesz mi tak po prostu tego powiedzieć?
- Nie, nie mogę. To nie jest takie proste jak ci się wydaje. Nie znasz mnie. Nie wiesz co przeszłam - usiadła na krześle wpatrując się w Justina. Wiedziała, że nie odpuści tak szybko. Atmosfera z biegiem czasu zaczynała coraz bardziej gęstnieć.
- W tym problem. Nie znam cię. Nie wiem o Tobie prawie nic. To nazywasz przyjaźnią? - spytał zdenerwowany
- H...-prawie wypowiedziała imię Harry'ego, ale zdążyła ugryźć się w język - On nigdy nie nalegał żebym mu mówiła o przeszłości. Szanował moją decyzję. Rozumiał, że to jest dla mnie zbyt trudne
- Pewnie mówisz o ojcu Michaela? - spytał choć znał odpowiedź. Spojrzał się gdzieś na krajobraz za oknem, przegryzając nerwowo wargę.
Micky wypił do dna mleko i zaczął machać butelką, mamrocząc przy tym coś w swoim języku aż butelka wysunęła mu się z rąk i upadła na podłogę. Rose wyjęła go z krzesełka i posadziła w chodaczku żeby go czymś zająć. Chwilę obserwowała swojego syna, po czym podniosła pustą butelkę z podłogi i włożyła ją do zlewu
- Prawie wcale nie mówiłaś o jego ojcu. Przez ten cały czas nie zdążyłem poznać nawet jego imienia - powiedział kiedy cisza wydawała się już zbyt męcząca
Rose wolała milczeć niż mówić cokolwiek
- Może po prostu nie potrafię o tym rozmawiać? To jest zbyt trudne - odezwała się z nadzwyczajnym spokojem
- Wszystko jest dla ciebie zbyt trudne - powiedział głośniej i zrobił kilka kroków w jej stronę
Rose utkwiła wzrok w tarczy zegara ściennego przełykając łzy
- Chcesz mi w ten sposób powiedzieć jak jestem słaba? Że nie potrafię poradzić sobie z samotnym wychowaniem syna i przeszłością, o której zupełnie nie masz pojęcia? Nie jesteś w mojej sytuacji. Nie wiesz co przeszłam. Nawet nie możesz się domyślać. A mimo to zachowujesz się jakby wszystko wiedział. A tak naprawdę nie wiesz nic! Czy wszystko jest dla ciebie takie proste? - odezwała się, nie mając odwagi spojrzeć mu w oczy
- W tym tkwi problem! Jak mogę ci pomóc skoro nie mogę nic wiedzieć?
- Są takie sytuację w życiu, których nie da się wyrazić słowami. A jeśli się da, to trudno komuś o tym powiedzieć - powiedziała beznamiętym głosem
Zapadła cisza. Słychać było tylko odgłos sunących po podłodze kółek chodzika i gaworzenie małego dziecka.
Justina zaczęło powoli zżerać poczucie winy. Znów uświadamiał sobie, że nic nie wskóra.
- Chciałem tylko pomóc. Działać tak, jak prawdziwy przyjaciel
- Nic od ciebie nie wymagam - powiedziała, a jej słowa były bardzo chłodne, pozbawione tego ciepła, z którym zawsze zwracała się do swoich przyjaciół.
Justin wpatrywał się w nią w milczeniu, nie wiedząc co odpowiedzieć, a ona ledwo wytrzymała to spojrzenie.
- Chciałem tylko spytać czy przyjmujesz ofertę od moich znajomych. Właściwie po to przyszedłem
Rose zmartwiła się nieco, bo nic na ten temat nie myślała, ale kiwnęła głową.
- Tak. Przyjmuję ofertę - odpowiedziała sztywno
- Więc umówię wam spotkanie na pojutrze, bo jutro masz pracę, tak? - spytał żeby się upewnić
- Niech będzie - potwierdziła skinieniem głowy.
- To... ja już lepiej pójdę -wskazał na drzwi
- A ta piosenka? Chcesz ją? - spytała kiedy zmierzał do wyjścia
- Możesz dołożyć do tych, które dla mnie napisałaś. Jeśli oczywiście chcesz - powiedział i narzucił na siebie kurtkę
- Cześć - pożegnał się sztywno
- Cześć - odpowiedziała cicho, a Justin nawet już jej nie słyszał
Ciężko usiadła na krześle i ukryła twarz w dłoniach. Po chwili mały Micky przywędrował swoim chodzikiem do Rose w kółko powtarzając "Mamamamama". Dziewczyna już nie mogła wytrzymać i rozpłakała się. Sama nie znała dokładnego powodu tego smutku.


Z samolotu wyszło pięciu uśmiechniętych chłopaków.
- Witaj Los Angeles! - krzyknął na całe gardło Louis Tomlinson
Reszta chłopaków zaśmiała się z sytuacji.
Harry poklepał przyjaciela po ramieniu i z trudem powstrzymując śmiech powiedział:
- Stary, byliśmy tu już pare razy, a ty zachowujesz się jakby to był pierwszy raz
- Lubię to miasto. Strasznie dużo fajnych lasek się tu kręci - powiedział i poruszył zabawnie brwiami, szturchając zaczepnie przyjaciela w bok
- Powiem Eleanor - zawołał Zayn, który szedł z przodu wraz z Liam'em i Niall'em
Harry zagwizdał i posłał mu współczujące, choć radosne spojrzenie.
Louis zrobił śmieszną minę i zabawnym głosem powtórzył słowa Zayn'a "Powiem Eleanor"
Harry zaśmiał się z zachowania Louis'a. Zayn, Liam i Niall włożyli bagaże do bagażnika i szybko wsiadli do taksówki zatrzaskując drzwi Louis'owi i Harry'emu.
Pokazali im języki i zaśmiali się z ich bezradności. Liam powiedział coś do kierowcy, ale przez zamknięte szyby nie można było nic usłyszeć. Po chwili samochód ruszył i zostawił dwóch chłopaków na chodniku.
- Świetni z was przyjaciele - wykrzyknął Louis chociaż wiedział, że oni tego nie słyszą
Harry śmiejąc się pod nosem wyciągnął telefon i zadzwonił po taksówkę
- Nie bulwersuj się tak - powiedział
Louis odburknął coś, ale Harry już go nie słuchał. Rozglądał się dookoła. Miał nadzieję, że uda mu się tutaj odnaleźć Rose. Tak jak zawsze kiedy odwiedzał inne kraje. Najgorsze było to, że gdzieś tam w środku słyszy głos, który mówił mu, że jeśli tutaj jej nie odnajdzie, ta nadzieja zgaśnie bezpowrotnie. Starał się o tym nie myśleć. Wyobrażał sobie błękitne oczy Rosie, chociaż to nie trwało dość długo, bo zaraz chłopcy usłyszeli głośny krzyk.
- O mój Boże! To Harry Styles i Louis Tomlinson!
A po chwili zebrała się duża grupka piszczących dziewcząt, które błagały o autografy i zdjęcia. Chłopcy nie mogli się już doczekać przyjazdu taksówki i przetransportowania ich do wygodnego hotelu.


_______________________________________________

Nic nadzwyczajnego w tym rozdziale nie widzę, ale pozostawiam to Waszej ocenie.
 I polecam jeszcze ten blog na prośbę autorki -->http://be-an-angel-without-wings.blogspot.com/
Przepraszam, ale nie będę odpowiadać na pytania z Liebster Award. Doceniam to, że mnie wyróżniacie, ale po 20 nominacjach straciłam nawet rachubę i nie mam czasu na to. Mam nadzieję, że nie czujecie się urażone?
Cóż mogę więcej napisać?

See You Soon  ♥
Majka