Without You - Rozdział 11

 I zostawiamy rzeczy niewypowiedziane
I zamiast tego oddychamy głębiej*

Rosemary siedziała przy stole z kubkiem zimnej już kawy w  dłoniach. Co jakiś czas spoglądała na zegar wiszący na ścianie, próbując sobie wmówić, że wcale się nie denerwuje.
Pozwoliła odpłynąć myślom, które wciąż krążyły wokół wczorajszego wieczoru, pijanego Harry'ego i jego zachowania. Dzisiaj prawdopodobnie będzie musiała powiedzieć mu wszystko. Choć zupełnie tego nie planowała.
Pogrążona w myślach, nie zauważyła, że w progu kuchni stał Harry.
Oparł się o framugę drzwi ze splecionymi na klatce piersiowej rękami. Jego loki wydawały się bardziej niesforne niż zwykle. Był blady, ale jego twarz oświetlał delikatny uśmiech, który był wywołany widokiem Rosie. Jego dołeczki w policzkach dodawały mu chłopięcego uroku, a zielone oczy rozjarzone były wesołym blaskiem.
Nie wiedział dokładnie jak to się stało, że obudził się w nieznanym pomieszczeniu na sofie, ale kiedy w kuchni znalazł Rosemary wszystko stało się dla niego jasne. Przynajmniej tak myślał.
Najciszej jak potrafił ruszył się z miejsca i powoli skradał się w stronę dziewczyny, która nie zdawała sobie z niczego sprawy.
Z uśmiechem na twarzy położył swoje dłonie na oczy dziewczyny, która pod wpływem tego dotyku lekko drgnęła.
Harry nachylił się nad jej uchem i powiedział półszeptem:
- Zgadnij kto to.
Rose uśmiechnęła się i położyła swoje dłonie na jego.
- Harry...- szepnęła, słysząc jego lekko zachrypnięty głos.
Chłopak zabrał ręce i ułożył je z tyłu na swoich plecach speszony jak nigdy przedtem w towarzystwie Rose.
Dziewczyna wstała z krzesła i stanęła na przeciwko chłopaka.
- Pewnie boli cię głowa? - spytała z troską.
- Tak. Chyba trochę przesadziłem - powiedział i przypomniał sobie wieczór w barze i nieprzyjemne popołudnie.
Uśmiechnął się nieznacznie i zwiększył odległość między nim a Rose, zachowując dystans. Jego duma nie zdążyła się jeszcze wyleczyć.
- Chcesz kawę albo herbatę? - spytała.
- Nie dzięki. Wystarczy mi woda.
Rose uśmiechnęła się do niego i nalała mu wody do szklanki.
Harry usiadł przy stole i obserwował Rose.
- Trochę głupio mi pytać, ale czy nie byłem nieprzyjemny wczoraj kiedy tu przyszedłem? - spytał trochę zmieszany.
- Nie, mówiłeś tylko trochę od rzeczy - powiedziała.
Usiadła na przeciwko niego przy stole i wypiła zimną kawę do końca.
Zapanowało między nimi milczenie, którego nie potrafili przerwać. Rose chciała go zapytać dlaczego nie odwiedził jej wraz z chłopakami, a Harry dlaczego Rose całowała się z Justinem. Obie sprawy były dla nich bardzo kłopotliwe, ale żadne z nich nie miało na tyle odwagi żeby o tym mówić.
- To dziwne, że nie widzieliśmy się tak długo a nie mamy o czym rozmawiać - Rose przerwała ciszę.
- Tak to trochę dziwne.
- Zastanawiało mnie dlaczego nie przyszedłeś do mnie wraz z chłopakami - powiedziała niepewnie.
Harry ze świstem wciągnął powietrze do płuc jakby to w jakiś sposób mogło mu pomóc w powiedzeniu o tym co zobaczył.
- Ja po prostu...- zamilkł kiedy usłyszał głos. Płacz.
Rose momentalnie zbladła.
- Słyszę dziecko. Płacz dziecka - powiedział powoli Harry przyglądając się w skupieniu Rose.
- Harry, ja powinnam ci coś powiedzieć. Bo widzisz...
- Czekaj - zaczął chłopak - chyba rozumiem - powiedział oszołomiony.
- Proszę cię, nie oceniaj mnie po tym. Wytłumaczę ci.
Michael wciąż płakał, ale Rose wpatrywała się w oniemiałego Harry'ego.
- Masz dziecko - szepnął.
- Harry...- zaczęła.
Chłopak cofnął się do tyłu delikatnie kręcąc głową.
- Kocham cię od zawsze i na zawsze? - zacytował Harry - pamiętasz co mi napisałaś? Myślałem, że chociaż ty nigdy nie będziesz kłamała w sprawie swoich uczuć do mnie.
- Nie rozumiem - pokręciła zdezorientowana głową.
- Myślałem, że to prawda, że mnie kochasz. Uciekłaś żeby założyć rodzinę z nim?
- Jakim nim?
- Nie udawaj, że nie wiesz! Justin? Nie spodziewałem się, że to z nim będziesz mieć dziecko!
- Ale Harry, to nie tak!
Harry odwrócił się i wybiegł z mieszkania pozostawiając Rose samą z płaczącym Michaelem.



- Co się stało? - spytała Bonnie, widząc zapłakaną Rosemary.
Dziewczyna w milczeniu karmiła Mike'a kaszą manną z sokiem malinowym.
- Jeśli płaczesz przez Justina to wiedz, że możesz już kupować kwiaty na jego pogrzeb - powiedziała Bonnie, przyglądając się przyjaciółce.
- Nie, to nie przez niego.
- To przez kogo?
- Mam cię dzisiaj zastąpić w pracy? - spytała kiedy doszła do wniosku, że nic nie wskóra.
- Nie, w porządku. To nic takiego.
- Rose...
- Nic mi nie jest, Bonnie - powiedziała i wysiliła się na uśmiech.
- Nie udawaj. Wiem, że to nieprawda.
Rose podała przyjaciółce miseczkę z kaszką, dając jej znak żeby kontynuowała karmienie dziecka.
Wzięła do ręki telefon i wysłała kolejnego SMS do Harry'ego prosząc o spotkanie.
Po czym włożyła urządzenie do torebki.
- Wiem, że ty nigdy nie płaczesz bez powodu - powiedziała Bonnie, karmiąc Michaela.
- Więc najwyraźniej mnie nie znasz - powiedziała Rose i wyszła z mieszkania bez pożegnania.



Po apartamencie rozległ się trzask drzwi. Harry jak najszybciej zdjął buty i nie zwracając uwagi na oburzonych chłopców szybkim krokiem udał się do swojego pokoju. Położył się na łóżku i zamknął oczy.
Za chwilę do pomieszczenia weszli chłopcy.
Harry rzucił im przelotne spojrzenie po czym odwrócił się na bok żeby ich nie widzieć.
- Co ty sobie, do cholery, myślisz? - krzyknął Liam.
- Wychodzisz gdzieś, podobno rozejrzeć się po mieście, nie zjawiasz się na umówione spotkanie, nie wracasz na noc i rano przychodzisz tu wkurzony na cały świat! Co jest z tobą nie tak? - krzyczał na niego Louis.
Styles nie zareagował. Nawet nie odwrócił się do swoich przyjaciół.
- O co chodzi, Harry? - spytał łagodniej Niall i przysiadł na skraju łóżka.
- Dlaczego nie było cię u Rose? - dołączył się Zayn.
- Przestaniecie mu zadawać tyle pytań? Przecież i tak nie odpowie - powiedział Liam.
- Dajcie spokój. Ja się tym zajmę - Louis odsunął na bok przyjaciół i złapał za kaptur Nialla żeby ten ustąpił mu miejsca. - Harry, porozmawiaj ze mną. Nie możesz taki być. No wiesz... taki zamknięty w sobie. My chcemy...
- Wyjdź! - powiedział stanowczo Styles.
- Co? - Louis zmarszczył brwi zdezorientowany.
- Wyjdź! - powtórzył.
- Ale Harry...- zaczął Tomlinson.
Loczek gwałtownie podniósł się do pozycji siedzącej i spojrzał zdenerwowany na chłopców.
- Wyjdźcie stąd wszyscy! - krzyknął na nich.
Przyjaciele wpatrywali się w niego z niekrytym zaskoczeniem, ale wciąż nie ruszali się z miejsca.
Harry wstał z łóżka i szybkim krokiem podszedł do drzwi, po czym otworzył je najszerzej jak się dało.
- Wyjdźcie! Chcę być sam!
Chłopcy spojrzeli się na siebie i powolnym krokiem udali się do wyjścia.
Louis ze smutkiem w oczach spojrzał na przyjaciela, ale ten na niego nie patrzył.
Urocza, zawsze roześmiana twarz Harry'ego była teraz oszpecona złością.
Louis pokręcił z niedowierzaniem głową po czym wyszedł z pomieszczenia.
Harry zatrzasnął głośno drzwi, oparł się o nie i głęboko odetchnął. Przekręcił klucz w zamku i podszedł do komody. Wyciągnął z niej zeszyt, który dała mu Rose i usiadł na łóżku po turecku.
Otworzył go na ostatniej zapisanej stronie, gdzie napisany był list pożegnalny.
- Kochany Harry! - zaczął czytać półszeptem.
Ominął piosenkę na początku listu i czytał dalej:
- Wiesz, co jest najgorsze? to, że nie potrafię walczyć o to, co kocham. nigdy nie umiałam. nigdy. Czasem jeśli się kogoś kocha trzeba usunąć się w cień lub po prostu odejść. Na pewno zastanawiasz się teraz po co to robię, dlaczego akurat teraz? Po tym co między nami się stało. Nie chcę złudnych nadziei. Wiem, że to nie powinno się zdarzyć i wiem też, że to nie miało dla Ciebie znaczenia - Harry przerwał i zamknął zeszyt po czym odrzucił go jak najdalej na łóżku.
- Po co ja to czytam? - westchnął głęboko i z powrotem wziął do rąk przedmiot. Otworzył go i odnalazł wzrokiem moment, na którym skończył.
- Nie oczekuję od Ciebie wyjaśnień. Nie chcę kolejny raz żeby bolało mnie serce, to i tak za dużo, że Cię zostawiam. Nie potrafię się z tym zmierzyć. Może i mogłabym z Wami zostać i ukrywać to, co między nami się stało. Umiem dochować tajemnicy i ty dobrze o tym wiesz. Tak długo ukrywałam swoje uczucia. Boję się tego, że nie zniosłabym widoku Ciebie z Cher. Nie tym razem. Ale to nie jest jedyna tajemnica. Mam jeszcze tysiąc innych, o których Ty nie masz pojęcia. I najgorsze jest to, że tak naprawdę mnie nie znałeś. Nikt z Was mnie nie znał. Czasem bolało mnie to, że nie potrafię się przełamać i powiedzieć Wam o przeszłości, która wciąż za mną podąża. Ten zeszyt, który właśnie trzymasz w rękach, zna moje wszystkie sekrety. Każda kartka jest przesiąknięta moim wnętrzem. Dlatego zostawiam Ci ten zeszyt, tylko Tobie. Wspomnienia, zarówno te dobre jak i złe, zostaną ze mną na zawsze. Nie chcę żebyś o mnie zapomniał, więc śmiało możesz wszystko przeczytać. W końcu obiecałam Ci, że kiedyś opowiem. Chociaż brakło mi czasu, z resztą nie wiem czy osobiście odważyłabym się na całą prawdę. Proszę Cię, tylko nie wyciągaj pochopnych wniosków. Nie potrafiłam wpłynąć na to co się ze mną działo. Choć szczerze wolałabym to wszystko zmienić, gdybym tylko mogła, gdybym tylko umiała.
Nienawidziłam mówić, że wszystko ze mną w porządku, ale kłamstwo i zatajanie prawdy było jedynym dobrym rozwiązaniem.
- Tak, kłamstwo to twoja najlepsza ucieczka - powiedział po czym wrócił do czytania.
- Może powinnam była wszystko Wam powiedzieć, ale choćbym chciała nie dałabym rady. Dlatego wolałam żebyś o nic nie pytał i mnie przytulił. Pewnie nie było po mnie widać jak bardzo potrzebuję czułości, szczególnie, że w przeszłości nie zaznałam jej wcale. Gdy byłam w Twoich ramionach wszystko było takie proste, a ja czułam się bezpiecznie jak nigdy dotąd. Nigdy nie myślałam, że moglibyśmy się pocałować. Po prostu wydawało mi się to nierealne. Ale kiedy odważyłeś się na ten czyn byłam w siódmym niebie. A tej nocy czułam się wspaniale. Nie tylko dlatego, że jesteś w tym dobry, ale przede wszystkim, że to ty byłeś tym pierwszym. Powiedziałam Ci, że jestem w Tobie zakochana. Cóż, nie kłamałam, ale to nie jest do końca prawda. Zakochana to ja byłam na początku naszej znajomości. Teraz nie mogę tak mówić. Kocham Cię. Prawdziwie, wściekłe, szalenie, głęboko Cię kocham. Tak silne uczucie nie znika w jednej chwili, nie rozwiewa się w ciągu jednego dnia, nie umiera tak nagle, bo to by oznaczało, że właściwie nigdy nie istniało, a ono istniało i z każdą chwilą się pogłębiało.
Chłopak cisnął zeszytem przez pokój.
- Właśnie, tak silne uczucie nie znika w jednej chwili, nie rozwiewa się w ciągu jednego dnia, nie umiera tak nagle, bo to by oznaczało, że właściwie nigdy nie istniało - wyrecytował - gdzie ta wielka miłość, o której mówiła?
Jego telefon zaczął wibrować. Spojrzał na wyświetlacz. Dzwoniła Rosie. Odrzucił połączenie i wyłączył telefon.
Czuł się zdradzony, mimo że nigdy nie był z Rose. Zamknął oczy i pogrążył się we wspomnieniach związanych z Rose. Bolało go to jednak nie chciał tego przerywać.



- Wróciłam - zawołała Rose kiedy tylko przekroczyła próg mieszkania.
Zdjęła buty i udała się do salonu, gdzie na środku dywanu siedział mały chłopiec otoczony mnóstwem pluszaków. Spojrzał na Rose i zawołał:
- Mama!
Próbował wstać, ale nie udało mu się to, bo nie miał na czym się wesprzeć.
Podążył więc do dziewczyny na czworaka.
Rose uśmiechnęła się i podniosła malucha na ręce.
Bonnie wysunęła twarz z nad książki obserwując przyjaciółkę z dzieckiem.
- Jak w pracy? - spytała. Zaznaczywszy zakładką stronę, odłożyła lekturę na stolik.
Rose włożyła chłopca do chodzika i usiadła na sofie.
- Tak jak zwykle - wzruszyła ramionami i wyciągnęła telefon z torebki. Chciała jeszcze raz zadzwonić do Harry'ego, ale w ostatniej chwili się rozmyśliła.
Bonnie odrzuciła do tyłu jasne włosy i poprawiła pozycję siedzącą.
- Nie, nie chcę rozmawiać o tym co stało się rano - powiedziała Rose ubiegając przyjaciółkę.
- Skąd wiesz, że o tym chciałam rozmawiać? - spytała lekko oburzona dziewczyna.
- Znam cię, Bonnie.
- O! To bardzo dziwne, bo podobno ja ciebie nie.
- Bonnie...
- Nie, teraz to ja nie chcę o tym rozmawiać.
Rose westchnęła ciężko.
- Przepraszam, nie chciałam żebyś tak to odebrała.
- Nie, to nie twoja wina, że czasami myślisz tylko o sobie - powiedziała Spring.
- Nie myślę tylko o sobie! - oburzyła się.
- Jasne.
- Możemy teraz o tym nie rozmawiać? Nie mam na to nastroju - rzekła Rose.
- W porządku - westchnęła - w takim razie opowiedz mi o wczorajszym spotkaniu z chłopcami.
- To nic wielkiego, Bonnie. Przyszli chłopcy, rozmawialiśmy i w ogóle.
- Wiesz, że nie o to pytam - uśmiechnęła się znacząco blondynka.
- Harry! Chodzi mi o Harry'ego - dodała.
- Jestem zmęczona, Bonnie. Nie chcę o nim rozmawiać.
- Czemu? - zdziwiła się.
- Proszę cię - westchnęła.
- Rozumiem. Lepiej będzie kiedy pójdę - powiedziała i wstała z miejsca.
- Cześć - dodała zanim wyszła.
Rose przyciągnęła kolana do siebie i oparła głowę na nich.
Po policzkach popłynęły dwie ciepłe łzy, których nawet nie starała się ukryć.
To skomplikowane.


* The Fray - Unsaid
 ____________________________________________
Hej :3 Chyba nie jest źle.
Ale zauważyłam, żeostatnie dodjecie o połowę mniej komentarzy niż zwykle. Nie wiem czemu. Może postanowiliście sobie dać spokój z tym blogiem?
Rozdział jak zwykle za tydzień.

See You Soon
Majka