Without You - Rozdział 12

 "W cierpieniu rozum odchodzi, a wtedy trzeba wybaczyć wszystko"

Ktoś kiedyś powiedział, że uczymy się na błędach, albo że błąd jest rzecz ludzką. Trudno się z tym nie zgodzić. Każdy popełnia coś czego potem żałuje. Najgorzej jest wtedy, kiedy kogoś skrzywdzimy, zrobimy coś złego w stosunku do innej osoby.
Przebaczenie jest największą sztuką na jaką możemy się zdobyć. Niezależnie od tego jak bardzo zostaniemy skrzywdzeni. Czy warto przebaczać?
Czasami nie rozumiemy tego co nas spotkało. Nie znamy nawet okoliczności. Ważny jest ból, który przeszywa nasze serca. Cierpienie nas zaślepia. Staramy się dojść do tego dlaczego zostaliśmy tak skrzywdzeni. Wybieramy najbardziej krętą drogę domysłów zamiast podążać drogą faktów. Zamykamy się w sobie, nie dopuszczamy winowajcy do siebie, w obawie, że znowu zostaniemy skrzywdzeni. Więc czy warto przebaczać?



Without Her
Miliardy myśli, tysiące pytań, setki wzruszeń, odpowiedzi. Kilka marzeń, brak nadziei i mieszanka uczuć.
Nie potrafię powiedzieć co tak naprawdę czuję. Jestem tu, ale myślami jestem zupełnie gdzie indziej. Boli mnie serce. Czuję, że ją znowu tracę. Ale czy mogę tak mówić kiedy nigdy jej nie miałem? Boję się co będzie dalej. To wszystko mnie przeraża. Nie potrafię się odnaleźć. Chcę ją z powrotem, ale nie mogę się na to zdobyć. Nie umiem odebrać od niej telefonów, których swoją drogą jest coraz mniej. Czemu z nią nie porozmawiam? Czemu nie dam jej się wytłumaczyć? Nie odróżniam prawdy od kłamstwa. Czy miłość, o której mówiła jest prawdziwa? Gdyby była nie miałaby tego dziecka, nie Justin byłby ojcem.
Może jest jeszcze zbyt wcześnie na tą rozmowę. Może nie jestem gotów? Co ja pieprzę? Przecież tak długo się z nią nie widziałem.
Lęk, ból, rozpacz, złość, wzruszenie, tęsknota, niepewność.
Nie potrafię zrozumieć. 

Chłopak odłożył zeszyt na szafkę nocną i usiadł na łóżku po turecku. Wziął do ręki telefon i zignorował kolejne połączenie od Rose. Usunął nowe wiadomości, nie zapoznawszy się z treścią i rzucił telefon na drugą stronę łóżka. Ukrył twarz w dłoniach i westchnął.
Usłyszał ciche pukanie do drzwi, ale nie zareagował. Po chwili do środka wszedł Louis, który był zmartwiony zachowaniem przyjaciela.
- Możemy porozmawiać - spytał niepewnie i przysiadł na łóżku.
Harry podniósł głowę i spojrzał na Tomlinsona.
- Coś się stało. A ja chciałbym wiedzieć co - powiedział bacznie obserwując przyjaciela.
- Co miało się stać?
- Harry, nie jestem głupi. Siedzisz całe dnie w swoim pokoju, z nikim nie rozmawiasz, wychodzisz tylko na posiłek i nie chcesz chodzić do studia. Jesteś już taki od kilku dni, myślisz, że nic nie widzimy?
- Nie musicie się mną przejmować.
- Przez ciebie nagrywanie płyty idzie nam coraz wolniej. Paul się wścieka, fanki się nie cierpliwią...
- Skończ już, dobrze? - westchnął Harry.
- Powiedz mi, proszę, co cię tak męczy.
- Nic.
Telefon, leżący na łóżku, zaczął wibrować. Louis spojrzał na wyświetlacz i wziął urządzenie do ręki.
- To Rose - powiedział i podał go Harry'emu.
- Nie odbierzesz? - spytał kiedy spostrzegł, że chłopak odrzuca połączenie.
- Po co? - wzruszył ramionami.
- Kiedy spotkaliśmy ją w studiu wyglądaliście jak para zakochanych, a teraz nie odbierasz od niej telefonów?
Harry ponownie wzruszył ramionami.
- To o nią chodzi? - dodał po chwili Tomlinson.
Styles milczał, a Louis uznał to za odpowiedź twierdzącą.
- Powiesz mi co się stało?
- Nie chcę o tym rozmawiać, Louis. Możesz przestać mnie męczyć? Mam dość tych pytań. Zostawcie mnie wreszcie w spokoju! - krzyknął.
Louis westchnął głęboko i udał się w stronę drzwi.
- Gdybyś jednak zmienił zdanie i chciałbyś porozmawiać to ja zawsze cię wysłucham - powiedział otwierając drzwi po czym wyszedł.




Rose siedziała przed telewizorem, oglądając na odtwarzaczu DVD jakąś kiczowatą komedię romantyczną i zajadając się lodami. Wszelkie próby skontaktowania się z Harry'm spełzły na niczym, więc dziewczyna postanowiła dać sobie spokój i popaść w bezdenną rozpacz.
Udawała przed samą sobą, że to film wywołuje u niej płacz, a nie sytuacja, w której obecnie się znajduje.
Usłyszała trzask drzwi i natychmiast obróciła głowę w stronę skąd dźwięk pochodził.
Rose szybko wytarła strumienie łez na policzkach i przykleiła na twarz uśmiech kiedy zobaczyła, że Bonnie się do niej zbliża.
- Cześć - przywitała się i oparła o szafkę.
- Cześć - odpowiedziała Rose siląc się na beztroski ton.
- Nie musisz się produkować. Wiem, że płakałaś. Jesteś rozmazana pod oczami.
- Oglądam komedię romantyczną, więc trudno żebym nie płakała - powiedziała i chusteczką higieniczną wytarła się pod oczami.
- A jaki to był powód oglądania romansidła i zajadania się lodami? - spytała.
- A chcesz trochę?
- Nie, dzięki.
- A jaki to był powód twojego przyjścia? Przecież dzisiaj Micky nie potrzebuje niańki - powiedziała Rose i skierowała spojrzenie na ekran telewizora.
- Dzisiaj opiekuję się kimś innym.
- No to fajnie, tylko, że tu nie ma innego dziecka.
- Jest. Siedzi i zajada się lodami.
Rose odłożyła lody na stolik i usiadła po turecku.
- Bonnie, nie jestem dzieckiem. Jakbyś nie zauważyła to ty jesteś ode mnie młodsza - powiedziała z wyrzutem Rose.
- To nie znaczy, że nie potrzebujesz niańki.
- Po co te podchody? - spytała rozdrażniona.
- Mama powiedziała, że wzięłaś urlop - oznajmiła Bonnie.
- Muszę napisać jeszcze kilka tekstów dla One Direction - odpowiedziała i wzięła do rąk pudełko z lodami.
- O! To świetnie! Bo jakoś nie zauważyłam żebyś cokolwiek napisała.
- Potrzebuję też czasu dla siebie - powiedziała i spiorunowała przyjaciółkę wzrokiem.
- Potrzebujesz czasu dla siebie, bo?
- Bo tak - wzruszyła ramionami.
- Świetnie - skwitowała.
Bonnie wzięła do ręki płyty, które leżały na półce i sprawnie je przejrzała.
- O popatrz co mam - wymachiwała dwiema płytami.- "Up All Night" czy "Take Me Home"? - uśmiechnęła się zadziornie i bacznie obserwowała Rose, która postanowiła milczeć.
Bonnie wyłączyła telewizor i włożyła do niewielkich rozmiarów wieży płytę One Direction. Usiadła na fotelu i zaczęła bujać się do rytmu, nie spuszczając z oczu przyjaciółki.
Pierwsza piosenka dobiegła końca, rozpoczęła się druga, a potem trzecia już  spokojniejsza.
- "Little Things" - przeczytała Bonnie z książeczki, która była w zestawie z płytą.
Rose wciąż zachowała kamienny wyraz twarzy. Minęła pierwsza zwrotka,  pierwszy refren, ale kiedy przyszedł czas na drugą część drugiej zwrotki z oczu Rosemary popłynęły łzy, które po chwili stały się bardziej obfite. Bonnie zauważyła, że przyjaciółka płacze coraz bardziej. Usiadła obok niej na sofie i przytuliła ją do siebie mocno. Minęło kilka piosenek zanim Rosie się uspokoiła.
- Przepraszam - szepnęła Bonnie i wyłączyła sprzęt. - Ale nie mogłam patrzeć jak się męczysz w ciszy.
- To nic - odpowiedziła ledwo słyszalnie.
- Chodzi o Harry'ego? - spytała chodź dobrze znała odpowiedź.
Rose kiwnęła delikatnie głową, powstrzymując łzy, które cisnęły się jej do oczu.
- Powiedziałaś mu o Michaelu? - spytała.
- Nie - potrząsnęła głową.
- Powiedz mi wszystko, Rosie - nalegała Spring.
- Nie mów na mnie Rosie! Tylko Harry tak mówił! - podniosła głos i zaczęła na nowo płakać.
Bonnie przyłożyła palec do ust, uświadamiając przyjaciółce, że Micky śpi.
- Tego dnia kiedy miałam się spotkać chłopakami nie pojawił się na umówioną godzinę, ale przyszedł w nocy, było już po dziesiątej. Upił się, więc położyłam go tutaj - zacięła się i wybuchła płaczem, a Bonnie natychmiast ją przytuliła.
- Kiedy się rano obudził, rozmawialiśmy w kuchni przy stole. Spytałam go dlaczego nie przyszedł wcześniej, ale wtedy Michael zaczął płakać. A on... - znowu przerwała.
- A on pomyślał, że to dziecko Justina i wybiegł - dokończyła i przytuliła się mocno do przyjaciółki.
- On mnie nienawidzi, myśli, że kłamałam, mówiąc, że go kocham. Co ja mam zrobić? - mówiła przez łzy.
- Rozmawiałaś z nim? Musisz mu powiedzieć prawdę - poradziła Bonnie.
- Próbowałam. Dzwoniłam, wysyłałam setki wiadomości, ale to na nic. Mówiłam ci, on mnie nienawidzi.
- Bzdura. Ale dlaczego pomyślał, że to dziecko Justina?
- Nie mam pojęcia - westchnęła Rose, wycierając łzy.
- Czekaj. Kiedy podałaś Harry'emu adres? Zanim przyszedł Justin?
Rose zmarszczyła czoło, usiłując sobie przypomnieć.
- Chyba tak - powiedziała. - Justin mnie pocałował kiedy rozmawialiśmy.
- Pocałował cię?! - krzyknęła zdziwiona. - O Boże! Pewnie Harry chciał odwiedzić cię wcześniej i zobaczył jak Justin cię całuje. Może dlatego tak pomyślał o ojcu Michaela - powiedziała podekscytowana.
- Bonnie, chyba jednak jesteś bardziej spostrzegawcza niż myślałam - pochwaliła przyjaciółkę.
- Daj mi ich adres.
- Co? Nie. Po co? - oburzyła się Rosemary.
- Ja mu to powiem!
- Nie, Bonnie. On musi dowiedzieć się ode mnie, bo jeszcze bardziej mnie znienawidzi.
- Więc ty mu to powiesz.
- Nie odbiera telefonów. Więc jak?
- Masz trochę tekstów? - spytała.
- No coś tam mam.
- To im zawieziesz - powiedziała Bonnie i uśmiechnęła się zadowolona.
- No niech będzie. Dziękuję Bonnie. Jesteś najlepszą przyjaciółką pod słońcem - przytuliła ją mocno.
- Zawsze do usług - uśmiechnęła się. - Teraz możemy dokończyć tą komedię romantyczną - dodała i włączyła telewizor.


________________________________
Hej :3 Nie podoba mi się ten rozdział. Ostatnio hyba naprawdę was zawodzę...
Ktoś mnie pytał na asku o CWWKOF.
Nie, nie będę pisać drugiej części. Tak, zastanawiałam się nad tym wcześniej, ale, tak jak pisałam, po prostu nie umiem tego napisać. Zaczęłam już, ale nie potrafię skończyć. Przepraszam.
Chciałam Was jeszcze zachęcić do czytania tego bloga --->http://silence-tells-me-more.blogspot.com/
Blue Rose jest wspaniała i naprawdę ma talent, więc jeśli tego nie czytasz to zacznij :)

See You Soon ♥
Majka