Without You - Rozdział 15

Rozdział dedykuję @4everWith1Dx i @Pataxxon, które męczyły mnie na twitterze żebym dzisiaj dodała ten rozdział. Kocham Was!

Wystarczy się wyciszyć, odnaleźć ciszę w swym umyśle, bo w tej ciszy usłyszysz prawdę.

- Gdzie jest ten cholerny telefon? - warknęła Rose po raz kolejny przeszukując zawartość torebki.
- Uspokój się - powiedziała Bonnie, próbując chociaż brzmieć kojąco. W gruncie rzeczy było to trudne, zważywszy na zniecierpliwienie w stosunku do przyjaciółki.
- Jak mam się uspokoić skoro nie mogę znaleźć tego gównianego telefonu?
- Rose... - zaczęła Bonnie.
- Tak, wiem. Uspokój się bla, bla, bla. Skończ już, dobrze? - Przerwała jej Rosemary nadmiernie gestykulując.
- Chciałam tylko powiedzieć, że może lepiej byłoby żebym cię dzisiaj zastąpiła w pracy, w końcu wczoraj miałaś trochę rozhisteryzowany dzień - powiedziała z całej siły próbując się powstrzymać od wybuchu.
- Rozhisteryzowany dzień? - Odwróciła się gwałtownie i wlepiła wzrok w Bonnie. - Więc tak to nazywasz? Nie, dzięki. Ze mną już wszystko w porządku - rzekła i wróciła do szukania telefonu.
- Właśnie widzę - mruknęła.
- Cholera jasna - warknęła.
- Od kiedy w twoim słowniku są takie słowa jak "cholera" i "gówno"?
- Od dzisiaj. Przestań się czepiać dobrze?
Bonnie złapała przyjaciółkę za ręce i obróciła ją w swoją stronę.
- Rosie - zignorowała zdenerwowane spojrzenie Barrett i mówiła dalej - wczoraj wypłakiwałaś sobie oczy a dzisiaj zachowujesz się jak wściekły wilk. Nie zrozum mnie źle, ale wolałam tą pierwszą wersję. Po za tym naprawdę myślę, że powinnaś zostać dzisiaj w domu.
Rose wyswobodziła swoje dłonie z uścisku Bonnie i odpowiedziała:
- Wiem, jestem słaba, ale nie mogę wciąż płakać kiedy coś idzie źle. On mnie nienawidzi i muszę się z tym pogodzić. Łzy niczego nie zmienią.
- Rose, wciąż uważam, że on cię nie nienawidzi. Powiedział tak, bo był wściekły, a w takim stanie mówi się dużo nieprzyjemnych rzeczy.
- Proszę cię, Bonnie. Przestań mnie pocieszać. Umiem sobie z tym poradzić. O tu jest - znalazła telefon i schowała go do torebki. - Idę już. Zajmij się Michaelem - powiedziała po czym wyszła z mieszkania smutnie uśmiechając się do Bonnie.
Harry wpatrywał się w sufit pokoju od dłuższego czasu nie wykonując żadnego ruchu. Ktoś delikatnie zapukał do drzwi na co chłopak wcale nie drgnął.
- Mogę? - spytał Louis otwierając drzwi.
Styles wciąż leżał bezruchu nawet nie spoglądając na przyjaciela.
Louis cicho zamknął za sobą drzwi i usiadł na skraju łóżka.
- Chcesz porozmawiać? - spytał zatroskany.
Hazza zwrócił wzrok na Tomlinsona i podniósł się do pozycji siedzącej.
- Chyba wiesz już wszystko - powiedział monotonnie.
- Nie znam twoich uczuć, Harry. A one są najważniejsze.
Loczek spojrzał niepewnie na chłopaka i westchnął ciężko.
- Nie będziesz na mnie krzyczał o to wszystko? Śmiało, powiedz, że jestem idiotą. Powiedz to! - rzekł Harry podniesionym tonem.
- Nie jestem tu po to żeby na ciebie krzyczeć. To nie miałoby sensu. Przyjaciele są od pocieszania.
Harry odwrócił wzrok i zakrył twarz dłońmi.
- Powiedz co czujesz. Będzie ci lżej - odezwał się łagodnie Lou.
Styles zaszlochał co wywołało niemałe poruszenie ze strony Tomlinsona.
- Mam ci powiedzieć co czuję? - spytał kiedy zdjął ręce z twarzy.- Och, Lou jest tego naprawdę dużo i naprawdę trudno mi się odnaleźć - powiedział i otarł policzki.
Louis przypatrywał mu się z uwagą i milczał.
- Chcę do domu. Chcę znowu martwić się o to gdzie może być Rosie, nie wiedzieć nic o jej obecnej sytuacji - rzekł i zrobił pauzę.
- Żałujesz, że się odnalazła? - spytał Lou coraz bardziej zdziwiony.
- Nie. Byłbym idiotą gdybym tego żałował. Wiesz, wtedy kiedy Rosie odeszła, a ja próbowałem jej szukać, wszystko było łatwe. Czułem tylko tęsknotę i poczucie winy. Teraz sprawy się pokąplikowały. Jestem wściekły a jednocześnie wniebowzięty, że ją odnalazłem. Nienawidzę jej a jednocześnie nie mogę bez niej żyć. Jest tyle uczuć, których nie potrafię wyrazić słowami i tak bardzo się od siebie różnią. A wiesz co jest w tym wszystkim najgorsze? Cały czas, odkąd ją poznałem na tej ławce w parku, ona cierpi przeze mnie. Nie rozumiesz? - Harry zaśmiał się ponuro, widząc zdezorientowanie na twarzy przyjaciela.
- Ale...
- Nie, Lou. Wiem co chcesz powiedzieć - przerwał Tomlinsonowi. - Ja też tego nie rozumiałem aż do ostatniej nocy Rosie w naszym domu. Pamiętasz? Mieliśmy jechać na imprezę do Eda. Rosie została. Mówiła, że się źle czuje.
Louis kiwnął głową na znak zrozumienia i przypatrywał się uważnie Harry'emu.
- Zanim pojechaliśmy wróciłem się do domu i postanowiłem zostać z Rosie zamiast iść na tą imprezę. Nie wiecie wszystkiego. Zastałem ją płaczącą w swoim pokoju. Chciałem żeby mi wszystko powiedziała, żeby wyjawiła przede mną swoje prawdziwe uczucia. Wiesz czego się dowiedziałem? Kochała mnie. Cały czas to ukrywała. Wyobraź sobie, że za każdym razem ona płakała przeze mnie. Przez to, że byłem taki ślepy.
Harry uderzył pięścią w poduszkę i zagryzł dolną wargę.
- Nigdy sobie tego nie wybaczyłem. Zastanawiasz się co było dalej. Ja do tej pory nie potrafię zrozumieć uczucia, które mną wtedy kierowało. Rosie była cała zapłakana, miała rozmazany tusz do rzęs pod oczami, ale dla mnie była taka piękna. Zobaczyłem ją wtedy w innym świetle. Nie jak na rannego ptaszka, którym trzeba się zaopiekować, ale jak na kogoś kogo można tak kochać. Pragnąłem poczuć jej usta na swoich. Nigdy nie myślałem o niej w taki sposób.
Harry głęboko odetchnął i przymknął oczy. Zdawało mu się, że milczy wieczność, choć w rzeczywistości minęło kilka sekund.
- Zrobiłem to. Pocałowałem ją. Ale to było zupełnie coś nowego. Nigdy żaden pocałunek nie wywołał u mnie tak silnych emocji. Zastanawiałem się nad tym długo i dotąd tego nie pojmuję. To było takie wspaniałe, że musiałem zrobić to jeszcze raz, a kiedy i ona się dołączyła wszystko przestało mieć znaczenie. Liczyła się ona, jej słodkie usta. Chciałem coraz więcej, ona chyba też. Tak, zrobiliśmy to. Nie znałem uczucia jakim ją dażyłem, nigdy nie czułem czegoś podobnego. Obudziłem się rano, a jej nie było obok mnie. Zamiast niej znalazłem zeszyt, w którym wszystko zapisywała. Napisała tam list dla mnie. Okłamałem was. Dobrze wiedziałem co było powodem jej ucieczki.
Harry wziął do ręki zeszyt Rose i otworzył go.
- Napisała, że wyjeżdża. Zrobiła to, bo mnie kochała. Nie chciała zaszkodzić mojemu związku z Cher. Zrobiła to dla mnie. Pozwoliła mi też przeczytać wszystkie swoje wpisy. Wiedziałem o niej wszystko. O jej przeszłości, rodzicach, o wszystkim. Ufała mi, ale ja zniewidziłem siebie. Raniłem ją i robię to wciąż, a mimo to ona mnie kocha. Co jest ze mną nie tak? - powiedział, a z jego oczu popłynęły łzy.
Louis zbliżył się do niego i przytulił go w geście wsparcia. Hazza wtulił się w niego mocno i pozwolił swoim łzom wydostać się na zewnątrz.
- Gdyby została - kiedy już się uspokoił, odsunął się od przyjaciela i kontynuował - może byłoby łatwiej. Byłaby w ciąży, pomoglibyśmy jej, między nami też byłoby inaczej. A teraz? Jestem ojcem. Rosie pozwoliła na to żeby to dziecko wychowywało się beze mnie. Zraniła mnie bardzo. Najpierw wyjechała, zostawiła mnie i nie powiedziała mi o dziecku. Miałem prawo wiedzieć!
Harry był zły. Tak szybko zmienił nastrój.
- Hej, Harry, dla niej też to musiałobyć trudne. Spójrz, musiała wychować to dziecko samotnie.
- Nie byłoby tak gdyby mi powiedziała - warknął.
- Harry...
- Nie, Louis. Nie tylko ja zawiniłem. Ona też mnie zraniła i to boli - powiedział i wstał gwałtownie odrzucając jej zeszycik.
- Co ty chcesz zrobić? - spytał zaniepokojony Lou.
- Porozmawiam z nią - odpowiedział i wyszedł, zostawiając przyjaciela samego.
Chłopak energicznie zapukał do drzwi. Był trochę zdenerwowany, ale nie dawał nic po sobie poznać. Otworzyła mu jakaś dziewczyna z dzieckiem na rękach.
Z pewnością to nie Rosie - pomyślał i zerknął na małe dziecko.
- Harry - powiedziała dziewczyna.
- My się chyba nie znamy - odpowiedział. - Jesteś moją fanką?
- Chciałbyś - uśmiechnęła się sztucznie. - Rose jest w pracy - poinformowała go zanim cokolwiek zdążył powiedzieć.
- Nie idź tam teraz - powiedziała kiedy chciał odejść.
Odwrócił się w jej stronę i zmierzył ją wzrokiem.
- A kim ty jesteś żeby mi rozkazywać? - oburzył się.
- Bonnie Spring, miło mi poznać - uśmiechnęła się sztucznie. - Jeśli chcesz z nią porozmawiać to zrób to kiedy będzie w domu. Nawet nie masz pojęcia jak na nią działasz.
Harry spojrzał na nią i z wyrazu jej twarzy odczytał troskę. Chwilę się zawahał, ale nie zmienił zdania. Pokręcił przecząco głową i nie mówiąc już ani słowa udał się do wyjścia z kamienicy.
- Dupek - usłyszał za sobą, ale zignorował to.
Rosemary właśnie obsłużyła dwóch klientów kiedy ktoś gwałtownie wszedł do sklepu. Rose skierowała spojrzenie w tamtą stronę i zamarła kiedy zobaczyła znajomą postać.
- Harry - wyszeptała.
- Nie powiedziałaś mi - oskarżył ją na wstępie.
Dwóch klientów szybko ulotniło się ze sklepu, nie chcąc być świadkiem kłótni, która wisiała w powietrzu.
- Harry... - Zaczęła.
- Nie, Rose. Chciałem tylko wiedzieć dlaczego? Czemu mi nie powiedziałaś?
- Co miałam zrobić? Zadzwonić? Powiedzieć "Cześć Harry, jestem w ciąży. Jesteś tatą." Tak to sobie wyobrażasz? - Spytała smutno. - Nie mogłam zepsuć ci kariery.
Harry podszedł bliżej. Dzieliła ich tylko lada.
- Miałem prawo wiedzieć! - Krzyknął i uderzył pięścią o blat.
Rose lekko podskoczyła zaskoczona nagłym wybuchem chłopaka.
- Posłuchaj... - Zaczęła niepewnie.
- Nie, Rosie. Nie chcę słuchać, że ukrywałaś to przede mną, bo nie chciałaś mi zaszkodzić! Tak samo było z twoją ucieczką. Zrobiłaś to żebym był szczęśliwy? Gówno prawda! To mnie bolało! Zraniłaś mnie, Rosie! Znowu!
Dziewczyna zadrżała słysząc zdrobnienie imienia z jego ust.
- Przepraszam - szepnęła.
- Przepraszasz? Myślisz, że to wszysto naprawi?! - krzyknął i zbliżył do niej twarz.
- Nie chciałam żebyś cierpiał, żebyś mnie nienawidził - szepnęła.
Harry złagodniał kiedy zdał sobie sprawę jak niewielka odległość ich dzieli. Złapał się na tym, że patrzy na jej malinowe wargi a jego serce zabiło szybciej.
- Za późno - szepnął i ucałował jej usta, zbyt spragniony ich smaku.
Harry był równie zaskoczony co Rose.
Zanim dziewczyna zdążyła oddać pocałunek, chłopak już się odsunął oszołomiony tym co się przed chwilą stało.
- Przepraszam - szepnął niezdolny do wydania głośniejszego dźwięku.
Patrzeli na siebie oszołomieni. Harry cofnął się do tylu, aż wpadł na drzwi. Pokręcił głową z dezaprobatą i uciekł żeby nie stracić kontroli i nie pocałować jej znowu.


______________________________________


Hej :3 Nie spodziewaliście się mnie tak szybko, co? Ja też nie spodziewałam się takiej ilości komentarzy w przeciągu dwóch dni, ale WOW jesteście niesamowici :)
Następny rozdział prawdopodobnie w sobotę i nie proście, szybciej nie będzie :P


See You Soon ♥
Majka