Without You - Rozdział 16

Daj mi odwagę, by zmienić to, co zmienić mogę, i daj mi siłę, by pogodzić się z tym, na co nie mam wpływu. I naucz mnie odróżniać jedno, od drugiego.


Rose powoli weszła do mieszkania po skończonej pracy. Niespiesznie zdjęła buty i położyła je na brązowej wycieraczce przed drzwiami.
Bonnie z Michaelem na rękach wyszła dziewczynie na spotkanie. Blondynka przyjrzała jej się dokładnie i zrobiła zdziwioną minę, która wyglądała dość głupio.
- Co ci się stało? - spytała w końcu.
Rose ją minęła i poszła do kuchni gdzie usiadła przy stole. Podparła łokcie na drewnianej powierzchni, dłońmi podtrzymując głowę.
- Wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha, co w gruncie rzeczy jest odrobinę przerażające - dodała po chwili.
Posadziła Michaela do wysokiego, dziecięcego stoliczka i podała mu butelkę z herbatą rumiankową, z której niemal natychmiast zaczął pić.
Usiadła przy stole na przeciwko przyjaciółki i przypatrywała jej się z wielką uwagą. Po chwili klasnęła w dłonie jakby właśnie zrobiła nowe odkrycie, ale jej wyraz twarzy nie wskazywał zadowolenia.
- Harry przyszedł do sklepu? Dlatego masz taką głupią minę? Mówiłam żeby nie szedł tam, tylko ci zaszkodził. Całe szczęście, że jak wracałaś, nie spowodowałaś wypadku samochodowego. Rozkwasiłabym mu ryj gdyby, nie daj Boże, tak się stało - złożyła rękę w pięść i gwałtownie uderzyła nią w drugą, otwartą dłoń, symulując uderzenie.
Rose spojrzała na nią dziwnie, jak na kogoś z zaburzeniami psychicznymi i powiedziała:
- Co? O czym ty mówisz? Możesz wolniej?
- Rozkwasiłabym mu ryj - powtórzyła wolniej, choć to było trudne zważywszy na jej naturalny szybki bełkot.
- Nie, nie. To wcześniej.
- Mogłaś przez niego spowodować wypadek samochodowy - powtórzyła zniecierpliwiona.
- Nie to - machnęła ręką.- Powiedziałaś, że mu coś mówiłaś? - spytała Rose dla pewności.
- Ach to. No przylazł tu żeby z tobą pogadać, ja na to, że jesteś w pracy. Typek myślał, że jestem jego fanką, ja sobie myślę "też coś, chyba klepki ci się poprzestawiały, koleś". Poszedł sobie, pewnie do sklepu, choć myślałam, że mnie posłuchała, ale widocznie nie. Powiedziałam mu jeszcze, że jest dupkiem - mówiła zabawnie zmieniając ton głosu, chociaż w tej chwili to nie rozbawiło Rose ani trochę.
- Przestań! - niemalże krzyknęła poirytowana.
Bonnie rozszerzyła oczy w zdziwieniu, ale zamilkła.
- Przestań w końcu gadać tak chaotycznie i szybko, nawet nie wiesz jakie to jest irytujące - powiedziała gestykulując rękami.
Bonnie odburknęła coś w odpowiedzi i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej.
- Jeszcze raz. Harry tu był? - spytała i wpatrywała się  wyczekująco w przyjaciółkę, a ona patrzyła wszędzie byle nie na Rose.
- Bonnie...- ponagliła ją zniecierpliwiona.
- No przecież mówiłam, że tak - odburknęła.
- Tak, to ma sens - westchnęła Rosemary.
Bonnie zauważywszy zmianę nastroju Barrett i jej nagłe przygnębienie, porzuciła w niepamięć dziecinne fochy i rozluźniła napięty wyraz twarzy i pochyliła się w stronę Rosie.
- Co tam się działo? - spytała przepełniona ogromną ciekawością.
Rosemary westchnęła i zakryła twarz w dłoniach. Nawet nie wiedziała jak bardzo swoim zachowaniem podsyca ciekawość blondynki.
- Zacząć od początku czy od końca? - zapytała w końcu, kiedy Bonnie przypomniała jej o swoim istnieniu.
- Od początku - odpowiedziała podekscytowana i klasnęła w dłonie.
- No cóż - zaczęła niespokojnie, trochę speszona intensywnością spojrzenia blondynki, ale mówiła dalej.- Kiedy wszedł do sklepu był zły. Krzyczał. Podszedł do mnie bliżej i był aż tak wściekły, że aż uderzył pięścią w ladę.
Bonnie zrobiła groźną minę gotowa zbić wszystkich, którzy ośmielą się wywołać negatywne emocje u Rose.
- Przestraszył mnie - powiedziała odrobinę tym faktem zawstydzona - i pocałował mnie.
- Pocałował cię?! - pisnęła Bonnie zakrywając sobie usta dłonią, nie dowierzając w to co przed chwilą usłyszała.
- Tak, pocałował mnie. Właściwie to musnął tylko moje usta, ale zaraz się cofnął, przeprosił i wybiegł ze sklepu.
- O kurczę! To o wiele ciekawsze od brazylijskich telenowel - powiedziała Bonnie podekscytowana.
Rose spuściła wzrok zmieszana tą sytuacją i odezwała się cichutko, ledwo słyszalnie:
- Tylko ja teraz zupełnie nie mam pojęcia co on tak naprawdę czuje.
Po jej policzku spłynęła łza i opadła gdzieś w dół. Szybko otarła mokry ślad i spróbowała uśmiechnąć się pobłażliwie choć uzyskało to odwrotny skutek.
Bonnie widok ten ścisnął serce. Uformowała dłoń w pięść i w wyobraźni rozkwaszała właśnie twarz Harry'ego.
- Nienawidzi czy tylko nie lubi? - spytała retorycznie Rose i zaśmiała się głupio z brzmienia własnej wypowiedzi.
- Och, nie płacz. On jest strasznym dupkiem - powiedziała Bonnie, próbując ją pocieszyć.
- Wcale nie. Ma podstawy żeby mnie nienawidzić - odpowiedziała Rose.
Blondynka przekręciła oczami zniecierpliwiona.
- Ty też masz do tego prawo.
- Oczywiście, że nie - oburzyła się.- Nie mogłabym go znienawidzić.
- I to sprawia, że jest dupkiem.
Rose otworzyła już usta żeby zaprotestować, ale Spring ją uprzedziła.
- Myślę, że Michael właśnie powinien zmienić gacie - powiedziała żartobliwie zatykając nos i ręką wachlując przestrzeń między nią a chłopcem.
Rose uśmiechnęła się rozbawiona zachowaniem przyjaciółki i wstała z miejsca. Podeszła do stoliczka, w którym siedziało dziecko, po czym wzięła go na ręce.
Kiedy zniknęła z pola widzenia, Bonnie cicho podeszła do przeciwległego krzesła i zanurzyła dłoń w głębokiej torebce Rose. Po chwili wyciągnęła z niej telefon i jeszcze raz rozejrzała się czy nikt nie patrzy.
Normalnie jak agent FBI - pomyślała i zachichotała w duchu.
Weszła w skrzynkę odbiorczą i szybko przeskakiwała SMS, szukając tego odpowiedniego.
- Jest - powiedziała cicho zadowolona z siebie i wysłała wiadomość z adresem do samej siebie.
Usunęła jeszcze przed chwilą wysłanego SMS tak żeby nie było żadnych dowodów po czym wrzuciła telefon z powrotem do torebki.
- Misja wykonana - powiedziała zabawnym głosem zadowolona z działania.


Bonnie wysiadła ze swojego srebrnego audi po czym zamknęła go i załączyła alarm. Wolnym krokiem podeszła do posesji przed którym stał ochroniarz. Założyła Ray bany na głowę i zawołała:
- Bonnie Spring, agent FBI.
Zaśmiała się i uderzyła żartobliwie faceta w ramię.
- Żartowałam - uśmiechnęła się, ale nie wywołało to na nim żadnego wrażenia.
- Dość tych żartów - powiedziała i niemal natychmiast spoważniała.- Muszę się pilnie zobaczyć z Harry'm Styles'em - surowo spojrzała na faceta, próbując wywrzeć na nim jakikolwiek wpływ.
- Heloł? - odezwała się przeciągle, rozkładając ręce na boki.- Ty jesteś głuchy czy głupi?
Ochroniarz napiął mięśnie i lustrował Bonnie wzrokiem.
- No wpuścisz mnie czy nie? - spytała zniecierpliwiona.
- Nie - odpowiedział.
- O! To jednak nie jesteś głuchy i umiesz mówić - powiedziała ze sztucznym zadowoleniem.
Mężczyzna nie odpowiedział już nic więcej.
Bonnie przypatrywała mu się uważnie i po chwili wpadła na pomysł.
Zwinnym ruchem wyciągnęła z jego kieszonki na piersi krótkofalówkę i zanim zdążył zareagować zawołała:
- Wystawcie swoje zacne dupy za drzwi i powiedzcie temu gorylowi żeby mnie wpuścił do środka! - krzyknęła do urządzenia.
Ochroniarz wyrwał jej z ręki przedmiot i chciał już coś powiedzieć kiedy tuż obok zmaterializował się Louis.
Zarówno mężczyzna jak i blondynka zwrócili spojrzenia w stronę chłopaka.
- Co tu się dzieje? - spytał, a na jego usta wkradł się uśmieszek.
- Ten goryl nie chce mnie wpuścić - poskarżyła się Bonnie.
- Przepraszam, a ty jesteś...? - spytał Tomlinson rozbawiony.
- Bonnie Spring - powiedziała i wyciągnęła rękę w stronę chłopaka, ale ochroniarz zagrodził im dostęp.
- Wyluzuj, nie zabiję go palcami - uniosła ręce w obronnym geście.
Louis zaśmiał się z jej odpowiedzi i puścił jej oczko.
- Już cię lubię, ale twoje imię nic mi nie mówi - powiedział Lou.
- Jestem przyjaciółką Rose. Mam do pogadania z niejakim Harry'm Styles'em.
Tomlinson spojrzał na nią przenikliwie, nie do końca jej ufając.
- Nie wierzysz mi? No dobra. Rosemary Barrett, długie, farbowane, ciemne włosy, naturalne loki, niebieskie oczy z szkłami kontaktowymi zmieniającymi ich kolor na zielony. W lipcu skończy dwadzieścia lat. Ma jedenastomiesięcznego synka Michaela. Pisze teksty piosenek...
- Dobra wystarczy - przerwał jej Louis, przerażony szybkością jej mowy.- Wierzę ci. Fred wpuść ją.
Mężczyzna niechętnie ustąpił jej przejścia.
- Wal się gorylu - powiedziała, mijając ochroniarza przez co wywołała śmiech u Tomlinsona.
Idąc za chłopakiem podziwiała bogaty wystrój zewnętrznej części posesji.
Weszli do środka i dalej w głąb apartamentu. Louis zaprowadził ją do salonu gdzie reszta One Direction siedziała przed telewizorem.
Chłopcy zwrócili wzrok na tych dwojga. Wszyscy oprócz Harry'ego.
- Ej! Pamiętam cię! Ty byłaś sprzedawczynią w sklepie muzycznym - zawołał Niall wskazując na nią palcem.
W tym momencie Harry zwrócił na nią swoje spojrzenie i niemal natychmiast spochmurniał.
- Cześć - przywitała się Bonnie.
- A ty jesteś...? - spytał Zayn.
- Przyjaciółką Rose - odpowiedziała zanim Louis zdążył coś powiedzieć.- Chciałabym porozmawiać z Harry'm.
Chłopcy spojrzeli na siebie porozumiewawczo i udali się do wyjścia. Posłali jej współczujące spojrzenia i poklepali ją przyjacielsko po ramieniu.
- Bądź delikatna - szepnął jej do ucha Louis.
- Też mi coś. Dla takiego dupka? - odpowiedziała.
Lou już nic nie powiedział i wyszedł z pomieszczenia starannie zamykając za sobą drzwi.
- Porozmawiajmy - zaczęła Bonnie.
Harry zwrócony był do niej tyłem i uporczywie wpatrywał się w telewizor.
Dziewczyna nie doczekawszy się żadnej reakcji z jego strony podeszła do urządzenia, będącego zainteresowaniem chłopaka i wyłączyła go.
Harry uśmiechnął się do niej kpiąco po czym wstał i udał się w stronę wyjścia.
- Nie bądź tchórzem i nie uciekaj! - zawołała za nim.
Chłopak odwrócił się w jej stronę gwałtownie, a kpiący uśmieszek zszedł z jego twarzy, ustępując miejsca złości.
Sprowokowała go. To był jej cel.
- Ja tchórzem? - wskazał palcem na swoją klatkę piersiową i powoli się do niej zbliżał - A kto wyjechał z Londynu zostawiwszy tylko głupi list? Ja to zrobiłem? Jedynie kto tu jest tchórzem to Rosie. Przyszłaś tu żeby o niej rozmawiać? A wiesz o niej coś więcej niż jak się nazywa, ile ma lat i gdzie mieszka? Nie? Więc nie rozumiem...
- Zamknij się już - przerwała mu.- Wiem wszystko. Tyle co ty a nawet więcej - powiedziała i uśmiechnęła się triumfalnie wywołując zdezorientowanie na jego twarzy.
- Wiesz o jej przeszłości, o jej dzieciństwie? Wiesz? - pytał nie dowierzając w to co usłyszał.
Bonnie kiwnęła głową twierdząco, a Harry ciężko usiadł na sofie, obok której stał.
- Nie wierzę - szepnął.
Blondynka przypatrywała mu się z wielką uwagą, ale nie mówiła nic, co w gruncie rzeczy mogłoby wydawać się dziwne, zważając na jej gadatliwą naturę.
- Żyłem z nią cały rok pod jednym dachem, a ona nie umiała mi tego wszystkiego powiedzieć w oczy. A kiedy pojawiasz się ty mówi ci to od tak?
- No nie zupełnie - odezwała się i usiadła na fotelu niedaleko sofy.- Powiedziała mi to po tym jak się zjawiliście w Los Angeles. No to wiesz, po ponad półtora roku naszej znajomości.
- Czego chcesz? - przerwał ciszę, która trwała już kilka minut.
- Jesteś dupkiem.
- I przyszłaś tu tylko po to żeby mi to powiedzieć? - spytał wcale nie przejęty tym jak go nazwała. - Zachowujecie się jak dzieci. Najpierw Justin, teraz ty. Dlaczego nie mogę poznać jej opinii? Zupełnie jakby Rosie się wami wyręczała.
- To ty zachowujesz się jak dziecko. Ile razy Rose próbowała z tobą rozmawiać? No ile? Ostatnim razem jak chciała to zrobić powiedziałeś, że jej nienawidzisz i właśnie to jest problem. Nienawidzisz jej.
Harry nie mogąc znieść miażdżącego spojrzenia dziewczyny dlatego odwrócił wzrok.
- Milczysz - stwierdziła.- Czyli jednak dobrze myślałam. Jesteś dupkiem. Nie masz pojęcia co ona przeżywała tego dnia kiedy jej to powiedziałeś. Chcesz wiedzieć? Chcesz? Myślę, że powinieneś. Justin do niej wtedy przyszedł. Była cała zalana łzami. Później ja do niej poszłam. Wpadła w histerię. Chciałabym żebyś to widział. Żebyś cierpiał tak jak ona wtedy. Widziałeś ją dzisiaj. Pewnie myślisz, że wszystko z nią w porządku, bo nie miała na policzkach łez. Ona udaje. Myślę, że ty najlepiej powinieneś wiedzieć jak bardzo jest w tym dobra. Ty nie znasz granic? Ciągle ją ranisz! Od samego początku waszej znajomości! A dzisiaj przeszedłeś samego siebie! Wczoraj powiedziałeś, że jej nienawidzisz, a dzisiaj ją całujesz?!
- To nie tak - warknął.- To był impuls! Sam nie wiem dlaczego to zrobiłem.
- Ty nigdy nic nie wiesz. Jesteś taki głupi! Zachowujesz się jakbyś był najważniejszy! W ogóle nie liczysz się z jej uczuciami.
Harry nagle wstał z miejsca. Był wściekły tak samo jak Bonnie, która również stanęła na nogi.
- Jesteś tylko pierdolonym egoistą! - krzyknęła i uderzyła go w klatkę piersiową, nie mogąc zapanować nad emocjami.
- Wy wszyscy myślicie, że tylko ona jest poszkodowana? Że tylko ona cierpi? Ja też mam uczucia, wiem co to ból! Zostawiła mnie! Nie masz pojęcia jakie to było bolesne!
Ich rozmowa przeobraziła się w kłótnie, a ich krzyki przepełniały cały apartament. Pewnie chłopcy w najdalszych zakamarkach domu byli w stanie ich usłyszeć.
- Myślisz, że dlaczego cię zostawiła?! Sam nie wiedziałeś czego chcesz! Miałeś Cher a wykorzystałeś Rose! Co?! Seksu ci się zachciało?!
- To wcale nie było tak!
- A jak?! Bo tak to właśnie wygląda z boku!
Harry zmęczony tymi krzykami opadł na kanapę i wpatrywał się w przestrzeń przed sobą. Ukrył twarz w dłoniach, a Bonnie przypatrywała mu się uważnie, czekając aż wreszcie coś powie.
- Chciałbym sam to zrozumieć.
Blondynkę zdziwiła nagła zmiana jego nastroju.
- Tamtej nocy, kiedy mi wszystko powiedziała było zupełnie inaczej. Zobaczyłem ją w innym świetle. Była taka piękna, mimo jej trudnego stanu. Zapragnąłem ją pocałować. To było takie inne. Nigdy nie czułem czegoś takiego. Skąd miałem wiedzieć, że to tak się skończy?! - wstał nagle i całą swoją siłą rzucił poduszką o podłogę.
- Jak mogłem się czuć?! Jak dupek! Nic nie rozumiałem od tamtej chwili! Nie wiedziałem czy nienawidzę, czy może zupełnie odwrotnie.
Bonnie poklepała go po ramieniu współczująco, a chłopak wytrzeszczył na nią oczy.
- Jesteś dupkiem, Styles, ale nie aż takim jak myślałam - powiedziała.
Harry mruknął niemrawe"dzięki" i usiadł z powrotem na sofie.
- Cierpisz - stwierdziła.- Rose też cierpi, ale nie oszukujmy się. To nie ciebie ojciec bił, poniżał, próbował zgwałcić. To nie twoja mama umarła z ręki twojego ojca, próbując cię chronić. Ty nie kochałeś nieodwzajemnioną miłością. Nie wychowywałeś samotnie dziecka. Wiesz to wszystko, ale nie potrafisz wyobrazić sobie ile te rzeczy mogły wywołać bólu. On nie trwał rok czy dwa, ale całe życie. Ona też cierpi przez ciebie. Swoją nienawiścią ją ranisz, ale ona tego nie powie, bo cię kocha. Nigdy nie widziałam tak wielkiej miłości, którą ona daży ciebie.
Harry wpatrywał się w nią smutno. Wstrzymywał łzy, które pragnęły wydostać się na zewnątrz.
- Nadal myślisz, że ty wycierpiałeś więcej? Nie mówię, że ty nie cierpisz. Rose też cię skrzywdziła. Znienawidziła za to siebie. Jednak myślę, że nie chciała tego. Próbowała cię ochronić, ale w trudnych sytuacjach nigdy nie ma dobrego wyjścia.
- Nie nienawidzę jej - szepnął.
- Ja to wiem, ale ona nie.
Bonnie po raz kolejny poklepała go po ramieniu i skierowała się do wyjścia z pomieszczenia.
- Czekaj! - zawołał za nią Harry.
Zatrzymała się i obróciła w jego stronę.
- Co ja mam teraz zrobić? - spytał drżącym głosem, nie potrafiąc ukryć uczuć.
- Myślę, że już wiesz, dupku - powiedziała i uśmiechnęła się delikatnie.- A! Byłabym zapomniała. Rose nie wie, że tu byłam. Miło by było gdyby tak zostało - dodała.
Wyszła i starannie zamknęła za sobą drzwi, zostawiając go samego w głębokiej zadumie.
_____________________________
Hej. Oto jestem. Uwielbiam Bonnie :)
Myślałam, że będzie więcej komentarzy, ale cóż.
Kończą mi się już rozdziały. Zostały tylko 2 więc muszę trochę przystopować.

See You Soon
Majka