Czternasty dzień spisanego bólu...

Wczoraj wieczorem jak zwykle poszłam na stołówkę zjeść kolację. Dostaliśmy bułkę z serem i szklankę gorącej herbaty. Nic nadzwyczajnego. Mimo wszystko ta kolacja była znacznie różniła się od wszystkich poprzednich. Nie wiem czy to tylko moje urojenia czy prawda. W każdym bądź razie wydawało mi się, że byłam częstym obiektem rozmów innych. Czułam się jakoś nieswojo. Wszyscy się na mnie gapili jakbym była jakiś wybrykiem natury czy może ufoludkiem ze świńskim nosem. Jak zwykle siedziałam sama przy stoliku i nie interesowałam się jak kto się ubrał czy jak kto je jakbym miała własne życie, ale te wszystkie ukratkowe spojrzenia mnie irytowały. Pewnie to wszystko przez to dzisiejsze popołudnie. W końcu chłopcy zadedykowali mi piosenkę. To nie było jeszcze taką wielką sensacją. Natomiast wizyta One Direction w moim pokoju to było coś, a na dodatek nie chciałam ich wpuścić do środka. I właśnie dlatego wszyscy patrzyli na mnie na jak jakiś defekt fabryczny. Najgorsze jednak było słyszeć poszeptywanie innych na mój temat. Fakt, dzieciaki w domu dziecka są spokojne, nieśmiałe i nie wywyższają się ponad innych. Wiadomo każdy z nas przeżył inną historię równie nieciekawą. Jedyni byli tu od dziecka, porzuceni przez rodziców jako niemowlaki. Jeszcze inni zostali tak po prostu oddani do domu dziecka, a jeszcze innym umarli rodzice. Często ci, którzy nie pamiętają swoich rodziców nie mają takich problemów. To wszystko zależy od charakteru i psychiki dziecka. W każdym bądź razie nikt nikomu się nie naprzykrzał ani nie dokuczał. Tu nie jest źle. Tylko zbyt dobrze wszyscy mnie tu znają. Zaczęło się od tego, że mam ojca, który obecnie siedzi w więzieniu za zabójstwo mojej matki. Później znana byłam z tego, że zorganizowałam ucieczkę."Mieszkałam" przez jakiś czas na ulicach Londynu. W gazetach ukazywały się fotografie ze mną i Harry'm Stylesem w centrum handlowym. Później sławny boysband przyjeżdża do właśnie tego domu dziecka gdzie przebywam, występuje dla nas i dedykuje mi jeden utwór. Oprócz tego, ja jak jakaś idiotka zamykam się przed nimi w pokoju i nie chcę z nimi rozmawiać. Jak widzisz wszyscy dookoła znają moją historię. Jedynym plusem tego jest to, że małe grono ludzi wie o próbie gwałtu. Właściwie tylko policja, sąd i personel domu dziecka. Podobno. Chyba nikt z dzieciaków nic nie wie. Ale to nie jest jeszcze wszystko związane ze mną i z One Direction. Nie wiem czy mam się śmiać czy płakać, ale to drugie chyba lepiej mi wychodzi.
Więc wracając z kolacji ruszyłam w kierunku naszej biblioteki, która była czynna tylko do ósmej wieczorem. Miałam jeszcze chwilę czasu. Chciałam wypożyczyć tylko jakaś książkę do poczytania na dzisiejszy i ewentualnie jutrzejszy wieczór. Chyba już nie muszę Ci mówić jak ważne są dla mnie książki. Ty nie rozumiesz. Jesteś tylko zeszytem. Nie masz mózgu. Więc wtedy uciekam do innego świata. Może nie koniecznie lepszego, ale bardziej ekscytującego. Skończmy już o tym bo zbaczam z tematu. Nie o tym chciałam mówić.
Przyglądałam właśnie dział z fantastyką. Zastanawiałam się nad "Wezwaniem" Kelly Armstrong i "Zamienioną" Amandy Hocking kiedy usłyszałam czyjś głos
- Weź "Wezwanie"
Odwróciłam się w stronę osoby, która wypowiedziała te słowa.
Stała przede mną drobna dziewczynka. Wyglądała na jakieś trzynaście lat. Miała duże, czarne wyłupiaste oczy, które przyglądały mi się z ciekawością. Jej włosy były krótkie, lekko za odstające uszy. Jej wąskie usta były uformowane w delikatnym uśmiechu. Na nosie miała okrągłe okulary, które co chwile poprawiała.
Stanęła na palcach i sięgnęła książkę, którą mi zaproponowała.
- Dziękuję - odezwałam się w końcu
- W porządku. Jest naprawdę ciekawa i bez żadnych beznadziejnych wątków miłosnych. Właściwie zalicza się do paranormalnych. No wiesz duchy i takie tam. Myślę, że powinna ci odpowiadać - odezwała się dziewczynka
Jeszcze raz podziękowałam skinieniem głowy i ruszyłam w stronę "centrum" biblioteki, gdzie pani wypożyczała książki. W między czasie czytałam opis na tylnej okładce książki. Ku mojemu zdziwieniu dziewczyna szła za mną.
- Co dzisiaj? - powitała mnie uśmiechem pani bibliotekarka
- "Wezwanie" - spróbowałam odwzajemnić uśmiech
- Miłego czytania - pani podała mi książkę z tym samym serdecznym uśmiechem
- Dziękuję - skinęłam głową i przyciskając książkę do klatki piersiowej udałam się do wyjścia. Nie zwracałam uwagi na dziewczynę, która szła dwa kroki za mną. Przynajmniej do czasu póki nie wyszłam z biblioteki.
Dziewczyna zrównała się ze mną i wpatrywała się we mnie.
- Pomóc ci w czymś? - spytałam po chwili milczenia z jej strony
- Nie. Jestem tylko posłańcem
- Brzmi nieźle. Ale co masz mi przekazać? Jakąś wiadomość z nieba, że mam do wykonania jakieś specjalne zadanie? Jesteś jakiś aniołem stróżem? - chciałam przez chwilę brzmieć odrobinę zabawniej chociaż nie wydaje mi się żeby tak było.- Nie. Jestem tylko człowiekiem. Poproszono mnie żebym przekazała ci to - dziewczyna wyciągnęła zza pleców mały pakunek
- Co to? Od kogo? - spytałam zaskoczona
- Ja tylko przekazuje. Nie jestem upoważniona do udzielania jakichkolwiek informacji - powiedziała
- Ale skąd...
- Tam podobno wszystko jest wyjaśnione
- A... to dzięki - wzięłam od dziewczyny pakunek zakłopotana całą tą sytuacją
- To chłopcy z One Direction poprosili mnie żebym ci to przekazała, bo podobno nie chciałaś z nimi gadać - powiedziała już powoli odchodząc
- Dziękuję jeszcze raz - odpowiedziałam i pospiesznie udałam się do swojego pokoju otworzyć pakunek.
W środku znajdował się krótki liścik i mp4. Właśnie to. Na pierwszy ogień poszedł list

Droga Rosie!
Na samym początku chcieliśmy przeprosić za to co się stało. Wiemy, że nie chciałaś trafić tu z powrotem, ale nie widzieliśmy, że ten wypad na zakupy może się tak skończyć. Nie wiemy czy przez to nie chciałaś nas wpuścić. Gniewasz się na nas? Powiedziano nam, że psychicznie nie czujesz się najlepiej. Właściwie nie znamy Twojej historii. Praktycznie wiemy o Tobie niewiele, ale to wystarczyło żebyśmy Cię polubili. Dlatego chcemy Ci pomóc w każdy możliwy sposób. Podarowaliśmy Ci mp4 z wszystkimi naszymi piosenkami, które udało się nam dotąd utworzyć. To jeszcze nie koniec tego co chcemy dla Ciebie zrobić. Za karę, że nas nie wpuściłaś nie napiszemy Ci o tym. Możesz potraktować to jako niespodziankę. Możesz się nas wkrótce spodziewać.
Pozdrawiamy!

Harry, Louis, Niall, Liam i Zayn

Wtedy już zapomniałam o książce, którą wypożyczyłam na najbliższe dni. Włożyłam do uszu słuchawki i w kółko zaczęłam słuchać wszystkich utworów na tym urządzeniu.
Jeszcze raz analizowałam wszystko zawarte w tym liście i uśmiechnęłam się na samą myśl o tym, że napisali, że przyjadą. I właśnie to sprawiło, że miałam ochotę na następny dzień i więcej, więcej dopóki ich nie zobaczę. Miałam po co żyć. Jak na razie.



____________________________________

Rozdział napisałam już wczoraj alenie miałam ki8edy dodać.
Od tego tygodnia zaczęły nam się zajęcia dodatkowe i trwają do 16. Tajkże średnio w domu jestem dopiero 16.30.
A więc. Nie musi się wszystkim podobać ten blog i nie dziwcie się, że tu jest tak dużo refleksji Rosemary. Fakt. Nie ma tu tyle akcji, ale to jest taki jakby pamiętnik, a czy wy jeśli piszecie pamiętnik jest w nim duzo akcji?
Bo wiecie, nie przeszkadza mi to, że nie podoba Wam się ten blog. To wszystko zależy od gustu. Po za tym nie chciałam przyspieszać akcji.
Właściwie najlepsze co przewiduję w tym blogu to końcówka :D


See You Soon
Majka ♥