Trzynasty dzień spisanego bólu...

I see her, she's there/ Widzę ją, jest tam
Sad eyes, sad face/ Smutne oczy, smutna twarz
"Smile!" - I said / " Uśmiechnij się " powiedziałam
Every day I look and / Codziennie patrzę i
I don't see the change/ nie widzę zmiany
I don't know how/ nie wiem jak
to get to the other side/ przejść na drugą stronę
I want to help her, but / Chcę jej pomóc, ale
I can't do it / nie potrafię tego zrobić

I can't be different and / nie umiem być inna
I don't know what to do/ nie wiem co mam zrobić
to make it better/ aby było lepiej
I can't finde myself in this life/ Nie potrafię odnaleźć siebie w tym życiu
Maybe on the other side I will be happy/ Może po drugiej stronie będę szczęśliwa
She's on the other side of the mirror/ Ona jest po drugiej stronie lustra
She is my only one friend/ Ona jest moją jedyną przyjaciółką
She is me/ Ona jest mną

I touch her there / Dotykamy jej gdzie
I hurt hand and heart / ranię dłoń i serce
"Don't cry" - I said / "Nie płacz" powiedziałam
Glass hurts my fingers and/ szkło rani moje palce i
I can not get to she / Nie mogę dostać się do niej
I don't know how/ Nie wiem jak
to get to the other side / przejść na drugą stronę
It's just a reflection / To tylko odbicie
You don't help us / Nie pomożesz nam

Dzisiaj zaczęłam moim nowym tekstem. Nie wiem czy potrafisz zrozumieć o co chodzi. Opisałam tam siebie. Odbicie w lustrze, rozumiesz? Codziennie widzę smutną dziewczynę, przytłoczoną życiem. Chcę jej pomóc, ale okazuje się, że ona jest mną bo patrzę w lustro. A sobie pomóc najtrudniej jeśli nie ma się kogoś bliskiego, na przykład przyjaciela. W tym tekście lustro symbolizuje samotność, bo jedynym moim przyjacielem jest odbicie lustrzane.
Jestem nieśmiała, cicha, samotna, często płaczę, nie mam nikogo kto mnie kocha lub chociaż lubi, boję się wszystkiego. Jestem sentymentalna, lubię oglądać bajki na dobranoc, nie lubię zakupów, nie jestem towarzyska. Możesz mnie określać jak chcesz, ale nie umiem się zmienić. Szczególnie gdy moje cechy są na tyle dziwne, że samej nie uda mi się ich ulepszyć. Potrzebna mi pomoc z zewnątrz, nie ktoś taki jak psycholog. Tylko ktoś na kształt przyjaciela. Problem w tym, że nikt mnie nie lubi a ja chyba będę się bała zaufać.
Sama do końca nie jestem w stanie określić swojego stanowiska. Może jak przestanę o tym myśleć poczuje się lepiej? Ale najpierw ci coś opowiem.


W południe wyszłam z gabinetu pani psycholog po godzinnej rozmowie, która w jakikolwiek sposób miała mi pomóc. Idąc do swojego pokoju, zauważyłam nienaturalną ilość ludzi w jednym pomieszczeniu. Z ciekawości skierowałam się do sali zwanej salą teatralną, w której odbywały się wszelkie rozrywki dla dzieciaków, zajęcia aktorskie oraz muzyczne i wystąpienia na ważne uroczystości. Zebrali się tam chyba wszyscy. Stanęłam na samym końcu opierając się o ścianę i tak jak wszyscy wpatrywałam się w jak dotąd pustą scenę. Kilku mężczyzn, których nie znałam rozstawiało instrumenty. Długo to nie trwało. Następnie na scenę weszła dyrektorka domu dziecka i zaczęła mówić coś o wielkim zaszczycie dla naszej placówki. Przez chwilę pomyślałam, że przybyła do nas Królowa Elżbieta, ale instrumenty wykluczały tę możliwość. Mówiła jeszcze, że przeznaczono nam dużo pieniędzy za które będą remontować dom dziecka,ale nadal nie wiedziałam o kim mowa.Wszystko wyjaśniło się w ostatnim zdaniu "Powitajmy One Direction!"
Tłum zaczął klaskać w dłonie, a na scenę weszło pięciu chłopaków z wielkimi uśmiechami.
Przetarłam oczy ze zdumienia, ale w brzuszku poczułam zabawne łaskotanie, które było wywołane ogromną radością.
- Bardzo cieszymy się, że możemy was uszczęśliwić i zafundować remont żeby żyło wam się lepiej. Naprawę miło jest zaśpiewać przed taką publicznością. A teraz "What Makes You Beautiful" - powiedział Liam po czym słychać już było muzykę.
Miło było ich zobaczyć chociaż przez chwilę. Nigdy nie widziałam ich na scenie, ale prezentowali się świetnie, ale częstrzym obiektem moich oczu był Harry. To on był dla mnie taki dobry. Muzyka przestała grać, a ja chciałam jeszcze raz usłyszeć piękny głos Harry'ego
Wtedy zielonooki dobył mikrofonu i zawołał:
- I jak? Podobało się? - Publiczność potwierdziła to gromkimi brawami - Następny kawałek chciałem zadedykować Rosemary Barrett.
Wszyscy odwrócili się w moją stronę przez co Harry mnie zobaczył. Pomachał mi i uśmiechnął się.
Odwróciłam się na pięcie i wybiegłam z pomieszczenia zawstydzona i zdenerwowana. Pobiegłam do swojego pokoju i zamknęłam drzwi na klucz. Nawet tutaj było słychać głosy chłopców i muzykę do "One thing". Usiadłam pod drzwiami i zaczęłam płakać. Tak po prostu. A może ja lubię płakać co?
Nie chciałam widzieć się z nimi. Dlaczego? Chciałam o nich zapomnieć przecież i tak nic nie będzie z tej znajomości, a Harry za dużo gościł w moich myślach, a nie chciałam słyszeć znowu tekstów w stylu "Jesteś jak moja młodsza siostrzyczka, którą muszę się opiekować" . Może to niedorzeczne z mojej strony mówić, że nie tego chcę, że to za mało. Bo chyba zakochałam się w Harry'm. Wiem przecież, że nic między nami nie będzie, ale pomarzyć zawsze można.
Chłopaki długo śpiewali. Później pewnie podpisywali autografy, bo w budynku panowała cisza. Wieczorem, przed kolacją, usłyszałam pukanie do drzwi.
- Kto tam? - spytałam ocierając łzy
- Rose, masz gości - usłyszałam głos opiekunki
- Rosie to my. Wpuścisz nas?- usłyszałam głos Harry' ego
- Nie. Nie chcę z wami rozmawiać
- Dlaczego?
- Po prostu. Nie mam nastroju.
Chłopaki nie chcieli się poddać, ale ostatecznie opiekunka powiedziała, że mój stan psychiczny nie jest najlepszy i nie należy mnie męczyć.
Wtedy chłopcy odeszli, a ja czułam wyrzuty sumienia, że nie chciałam z nimi rozmawiać. Ale to tylko inteligentna ja.

Tak to właśnie było. I do końca nie wiem czy dobrze zrobiłam. Teraz już na pewno ich już nie zobaczę. Mogłam z nimi porozmawiać. Ale było minęło i już nie wróci.

_______________________________________

Zupelnie nie podoba mi się ten post -,-
Myślałam, że wyjdzie lepiej, ale nic z tego ;(
Oceniajcie :D

See You Soon ♥ 
Majka