Piętnasty dzień spisanego bólu...

I close the past in a box/zamykam przeszłość w pudełku
Time to start new day/ czas zacząć nowy dzień
Without sorrow, without pain / bez smutku, bez bólu
Wipe my tears and take me by the hand/ Otrzyj moje łzy i weź mnie za rękę
Lead me to the land of happiness/ zaprowadź mnie do krainy szczęścia
I don't want to be forgotten here/ Nie chcę zostać tu zapomniana
We'll find a place where/ znajdziemy miejsce gdzie
We'll build our own house / zbudujemy nasz własny dom
Let's go start new life / zaczynam nowe życie

Come with me/ Chodź ze mną
Get to know better world / poznajmy lepszy świat
Come with me
Far away, where nobody will find us/ daleko, gdzie nikt nas nie znajdzie
Come with me
Tougheter will be better/ razem będzie lepiej
Come with me
I need you close with me / Potrzebuje cię blisko mnie

Może zauważyłeś zmiany? Moja ostatnia piosenka różni się od poprzednich. Nie jest taka pesymistyczna, prawda? To wszystko dlatego, że wszystko się zmieniło. Zaczynam nowy rozdział. I teraz mogę powiedzieć, że będę szczęśliwa. Skąd się wziął u mnie taki optymizm? Po prostu dowiedziałam się, że nie jestem taka samotna jak mi się wydawało. Są ludzie, których obchodzi mój los.
Obawiam się, że już wkrótce będę musiała porzucić cię, drogi Zeszyciku. Jakie to brutalne. Dlaczego? Przecież to są " Dni spisanego bólu", prawda? A jeśli już nic mnie nie będzie bolało to nie widzę sensu żeby spisywać coś czego nie ma. Chociaż zawsze pozostają wspomnienia, których wcale nie chcę sobie przypominać. Mam nadzieję, że mój nowy styl życia jaki będę prowadzić nie będzie obowiązywał zwierzeń i rozpamiętywania.
Czy zauważyłeś może, że piszę od rzeczy? Opowiadam a raczej filozofuje o tym o czym ty wcale nie masz pojęcia. Długo nie pisałam. Pewnie czułeś się samotny. Kończą się wakacje, a ja nie chcę iść do szkoły. Powiedziałam pani psycholog, że nie będę chodzić do mojej starej szkoły. Nie chcę sobie przypominać co było przed wakacjami. Jak mi dokuczali, poniewierali. Nie chcę wcale chodzić do szkoły. Ale teraz chyba wcale nie będę chodzić do szkoły. Moi nowi opiekunowie chyba nie będą mieli nic przeciwko temu. Ale przecież ty nic nie wiesz. Już mnie nie będzie w tym budynku. Jadę do mojego nowego domu. Byłam tym faktem tak podekscytowana, że nie mogłam się doczekać aż dojedziemy na miejsce. Och, od czego mam zacząć? Tak, tak, wiem. Najlepiej od początku.


Po zjedzonym śniadaniu na świetlicy poszłam do swojego pokoju. Położyłam się na wygodnym łóżku i wzięłam mp3, którą dostałam od chłopców. Po raz milionowy słuchałam ich wszystkich kawałków."Up all night", "One Thing", "What Makes You Beautiful" i "Na na na " były takie radosne, że gdy ich słuchałam nogi same rwały mi się do tańca. Natomiast przy "Moments" i "More Than This" wylewałam mnóstwo łez."Moments" miała taki piękny tekst i od razu przypominała mi się mama."More Than This" miało to do siebie, że ogólnie było bardzo wzruszające. Warto też podkreślić, że głosy chłopaków są niesamowite i naprawdę miło się ich słucha.
Leżałam wpatrzona w biały sufit. Myślałam o wszystkim. O tym co było, o tym co jest, o tym co będzie. Jaka mnie czeka przyszłość? To wszystko było zbyt trudne. Nie wyobrażam siebie za kilka lat. Jestem sama, bez mieszkania, wykształcenia i wszystkiego czego potrzeba do normalnego funkcjonowania. Te moje śmieszne, beznadziejne amatorskie "teksty piosenek" nigdy mi się Nie przydadzą. A moje marzenie o napisaniu książki? Nic z tego. Jakie wydawnictwo odważy się wydać coś tak słabego?
Nagle zobaczyłam, że drzwi się otwierają. Zdjęłam słuchawki i spojrzałam się w tamtą stronę.
- Pukałam, ale chyba nie słyszałaś - powiedziała opiekunka
Zsunęłam się z łóżka i usiadłam nogi opierając na podłodze.
- Mam dla ciebie dobrą wiadomość. Mogę wejść? - spytała szerzej otwierając drzwi
Kiwnęłam twierdząco głową.
Opiekunka usiadła obok mnie na łóżku.
- Zdarza się czasem, że dzieci, które przebywają w domu dziecka trafiają do rodziny zastępczej. Nie wszystkie tego chcą. Są różne przypadki. A ty? -wzięła głęboki oddech i nie czekając na odpowiedź kontynuowała - Bo widzisz Rosemary ty też masz szansę wyjść z tego domu dziecka. Tylko teraz pytanie czy chcesz
Gwałtownie podniosłam głowę do góry i niemal natychmiast spytałam:
- Czy chce pani przez to powiedzieć, że ktoś mnie zaadoptuje? - spytałam z nadzieją, że to nie sen, z którego zaraz się obudzę
- Wszystko jest załatwione, tylko ty musisz chcieć stąd odejść. Ciebie jest bardzo trudno rozgryźć. Zawsze jesteś smutna i nigdy nie wiemy kiedy coś ci odpowiada. Powiedz wprost. Chcesz zamieszkać z nową rodziną? Wiem, że niedawno umarła twoja mama, ale to nic złego, że będziesz szczęśliwa z nową rodziną.
- Mówi pani tak jakbym miała się nie zgodzić. Oczywiście, że chcę stąd odejść.
- W takim razie pakuj się. Wieczorem przyjadą po ciebie - powiedziała łapiąc za klamkę
- A mogę przynajmniej poznać imiona moich opiekunów? -spytałam
- Tajemnica - mrugnęła do mnie i wyszła z pomieszczenia.
Uśmiechnęłam się do siebie i z radości aż podskoczyłam w miejscu. Miałam tyle energii w sobie, że nie wiedziałam co mam z nią zrobić. Nie pamiętam kiedy ostatnio byłam taka radosna. Szybko się spakowałam a następnie napisałam piosenkę, która jest na samym początku. Do wieczora myślałam o moich nowych opiekunach.
Kiedy wybiła 18 godzina, zniecierpliwiona postanowiłam iść do opiekunki wypytać o szczegóły. Otwierałam właśnie drzwi do wyjścia kiedy usłyszałam nieprzyjemny huk. Uświadomiłam sobie, że podczas otwierania drzwi uderzyłam kogoś. Przez niewielką szparę między futryną a drzwiami.
- Harry?! - zdziwiłam się widząc chłopaka przed sobą - Och, Harry! Przepraszam cię najmocniej. Nie chciałam nikogo uderzyć
Chłopak uśmiechnął się pocierając czoło
- Wszystko jest okey. To moja wina szedłem za blisko drzwi
- Co tu robisz? A wiesz co? Ktoś mnie adoptował! Tak bardzo się cieszę - uśmiechnęłam się szeroko - Dobrze, że przyszedłeś będę się mogła z tobą pożegnać. Może, że już nigdy się nie zobaczymy- spochmurniałam -jaka wielka szkoda
Harry się zaśmiał a ja natychmiast zrobiłam się czerwona. Nie wiedziałam czy powiedziałam coś nie tak czy może zachowuje się jak idiotka.
Spojrzałam wgłąb korytarza. Szli tam pani przełożona, dyrektorka domu dziecka i reszta chłopaków z One Direction.
W tamtej chwili nie rozumiałam nic. Spodziewałam się rodziny zastępczej a nie odwiedzin chłopów. Choć to też było miłe spotkanie. Szczególnie, że obiecali, że jeszcze do mnie wpadną.
- Rosemary, oto twoi nowi opiekunowie. Znaczy jeden prawny od teraz a reszta to tylko towarzysze - powiedziała pani dyrektor
Stałam przez chwilę nie mogąc wymówić słowa. W końcu przełknęłam nieprzyjemną gulę w gardle i z radosnym piskiem rzuciłam się na Harry'ego mocno go tuląc, ale zaraz zrozumiałam, że to napewno dziwnie wygląda więc przytuliłam wszystkich naraz. Teoretycznie, bo ostatecznie wylądowaliśmy na podłodze.
- Przepraszam - wybełkotałam zawstydzona
Chłopcy się tylko zaśmiali i wstali.
Kiedy wychodziliśmy z budynku, rzuciłam ostatnie spojrzenie na placówkę i wyszeptałam ciche "Żegnaj".
- Mów mi tato - powiedział radośnie Louis
- Że co? -spytałam nie bardzo rozumiejąc o co chodzi
- To Louis jest twoim prawnym opiekunem. Wybraliśmy jego bo jest najstarszy, ale czy najodpowiedzialniejszy? - powiedział Liam
- Ej! Nie podważaj mojego autorytetu - oburzył się Louis - Przecież jestem odpowiedzialny
- Jasne, jasne - skwitował Zayn
- Wy wcale nie musicie tego potwierdzać. Wystarczy, że mi córeczka wierzy, prawda córeczko?
- Oczywiście - uśmiechnęłam się nieśmiało
- Czyj to był pomysł? Z adoptowaniem mnie? - dodałam po chwili
- Harry to wymyślił, a my wszyscy uznaliśmy to za dobry pomysł - odezwał się Niall
- Ale jesteście kochani - powiedziałam i wsiadłam do vana chłopaków, który miał nas doprowadzić do domu. Do domu, którego będę mogła nazwać również i moim.


Już wiesz dlaczego jestem taka szczęśliwa? Już nie będę musiała przebywać w domu dziecka. W miejscu, które przypominało mi o tym jaka jestem samotna.
Miałam szczęście, że siedziałam na tamtej ławce, w tamtym parku, tamtego czasu i przede wszystkim poznałam Harry'ego i jego przyjaciół, którzy okazali mi tyle serca. Nie potrafię zmierzyć tej radości.


___________________________________________

Przepraszam, że tak późno :) Nie będę się tłumaczyć, bo to strasznie głupie ;p
Więc jak już ktoś kiedys przewidywał chłopcy zaadoptowali Rose :)

Chciałabym Wam powiedzieć, że nie musicie bać sie kontaktować ze mną. Ja bardzo lubie pisać z moimi czytelniczkami :) No bo wieie. Jak kiedyś będę sławna to trudniej będzie się ze mną skontaktować xD

Możecie mi tez zadawać pytania na asku :)
http://ask.fm/MajciakLove1d

See You Soon ♥
Majka