Szesnasty dzień spisanego bólu...

Każdy z nas być może odczuwa wdzięczność. Czy to za mniejsze czy większe rzeczy. Może nie wszyscy zdają sobie z tego sprawę, że każdym, nawet najdrobniejszym gestem dają radość innym. Nie wiem czy wiesz o czym mówię, ale to nic. Po prostu chciałam Ci powiedzieć, że jest dobrze, bardzo dobrze. Już nie płaczę. Nie płakałam od tygodnia. Od czasu kiedy chłopcy mnie zaadoptowali.
Mimo, że już spędziłam w tym domu kilka nocy to i tak ciężko było mi przyjąć do wiadomości, że teraz to tu jest mój dom. Nie budzę się już w jednoosobowym pomieszczeniu. Teraz jest inaczej. Mam pokój z ładnymi błękitnymi ścianami. Mam biurko, komodę, toaletkę i duże okno z ciemnoniebieskimi zasłonami, dzięki któremu będę mogła oglądać niebo nocą. Ostatnio chłopcy powiesili mi nad łóżkiem duże zdjęcie obramowane ramą. Skąd je mam i co ono przedstawia?
Otóż drugiego dnia mojego pobytu w tym miejscu chłopcy zabrali mnie na sesje zdjęciową. Właściwie ta sesja była przeznaczona tylko dla One Direction dla ich spraw zawodowych. Postanowili, że zabiorą mnie ze sobą żebym nie musiała sama zostać w domu.
Zabawnie było patrzeć na wygłupiających się chłopców przed rozłożoną lustrzanką. Już samo patrzenie na nich przyprawiało mnie o napady śmiechu. Najgorzej było kiedy mieli robić poważne zdjęcia, takie w których mieli wyglądać na "prawdziwych mężczyzn" , a nie na "rozwydrzonych smarkaczy". Jednak kiedy już mieli tego dość zaczęli tak rozmawiać:
- Dlaczego nie możemy zrobić sobie kilku zdjęć z Rose? - zaproponował Liam
Trochę się wtedy zawstydziłam, ale siedziałam cicho przysłuchując się ich rozmowie
- Właśnie - poparł go Zayn
Fotograf spojrzał się na nich pytająco i czekał na ich odpowiedź
- No co? - wzruszył ramionami Louis - To moje dziecko chyba mogę zrobić sobie kilka zdjęć, prawda? Za co ci płacę?
Chłopcy zawołali jakoś dziewczynę i porozmawiali z nią chwilę. Później podeszła do mnie, a ja nie wiedziałam co się dzieje
- Chodź ze mną - powiedziała i popchnęła mnie lekko w stronę drzwi. Chłopcy ruszyli za nami. Okazało się, że znalazłam się w pomieszczeniu, w którym chłopcy przygotowywali się do sesji. Kobieta kazała mi usiąść na fotelu przed lustrem i zawołała jeszcze kogoś. Przyszła następna dziewczyna. Uśmiechnęła się do mnie promiennie
- Jestem Kate i zrobię ci ładny makijaż, bo pewnie chłopcy zaprosili cię na sesję
- A nie mogę zostać tak jak teraz ?- spytałam nieśmiało
- Co to, to nie - zaraz zaprotestował Louis robiąc śmieszną minę - Musisz zobaczyć jak musi się męczyć twój tata kiedy ta pani- wskazał na Kate- jeździ mi po twarzy śmiesznym pędzelkiem - powiedział Louis co wywołało uśmiech na mojej twarzy
- Tak, tato. Oczywiście, tato. Jak sobie życzysz tato.- powiedziałam z uśmiechem
Kate zaśmiała się i przystąpiła do robienia makijażu na mojej twarzy
- Długo to potrwa? - spytał Niall po minucie pracy
- Niedługo
- To ja pójdę coś zjeść - zakomunikował i zniknął za drzwiami
Makijaż był zrobiony po jakiś dziesięciu minutach. Kate zaprowadziła mnie do przebieralni i podała mi ubrania, które wcześniej przygotowała dla mnie ta druga dziewczyna.
Strój był naprawdę ładny i byłam bardzo zadowolona, kiedy okazało się, że pasuje na mnie wprost idealnie.
Następnie poszłam do chłopaków, którzy już na mnie czekali.
Przystąpiliśmy do robienia zdjęć. W gruncie rzeczy była z tego niezła zabawa. Wygłupialiśmy się, śmialiśmy, robiliśmy śmieszne pozy. Fotograf zrobił nam mnóstwo zdjęć. Były takie na których pozowałam osobno z każdym członkiem One Direction, jednak tych wspólnych było o wiele więcej.
Kiedy już mieliśmy dość zdjęć dopadliśmy się do aparatu by zobaczyć zdjęcia
- A może byśmy powiesili u Rose nad łóżkiem nasze wspólne zdjęcie?- zaproponował Harry
- Czemu nie?
Usiedliśmy wszyscy na sofie i przeglądaliśmy wszystkie zdjęcia.
 - To jest ładne - wskazał Zayn
- Nie widzisz jak się brzydko uśmiechnąłem? - spytał Liam
- Wcale nie - zaprzeczył Niall
- Pokaż dalej - ponaglił go Harry - Ej Rosie! Dostawiłaś mi rogi
- Ładnie Ci - powiedziałam z uśmiechem
- A teraz zaznasz okrucieństwa Harry'ego Stylesa- uśmiechnął się figlarsko i przysunął się odrobinę do mnie, a ja cofnęłam się do tylu napierając plecami na Louisa
Harry zaczął mnie łaskotać, a ja wywijałam rękami i nogami, śmiejąc się do rozpuku.
- Byłbym wdzięczny gdybyś się tak na mnie nie pchała - stękał Louis
Harry na chwilę przestał, a ja wykorzystałam sytuację i rzuciłam się na Harry'ego i teraz to ja go łaskotałam. Tylko on tak bardzo się rzucał, że przelecieliśmy przez oparcie sofy. Wylądowaliśmy na podłodze obok siebie. Uderzyłam się lekko w głowę o podłogę, ale i tak śmiałam się radośnie. Chłopaki nawet nie drgnęli tak jakby byli nieświadomi tego co się zdarzyło. Podniosłam głowę do góry i spojrzałam na chłopaków. Usadowili się wygodnie na sofie tak, że dla nas nie było miejsca. Oparłam głowę na zimnej posadzce.
- Ale i tak mi ładnie w rogach, prawda? - spytał Harry
- Nie - uśmiechnęłam się
- Masz jeszcze czas żeby zmienić zdanie
- A jeśli nie?
- No to wtedy...- wyciągnął ręce w moją stronę tak, jakby przymierzał się żeby zaatakować mnie swoją bronią, czyli łaskotkami
- Masz jeszcze trzy sekundy. Raz, dwa...
- Dobra, dobra w rogach też ci ładnie - uśmiechnęłam się do niego i potargałam mu loczki
- Ej! - zawołał i zaczął targać moje włosy
- Co wy tam robicie? - zza oparcia wynurzył się Niall i przegryzał kanapkę
- Nic - powiedzieliśmy jednocześnie, szczerząc się do chłopaka
- No bo wiecie, chłopaki już wybrali zdjęcie i...- nie dane było dokończyć Niallowi, bo oboje z Harry'm wstaliśmy z miejsca i z impetem rzuciliśmy się na sofę przygniatając Nialla. Aparat o mały włos nie wyleciał z rąk Louisa.
- Ale z was dzikusy. No jak dzieci - stękał Lou
- Przepraszamy tatusiu - powiedzieliśmy razem
Chłopcy pokazali nam zdjęcie, które wybrali. Przedstawiało ono nas nad ziemia podczas skoku. To było chyba jedyne zdjęcie, na którym nikt z nas nie dotykał podłogi. Oprócz tego zdjęcia, wszystkie inne miały być wywołane w mniejszym formacie żebyśmy mogli dodać je do naszego albumu, który mieliśmy założyć zaraz jak tylko wrócimy do domu.
Widzisz? Jestem chyba szczęśliwa. Najgorzej jest tylko wieczorami, kiedy robi się ciemno a chmury zasłaniają błyszczące gwiazdy. Wtedy tęsknię. Takie noce są przeznaczone na wspominanie mamy i tych chwil kiedy tata jeszcze nie pił i miał pracę. To co było dalej, nie chcę pamiętać. Bo wspomnienia bolą, jak cholera.
Nie mówmy o tym.
Wczoraj chłopcy zabrali mnie do okulisty, bo stwierdzili, że kiedy oglądam telewizję i z daleka chcę przeczytać jakieś drobne literki to mrużę oczy. Może i mają rację. Mój wzrok nie jest najlepszy, ale nie chcę żeby wydawali na mnie pieniądze. Tak samo było z adopcją. Kiedy ich zapytałam co zrobili, że tak szybko udało im się adoptować oni odpowiedzieli tak: " Jeśli masz pieniądze, możesz o wiele więcej" .Wiem, że teraz już jesteśmy rodziną i to oni na mnie zarabiają, ale wciąż czuję się nie swojo. Ale to chyba normalne. Zdążę się przyzwyczaić.
Napisałam ostatnio kilka piosenek, ale zapisałam je na końcu. Ostatnio piszę takie bardziej radosne, bo to co tworzę zależy od mojego nastroju. Nie wiem ile już tekstów udało mi się napisać. Wcześniej pisałam na zwykłych, kartkach, które po jakiś czasie ginęły mi nie wiadomo gdzie.
Cały ten tydzień był naprawdę bardzo radosny. Bardzo polubiłam tych pięciu chłopców, ale to do Harry'ego czuję największą sympatię. To on daje mi siłę, wspiera choć on sam o tym nie ma pojęcia. Zabawne jest to, że jedna osoba daje mi tyle uśmiechu, a jeśli pomnożymy ją razy pięć, wyjdzie jeszcze więcej.
Takie jest życie. Raz jesteś na dnie a raz na szczycie...


___________________________________________

Rozdział nie przypadł mi do gustu. Nie potrafiłam się wczuć. Jednak wolę pisać te smutne rozdział. Lepiej mi wychodzi.
Więc tak jak obiecałam. Chciałam Wam polecić blog Blue Rose
http://blue-batterfly-one-direction.blogspot.com/
Autorka się naprawdę stara i ma ciekawe pomysły :**

Postaram się dodać rozdział jak najszybciej. Może jeszcze w tym tygodniu.

See You Soon ♥
Majka