Siedemnasty dzień spisanego bólu...

Wspomnienia zlewają się w całość, a w głowie okropny mętlik. Wszystko co przeżyłam wróciło jednej nocy. Sytuacje, których nie chcę pamiętać. Mimo wszystko właśnie to pozwoliło mi zrozumieć ile znaczy dla mnie jedna osoba, a każde słowo, uśmiech, spojrzenie, uścisk skierowane w moją stronę daje mi tyle radości. Powiem Ci to chociaż nikomu innemu nie chciałam powiedzieć. Minęło mnóstwo czasu od mojego ostatniego wpisu i mnóstwo czasu od tego okropnego koszmaru. Pewnie zastanawiasz się teraz dlaczego dopiero teraz ci o tym pisze? Nie potrafiłam. To wszystko było za trudne. Nawet jak teraz o tym myślę po policzku spływają mi łzy. Jest już ciemno i pisze ci to właśnie teraz. Nie chcę żeby Harry zauważył że znowu płaczę. Zawsze mogę powiedzieć, że tęsknię za mamą, ale to już na nich nie działa. Dobra. Zaczynamy.


Noc. Czarna noc. Stałam w długim czarnym tunelu, na końcu którego połyskiwało jasne światło. Szłam powoli w tamtą stronę. Chciałam odkryć co się tam znajduje. Usłyszałam czyjeś kroki. Serce zaczęło szybciej bić, a ja ze strachu zaczęłam się obracać, wyczekując zagrożenia z każdej strony.
- Halo? Ktoś tu jest? - zawołałam przestraszona.
W odpowiedzi usłyszałam niski śmiech mężczyzny. Znałam to. Wiedziałam z kim mam do czynienia. Niemal natychmiast odwróciłam się w tamtą stronę.
I ujrzałam tego samego, zaniedbanego mężczyznę, zawsze z alkoholem we krwi.
Zaczęłam powoli się cofać do tyłu w miarę jak on się do mnie przybliżał, ale tak nie mogło być. Rzuciłam się pędem w stronę tego światła na końcu tunelu. Biegłam tyle ile sił w nogach. Co jakiś czas się obracałam żeby sprawdzić jak daleko jest mój oprawca. Jak na osobę nietrzeźwą biegł dość sprawnie, ale nie zdołał mnie dogonić.
Nagle tunel zaczął się przekształcać w ciemny las, a ja traciłam z oczu białe światełko, które nie było już daleko. Ale teraz nie było żadnego światła, tylko ten księżyc za chmurami nad lasem.
W pewnej chwili potknęłam się o wystający korzeń drzewa.
Natychmiast dobiegł mnie mój ojciec i zaśmiał się.
Zaraz opuścił spodnie a następnie bieliznę. Odwróciłam wzrok i powoli zaczęłam się cofać, ale poczułam mocne szarpnięcie za włosy i moja twarz znalazła się blisko jego członka. Mężczyzna chciał mi go włożyć do buzi, ale miałam zaciśnięte usta. Uderzył mnie w twarz raz i drugi. Zniecierpliwiony zacisnął mi mocno nos. Tak, że nie miałam dostępu do powietrza. Chwilę ze sobą walczyłam, ale otworzyłam usta w celu zaczerpnięcia powietrza, a on korzystając z okazji włożył mi go do buzi. Złapał mnie za włosy i ruszał moją głową w sposób taki, który miał dać mu przyjemność. Z oczu leciały mi łzy, a z ust mężczyzny jęki podniecenia. On zaczął coraz mocniej ciągnąć mnie za włosy. Tak szybko poruszał moją głową, że już nie mogłam wytrzymać. Kiedy poczułam płyn w swoich ustach chciałam odsunąć się i go wypluć, ale on mi nie pozwolił. Trzymał swojego członka tak długo, aż nie połknęłam nasienia. Kiedy w końcu się odsunął oparłam ręce na ziemi i zaczęłam wymiotować.
- Niegrzeczna dziewczynka - powiedział i rzucił mnie na ziemię, ale podniosłam się i już chciałam uciekać kiedy ojciec popchnął mnie na drzewo i z bólem pleców osunęłam się na ziemię.
On zadarł moją sukienkę i szybkim ruchem ściągnął majtki zaczęłam krzyczeć, kopać, machać rękami. Kopnął mnie w brzuch przez co zwinęłam się z bólu. Rozsunął moje nogi, ale na powrót zaczęłam wierzgać.
- Jeszcze stawiasz opór?
Dostałam w twarzy. Raz, drugi, trzeci. Ledwo co kontaktowałam. Wszedł we mnie, ale nie zaprzestałam krzyczenia. Nawet krzyczałam bardziej. Był taki brutalny a ból był nie do wytrzymania. Zaczął mnie bić po twarzy i poruszał się coraz szybciej. Płakałam, krzyczałam. Wszystko jednocześnie.
Ale z daleka zaczął dochodzić czyjś głos
- Rosie, Rosie obudź się!
Poczułam teraz, że ktoś trzyma mnie za ręce i mną potrząsa. Leżałam na łóżku w swoim pokoju. Kiedy zrozumiałam, że ktoś tu jest, wyrwałam nadgarstki z uścisku i cofnęłam się jak najdalej, napierając na ścianę.
- Proszę, nie rób mi krzywdy- powiedziałam bardzo cicho zakrywając się rękami
- Rosie, to ja Harry. Nie zrobię ci krzywdy
Zdjęłam ręce z twarzy i dzięki światłu księżyca, które wdarło się przez okno, mogłam dostrzec zaniepokojoną twarz Harry'ego
Natychmiast nie do niego przytuliłam i zaczęłam płakać jak małe dziecko. Harry posadził mnie sobie na kolanach i przytulał do siebie. Płakałam coraz bardziej. Harry kołysał mnie lekko i do ucha śpiewał jakąś spokojną piosenkę.
- Nie chcę spać. Nie mogę zasnąć. Nie pozwól mi zasnąć- szlochałam
- Nie płacz już, Rosie. Już jest dobrze. Jesteś bezpieczna - powiedział i pocałował mnie w czubek głowy- To był tylko zły sen - dodał
Zaczęłam znowu płakać a Harry znów mi śpiewał tak długo aż zasnęłam.
Kiedy się przebudziłam, zegar na ścianie wskazywał 10. Przetarłam oczy i przypomniałam sobie ten koszmarny sen. Otarłam łzę spływającą po policzku i zatrzymałam te, które chciały się wydostać na zewnątrz. Ubrałam się i poszłam do kuchni.
Przy stole siedzieli już wszyscy. Kiedy weszłam ich rozmowy ucichły. Trochę mnie to zabolało, ale nie dałam po sobie tego poznać.
- Dzień dobry - przywitałam się
Nalałam wody do czajnika i podpaliłam gas. Wrzuciłam sobie do szklanki torebkę z herbatą.
- Ktoś chce herbatę? - spytałam
- To ja poproszę - odezwał się Niall dopijając resztę. Wzięłam od niego szklankę i wrzuciłam nową torebkę z herbatą.
Usiadłam przy stole i sięgnęłam po kanapkę z nutellą.
- Co wy dzisiaj tacy milczący? - spytałam
- Posłuchaj...- zaczął Liam
- Jakby ci to powiedzieć...- głośno myślał Zayn
- No bo umówiliśmy cię jutro na spotkanie z psychologiem - powiedział prosto z mostu Louis
- Mógłbyś być chociaż odrobinę delikatniejszy- odezwał się Niall
- Po co? - zainteresowałam - Przecież nic mi nie jest. Czuje się z wami świetnie
- Tu nie chodzi o nas, Rose - powiedział Liam
- To o co wam chodzi?
- O Ciebie Rosie, często płaczesz i nie chcesz nam powiedzieć o co chodzi
- Ale Harry, mówiłam wam, że tęsknię za mamą.
- Zbyt często to powtarzasz
- A wczoraj miałaś zły sen. W całym domu cię było słychać- powiedział Louis
Z moich oczu zaczęły lecieć łzy.
- Psycholog mi nic nie pomoże. Kiedy byłam w domu dziecka cztery razy w tygodniu miałam godzinne wizyty i co było lepiej? Nie. Nikt mi nie pomoże, bo przecież nikt nie doświadczył tego co ja.
- Otóż to. Zamykasz się w sobie
- Nie zamykam się, bo ja taka jestem już
- Czemu nie powiesz nam co cię tak trapi?
Czajnik zaczął głośno gwizdać, a nikt się nie kwapił do wyłączenia go.
- Nie zrozumiecie - pokręciłam głową i wybiegłam z kuchni.
Kiedy znalazłam się już w swoim pokoju, dopadłam Ciebie mój zeszyciku i zaczęłam pisać piosenkę.

Memories. I don't want them/ Wspomnienia. Nie chcę ich
I hide them away in my imagination/ chowam je daleko w mojej wyobraźni
They're back/ One powracają
Like a boomerang/ Jak bumerang
Like ball throw up, always falls/ Jak piłka wyrzucona w górę, zawsze spada
You see I feel bad/ Widzisz, że czuję się źle
I think You can't understand/ Myślę, że nie jesteś w stanie zrozumieć
what I went/ tego co przeszłam
So please, don't say anything/ Więc proszę cię, nie mów nic
I don't need your empty words/ Nie potrzebuję twoich pustych słów
They won't change anything/One i tak niczego nie zmienią
And won't restore the wasted moments of pain/ i nie przywrócą chwil zmaronwanych na ból

Don't go. You can help me/ Nie odchodź. Możesz mi pomóc
Just hug me. Tell me that everything will be fine/ Tylko mnie przytul. Powiedz, że wszystko będzie dobrze
Be my friend, who doesn't expect explanations/ Bądź moim przyjacielem, który nie oczekuje wyjaśnień
Just be close to me/ Po prostu bądź blisko mnie

Nightmars. I don't want them/ Koszmary. Nie chcę ich
Remind me about what I don't want to remember/ Przypominają mi o tym czego nie chcę pamiętać
Everything is blurs / wszystko jest rozmazane
Like behind the fog/ Jak za mgłą
Tears find their way outside/ Łzy znajdują drogę na wewnątrz
You say: "Don't cry"/ Mówisz "Nie płacz"
I can't. I am not Superman/ Nie potrafię. Nie jestem Supermanem
I'm not overcame fear/ Nie pokonam strachu
I feel like I'm made of glass/ Czuję się jakbym była zrobiona ze szkła
I sit in the corner. I cover my ears/ Siedzę w kącie. Zakrywam moje uszy
I don't want to hear those thoughts/ Nie chcę słyszeć tych myśli
I don't want you to look at me, but you staying and trying to help me/ Nie chcę żebyś na mnie patrzał, ale zostajesz i próbujesz mi pomóc

Don't go. You can help me/ Nie odchodź. Możesz mi pomóc
Just hug me. Tell me that everything will be fine/ Tylko mnie przytul. Powiedz, że wszystko będzie dobrze
Be my friend, who doesn't expect explanations/ Bądź moim przyjacielem, który nie oczekuje wyjaśnień
Just be close to me/ Po prostu bądź blisko mnie

Go away. Don't look at me/ Odejdź. Nie patrz na mnie
But you are still here and hug me to yourself/ Ale wciąż tu jesteś i przytulasz mnie do siebie
Now I crying in your arms and I feel safe with you/ Teraz płacze w twoich ramionach i czuję się bezpiecznie z tobą
Just be close to me/ Po prosto bądź blisko mnie

Usłyszałam pukanie.
- Rose, przyniosłem ci herbatę
- Wejdź- powiedziałam cicho i otarłam łzy
Niall uśmiechnął się do mnie pokrzepiająco i postawił mi kubek na szafeczce nocnej.
- Chcemy dla ciebie dobrze
- Wiem
- Nie wiemy tylko jak mamy Ci pomóc
- Przecież wszystko jest w porządku - wzruszyłam ramionami
- A powiesz mi co ci się wczoraj śniło? Bo mi się śniło, że goniły mnie hamburgery, ale kiedy mnie dogoniły, przezwyciężyłem strach i je zjadłem. Byłem bardzo najedzony.
Uśmiechnęłam się do niego, ale pokręciłam przecząco głową
- Zabawny miałeś sen, ale mój był o wiele gorszy i nie chcę o tym rozmawiać
- Czyli pewnie o tym co cię smuci też mi nie powiesz
Pokręciłam głową
- No, cóż to nie będę cię zmuszał. Jedziemy zaraz do studia, zabierzesz się z nami? - spytał
- Jakoś nie mam ochoty. Jedźcie sami.
- Poradzisz sobie?
- Proszę cię, mam już siedemnaście lat i za pięć miesięcy będę miała osiemnaście. Traktujecie mnie jak dziecko
- Oj dobrze, dobrze - zaśmiał się i zniknął za drzwiami
Policzyłam do dziesięciu i powoli na paluszkach ruszyłam za nim. Przystanęłam w korytarzu skąd dobrze słyszałam rozmowę chłopców prowadzoną w kuchni
- I co? Wiesz coś?
- Nie. Przecież ona mi nie powie.
- Mówiłem żeby wysłać Harry'ego - powiedział Lou
- A co Harry może?
- On ją zna najdłużej. On ją do nas przyprowadził nie pamiętasz?
- Z drogi ofermy, idę z nią porozmawiać - usłyszałam głos Harry'ego
- Nie teraz. Przecież dopiero co od niej wyszedłem. Daj jej trochę odetchnąć.
- Jak wrócimy to do niej pójdziesz
Mówili coraz ciszej, a ja wróciłam do swojego pokoju.
Położyłam się na łóżku i westchnęłam.
Cisza w domu była nie do zniesienia. A gdy jest cicho zdecydowanie za dużo myślę, co z kolei przyprawia mnie o kolejne łzy.
Ubrałam ciepły płaszcz, owinęłam się szalikiem a na głowę założyłam ciepłą czapkę.
Szłam przez ulice Londynu obserwując malutkie kropelki uderzające o chodnik. Postanowiłam wybrać się do Tesco i zrobić zapas czekolady.

Wieczorem, kiedy chłopcy wrócili cały czas siedziałam w swoim pokoju. Harry jeszcze nie przyszedł żeby ze mną porozmawiać.
Leżałam już w łóżku. Odwróciłam się w stronę ściany, ale kiedy zamknęłam oczy ukazała mi się scena jak z tego snu . Nie wytrzymałam i zaczęłam płakać, ale oczywiście nigdy nie mogę się wypłakać w spokoju. Wszedł Harry.
- Rosie, znowu płaczesz - spytał, a raczej stwierdził zrezygnowany
- Wcale nie - zaprzeczyłam mimo, że oboje wiedzieliśmy, że to nie prawda
- Przecież widzę
- Tęsknię za mamą
- Rosie...
- Mówisz jakby to było coś złego - szlochałam
- Znam cię już dość długo i wiem kiedy kłamiesz
- Nie znasz mnie prawie wcale - powiedziałam i zaczęłam płakać coraz bardziej co przyprawiało mnie o ból głowy.
- Och Rosie - westchnął i usiadł na moim łóżku
Odwróciłam się do niego plecami
- Rosie - potrząsnął mną lekko - martwię się o Ciebie
- Nie musisz - odburknęłam.
Usłyszałam odgłos bosych stóp i poczułam się trochę rozczarowana.
Otworzyłam oczy i wprost przede mną była zatroskana twarz Harry'ego
- Harry nie strasz mnie - jęknęłam
- Posuń się - szepnął chłopak
- Po co?
- Zimno mi tu
Bez słowa sprzeciwu zrobiłam mu miejsce na łóżku
- A teraz powiesz mi czemu płaczesz
- Tęsknię za mamą
- Ale tak naprawdę
- No bo...- zaczęłam, ale głos mi się załamał - Wydaje mi się, że tylko wam tu przeszkadzam i zawracam głowę. Lepiej było zostać w domu dziecka. Nie musielibyście się mną przejmować - powiedziałam choć to nie do końca była prawda
- Och Rosie - westchnął i przytulił mnie do siebie - To nieprawda. Ty jesteś częścią naszej rodziny. Nie wiem co bym teraz robił gdyby cię nie było
- No ale, martwicie się i przeze mnie szybciej osiwiejecie
Harry zaśmiał się
- A ty predzej swoje oczy wypłaczesz
- Może lubię płakać?
- To możesz się wypłakać za wszystko co chcesz. Służę ramieniem - powiedział
- A tak na poważnie to co ci się śniło takiego w nocy? - spytał
Milczałam. Miałam nadzieję, że za chwilę zapomni o tym o co przed chwilą zapyta albo zaśnie
- Nie ufasz mi
- Harry, to nie kwestia zaufania tylko po co mam ci mówić to, co trudno będzie ci zrozumieć?
- Skąd wiesz?
- To oczywiste. Mi trudno o tym myśleć a co dopiero o tym mówić
- Ale...
- To jest związane z moją przeszłością, o której nie chcę pamiętać. Może kiedyś wszystko ci powiem.
- Ale ja chcę ci pomóc, chcę być twoim przyjacielem, któremu powiesz wszystko, rozumiesz?
- Wystarczy, że będziesz obok mnie i przytulisz kiedy będzie mi smutno. Nie oczekuje więcej - powiedziałam i mocniej wtuliłam się w Harry'ego
Leżeliśmy chwilę w ciszy aż w końcu Loczek się odezwał
- Kocham Cię
Moje serce zaczęło bić coraz szybciej i modliłam się żeby tego nie poczuł. Zamknęłam oczy i szepnęłam:
- Kochasz mnie?
- Jesteś moją młodszą siostrzyczką, jak mógłbym cię nie kochać?
Ta wypowiedź choć pozytywna bardzo mnie zasmuciła. Nie chciałam żeby tak to brzmiało. Chciałam być kochana jak ktoś więcej. Jak dziewczyna. Właśnie wtedy, a może jeszcze wcześniej, uświadomiłam sobie jaki on jest dla mnie ważny i to, że jestem w nim zakochana.
- Ja też Cię kocham - szepnęłam i zasnęłam w najcudowniejszych ramionach na Ziemii


________________________________________

 Tylko mnie za to nie zabijajcie :C

Trochę długo i nie chciało mi się już poprawiać błędów. Przepraszam.

Osobiście podoba mi się moment, w którym Harry budzi Rosemary i jak mówi że ją kocha :)

A wy co myślicie? :D

See You Soon ♥
Majka