Withaout You - Rozdział 3

 "Wolałbym już uciec w drugą stronę, niż zostać i ujrzeć
Dym i osobę, która będzie tutaj, kiedy opary się rozstąpią"*

Może gdyby nie poczucie obowiązku i świadomość opieki nad małą istotą, wszystko wyglądałoby inaczej? Może gdyby Rose mogła choć przez chwilę zamknąć się w czterech ścianach bez tej odpowiedzialności za czyjeś życie, pozwoliłaby sobie na odpłynięcie do świata smutku? Obecność Michaela w życiu tej młodej dziewczyny była czymś bardzo decydującym. Nie pozwała sobie na jego zaniedbanie. Dobro swojego syna stawiała ponad swoje. Czy można by powiedzieć, że również życie? Nie wiadomo co by się działo bez niego. Porównując obecny stan Rose do braku małego chłopca moglibyśmy wątpić w dalsze życie tej dziewczyny. Dla siebie nie byłaby silna. Wystarczy, że ma dla kogo żyć.
Rose pewnie teraz płakałaby w poduszkę gdyby nie dzień tej normalności, który jej narzucono. Kolejny dzień już od samego rana zaczął przytłaczać młodą dziewczynę. Nie tyle jej własnymi problemami, których jej nie brakowało, ale udawaniem, że wszystko jest w porządku. Nie wiedziała dlaczego to robi, dlaczego udaje. Uważała to za swój obowiązek. Jak zawsze z resztą, szła przez ulice rzucając ludziom uśmiechy, które też były udawane. Nie dlatego, że nie lubiła tych ludzi. Nie. Lubiła ich wszystkich i może właśnie dlatego te zwykłe gesty były jej obowiązkiem? Nawet jeśli ich nie znała.
Jak co dzień wesoło witała się z pracownikiem kiosku, kupując od niego poranną gazetę. Mijając starszego mężczyznę, od którego zawsze brała ulotki, mimo że nawet ich nie czytała, posłała mu pokrzepiający uśmiech. A on również każdego dnia podnosił swój beret i z nonszalancją wrodzonego dżentelmena, lekko się ukłaniał w podziękowaniu.
Lub mijając głuchoniemą kobietę, która codziennie o tej samej porze siedziała na ławce pod kamienicą i chwytając wzrok Rose, uśmiechnęła się do niej. Dzisiaj zabrakło tylko odpowiedzi na głośne i przeciągłe "Dzień dobry" wypowiedziane przez grupkę małych dzieci bawiących się przed jakąś kamienicą. Nie była to wina braku entuzjazmu w jej nastroju. Minęła właśnie chłopaka, który był rażąco podobny do Zayna Malika i musiała się odwrócić żeby upewnić się czy to naprawdę on, ale po plecach nie dało się go rozpoznać. I może nie byłoby nic złego w tej sytuacji gdyby nie wspomnienia, które przytoczyły się wraz z delikatnym wietrzykiem wywołanym ruchem nieznajomego. Rose od razu przyznała przed sobą, że się przewidziała i uspokoiła się myślą, że chłopcy z One Direction są w Londynie. W każdym bądź razie tak myślała. I aż do tej pory nie była świadoma tego, że te poranne uprzejmości z nieznajomymi pozwalają oderwać się od problemów i wspomnień, które obecnie tłoczyły się w jej głowie, nie odnajdując drogi do wyjścia. Przez widok jednej, znajomej twarzy, gdzie nic nie powinno być znajome.
Chwila spokoju i zapomnienia runęła w dół, a równowaga chwycona na ulicach Los Angeles o poranku, zachwiała się i niebezpiecznie się przechyliła. Tym razem nie myślała o świeżej kłótni z Justinem, jak dotąd, znów wróciła do świata wspomnień, którego co dzień witała jak starego, dobrego przyjaciela, a może jednak wroga? Ledwo co udało jej się powstrzymać płacz. Ścisnęła go w sobie tak samo jak resztę problemów. Jak to jest, że szczęśliwe wspomnienia bolą? A może one nie są szczęśliwe? No bo przecież nie powinny boleć. Mimo wszystko uśmiechnęła się do nich takim smutnym uśmiechem, bo przed samą sobą nie musiała udawać. Właściwie przed nikim nie musiała udawać. A jednak to robiła. A może to jedyny sposób? A ta tajemnica byłaby o wiele lepsza tylko w jej ustach? Najgorsze było to, że chciała wracać do tych wspomnień, a jednocześnie broniła się przed cierpieniem, które za sobą niosły. Ale zawsze do nich wracała. Może to przez te zielone oczy, identyczne jak u Michaela albo delikatne i ciepłe pocałunki tej ostatniej nocy, a może to tęsknota wywołana przez miłość, którą wciąż mu daje? Najprostszą odpowiedzią byłoby połączyć wszystko razem. Tym razem Rose pozwoliła niekontrolowanie przewijać te obrazy w wyobraźni i już nie potrafiła powstrzymywać łez, które tłumiła w sobie od samego rana.
- Miałam być silna - szepnęła sama do siebie, ale nie wycierała łez. Lubiła jak moczyły jej policzki. Może smutek wydostanie się na zewnątrz wraz z nimi?
Doszła już do sklepu muzycznego, w którym pracowała i otworzyła drzwi. Kiedy weszła do środka i odwróciła do szyby plakietkę z napisem otwarte. Powiesiła swoją cienką kurtkę na wieszak na zapleczu i wróciła z powrotem przed ladę. Usiadła na krześle i wyjęła z torebki zeszyt. Westchnęła przewracając kartki. Wytarła już łzy i pomyślała, że najlepiej by było zamknąć ten lokal żeby nikt nie przeszkodził jej w użalaniu się nad sobą. Ale nie zrobiła tego. Była w pracy i szanowała swoje obowiązki. Zamiast tego chwyciła pewnie długopis i zaczęła pisać coś na kształt tekstu piosenki. Pewnie wszystko byłoby w porządku gdyby nie to, że kolejna piosenka opisywała Harry'ego, ale Rose nie mogła nic na to poradzić. Harry był w jej głowie, sercu, podświadomości. Był dla niej wszystkim. Może właśnie dlatego tak często wracała do ich wspólnych chwil?

Żywe wspomnienia blakną,
Ale nastrój wciąż pozostaje
A sytuacje między nami
Odtwarzam jak czarno-biały film, bo
Może tęsknię za twoimi dołeczkami w policzkach
Kiedy uśmiechałeś się do mnie
Może tęsknię za chrypką w twoim głosie
Kiedy rozmawiałeś ze mną o poranku
Może tęsknię za dotykiem twoich dłoni na moich policzkach
Kiedy wycierałeś mi łzy
Obraz przetacza mi się przed oczami
Jest coraz trudniej

Jeśli zamknę oczy
Zobaczę twój uśmiech
Jak wtedy gdy oglądaliśmy razem Myszkę Micky
I śmialiśmy się z naszych śmiesznych zdjęć
I nawet wtedy
kiedy rzucałeś we mnie popcornem

Żywe wspomnienia odeszły
Ale nastrój pozostał
A sytuacje między nami
Odtwarzam jak czarno-biały film, bo
Może tęsknię za twoim pięknym głosem
Kiedy śpiewałeś pod prysznicem
Może tęsknię za twoim uporem
kiedy chciałeś się dowiedzieć czemu jestem smutna
Może tęsknię za tym
Jak robiłeś wszystko żebym się uśmiechnęła
Obraz przetacza mi się przed oczami
Jest coraz trudniej

Jeśli zamknę oczy
Zobaczę twój uśmiech
Jak wtedy gdy oglądaliśmy razem Myszkę Micky
I śmialiśmy się z naszych śmiesznych zdjęć
I nawet wtedy
kiedy rzucałeś we mnie popcornem

Może chciałabym żeby wspomnienia stały się rzeczywistością
Może chciałabym cię blisko mnie
Może zbyt mocno tęsknię
Może zbyt mocno kocham

Jeśli zamknę oczy
Zobaczę twój uśmiech
Jak wtedy gdy oglądaliśmy razem Myszkę Micky
I śmialiśmy się z naszych śmiesznych zdjęć
I nawet wtedy
kiedy rzucałeś we mnie popcornem

Kolejny raz westchnęła i odwróciła zeszyt tak, że miała przed sobą swoje wpisy.

Without Him...
Nie jest dobrze. Chyba powraca. Ta... depresja. Ale to nic. Dam radę, przecież muszę. Dla Michaela.
Pokłóciłam się z Justinem. Boję się, bo ostatnio to zdarza się nam dosyć często. Co jest ze mną nie tak? Nie powiem Ci o co poszło, bo sama do końca nie rozumiem dlaczego to się w ogóle stało. Najgorsze jest to, że powiedział, że nigdy nie daję rady. Przecież to nie prawda! Gdybym nie dawała rady dawno by mnie tu nie było. Ale jestem. Jestem i zapewniam jak najlepsze warunki dla Michaela, trzymam się i nie płaczę prawie wcale. Może chciał przez to powiedzieć, że jestem do niczego. Nie chcę się kłócić.
Jutro mam spotkanie z jakimś jego znajomym dla którego będę pisać piosenki. Napisałam coś i na pewno Justin jej nie dostanie. Jest zbyt osobista. Jak każda z resztą.
Tęsknię za Harry'm!

Przez sklep przewinęło się kilku klientów, ale Rose i tak przez większość czasu się nudziła. Dużo myślała. Zacząwszy od Harry'ego, przez Michaela aż do Justina. Nad tym ostatnim zastanawiała się trochę dłużej. Zegary wzbiły dopiero drugą po południu.
Drzwi otworzyły się powodując napłynięcie chłodnego powietrza z zewnątrz. Dziewczyna zwróciła wzrok ku drzwiom i uśmiechnęła się widząc znajomą twarz.
- Cześć - zawołała radośnie Bonnie wprowadzając wózek do sklepu.
- Hej - uśmiechnęła się i podeszła do wózka wyciągając z niego chłopca. Przytuliła go mocno i zbuziała jego mięciutki policzek.
Bonnie wprowadziła wózek na zaplecze, po czym zdjęła płaszczyk.
Rose usiadła na krześle przy małym stoliczku, sadzając Micky'ego na kolanach. Zdjęła mu czapkę i kurtkę i podała wszystko Bonnie.
Brunetka usiadła na drugim krześle na przeciw Rose.
- Dałaś mu obiad? - spytała
- Tak - odpowiedziała dziewczyna - Również go przewinęłam - dodała, doskonale widząc, że zaraz by została o to zapytana
Rose zaśmiała się i powiedziała:
- Aż tak dobrze mnie znasz? - zaśmiała się nerwowo, uświadamiając sobie, że przecież Bonnie nie zna jej w ogóle, ale przemilczała ten fakt
- Idzie się domyślić - uśmiechnęła się do niej przyjaciółka
- Zrobię kawę - wstała i udała się do ekspresu
- Mi nie rób. Piłam niedawno - powiedziała i włożyła Mike'a do wózka. Podała mu misia, a chłopiec tarmosił go w swoich drobniutkich rączkach.
- A może chcesz herbatę?
- Nie. Mike nie spał? - spytała po chwili
- Nie.
Rose usiadła na krześle i przysunęła wózek bliżej siebie.
- Dawno nie rozmawiałyśmy - powiedziała Bonnie parząc kawę
- Tak wyszło. Wciąż się mijamy - przyznała Rosemary i podniosła misia, którego wyrzucił chłopiec
- Jak tam piosenki? - zainteresowała się i usiadła przy stoliczku
- Trochę mam. Ale Justin polecił mnie komuś i przyszła mi dodatkowa praca - powiedziała lekko przygaszona
- Wiem. Justin mi mówił. Masz cholerne szczęście, że będziesz mogła z nimi pracować - uśmiechnęła się szeroko popijając łyk kawy przy okazji parząc sobie język
- Nimi? Wiesz kim są? - zainteresowała się i podała pluszaka, którego trzymała w ręce, Michaelowi
- Wiem - uśmiechnęła się triumfalnie
- A powiesz mi?
- Nie. Dowiesz się w swoim czasie - pokazała jej język i zaśmiała się z niej
- Wielkie dzięki - mruknęła
- No co? Justin mi zabronił mówić - uniosła ręce w geście obrony a Rose machnęła na nią ręką
- Mniejsza o to. Jutro i tak się dowiem - wzruszyła ramionami i wzięła filiżankę od przyjaciółki i upiła łyk napoju
- Ej! Nie chciałaś kawy! - odezwała się odbierając jej filiżankę
- No i co? - spytała głupkowato i puściła jej oczko
Bonnie zgromiła ją wzrokiem.
- Spać się chce mojemu synkowi? - odezwała się do chłopca, widząc, że ziewa
Zaczęła lekko bujać wózkiem żeby pomóc mu zasnąć
- Przestań tak dziecinnie do niego mówić. To żałosne
- Nie jesteś matką. Nie wiesz co dziecku potrzeba - zaśmiała się Rose
- Więc wychodzi na to, że z Justinem spotykasz i rozmawiasz więcej niż ze mną- odezwała się po chwili ciszy Bonnie
- Co to za różnica? Oboje jesteście moimi przyjaciółmi. Z resztą nie mów, bo ty też często się z nim widzisz
- W tym tygodniu prawie wcale z nim nie rozmawiałam a ty?
- Wczoraj. O ile to można to było nazwać rozmową - westchnęła Rose i odwróciła wzrok
- Pokłóciliście się?
Rosie nie odpowiedziała nic. Nawet nie spojrzała się na przyjaciółkę. Zamiast tego odwróciła się do chłopca i po cichu zaczęła śpiewać mu jedną z kołysanek, które dla niego napisała
Bonnie westchnęła. Trudno jej było zrozumieć zachowanie Justina do Rose i na odwrót. Mimo wszystko, to on zawsze chciał wiedzieć o niej najwięcej. Bonnie pogodziła się już z charakterem Rose. Najwidoczniej Justin jeszcze nie. Dziewczyna nawet nie pytała o powód, bo już wiedziała o co poszło. Trudniejszą rzeczą było odgadnięcie co się do tego przyczyniło.
Bonnie dopiła już chłodną kawę.
Dziewczyny usłyszały dźwięk otwieranych drzwi. Rose wstała i pewnym krokiem wyszła z zaplecza, ale natychmiast się cofnęła widząc znajomą twarz.
- Bonnie, pójdziesz obsłużyć -niemal błagała
- Ale co...
- Zostanę z Michaelem. No idź - wypchnęła ją z zaplecza
Rosemary wychyliła się zza drzwi przyglądając się klientowi. Teraz już wiedziała na pewno, że wzrok jej nie myli. Jakby na potwierdzenie jej przypuszczeń usłyszała głos Bonnie
- O Boże! Niall Horan! To naprawdę ty?
- Tak to ja - zaśmiał się wesoło
Nie ulegało wątpliwości, że to był naprawdę on. Rose przystawiła dłoń do ust, uświadamiając sobie, że chłopak, którego mijała dzisiaj rano to był Zayn. Nie wiedziała czy ma płakać czy raczej się śmiać. Najgorsze z tego wszystkiego było to, że oni mogli być tu wszyscy, a z nimi Harry. Jej Harry. Jej miłość.
- Nie, to nie dzieje się naprawdę - szepnęła do siebie i szybkim krokiem podeszła do wieszaka gdzie wisiała jej torebka. Wyciągnęła z niej gazetę. Zaraz na pierwszej stronie przeczytała napis: "Brytyjsko-irlandzki boysband One Direction zagościł w Los Angeles!". Pod spodem było ich zdjęcie.
Rose usiadła ciężko na krześle i zakryła twarz dłońmi. Próbowała radzić sobie z jej sprzecznymi uczuciami, które naprawdę trudno było ogarnąć.
- Jestem w tarapatach - szepnęła sama do siebie.


* The Fray - Over my head
____________________________________

Hej :3 Spóźniona, ale jestem. Do wpisu Rose napisałam w sobotę. Chciałam resztę napisać w niedziele, ale byłam w totalnej rozsypce. Może pomyślicie, że jestem dziwna, ale Wam powiem.
W niedziele po kościele skończyłam czytać ostatnią część trylogii "Igrzysk Śmierci", "Kosogłos" i w ogóle się popłakałam. Schowałam się pod kołdrę i leżałam chyba tak z pół godziny. A później nie mogłam przestać myśleć o tej książce, bo nie skończyła się tak jak chciałam. Nigdy aż tak nie przeżywałam książki jak teraz . :P Sama się sobie dziwiłam. lol :P

Nie wiem kiedy nowy rozdział, ale takie pytanko. Dodawać coś w czasie przerwy świątecznej czy raczej nie?

See You Soon  ♥
Majka