Witout You - Rozdział 4

" Myślę, że zgubiłem się gdzieś w morskiej toni
Ciche fale moimi towarzyszami
I wygląda na to, że zgubiłem ląd pomiędzy niebem a wodą
Zastanawiam się: Czy wiatr kiedykolwiek wieje wolny? "*

Rose wcześniej skończyła pracę. Bonnie nie miała nic przeciwko, więc poszła do swojego mieszkania. Rose to nawet odpowiadało. Od czasu kiedy w sklepie muzycznym zobaczyła Nialla była strasznie przygaszona. Z wdzięcznością uśmiechała się, tym udawanym uśmiechem, do Bonnie, która nie pytała o jej dziwne zachowanie. Postanowiła wybrać dłuższą drogę do kamienicy, prowadzącą przez park. Może i wiązało się to z ryzykiem, że zobaczy kogoś z One Direction, ale na obecną chwilę Rose miała już wszystko gdzieś. Zastanawiała się co by zrobiła gdyby zamiast Nialla, pojawiłby się tam Harry. Uciekła by do zaplecza, jak to zrobiła wcześniej, czy rzuciłaby mu się na szyję. Nie potrafiła zrozumieć dlaczego oni przyjechali akurat tu, do Los Angeles. Równie dobrze mogli wybrać się do Nowego Yorku.
Może właśnie jest szansa żeby powiedzieć Harry'emu o dziecku? Tyle, że Rose nie brała tej obcji pod uwagę. Nie wiadomo czy to dobrze czy źle. Rose mieszało już się dobro ze złem, co powinna a czego nie. Może potrzebowała kogoś kto jej pomoże się w tym odnaleźć. Ale ona tego nie chciała. Każdy problem uważała za swoją indywidualną sprawę. Nie dopuszczała nikogo do swoich tajemnic. Może to efekt dzieciństwa w swoim rodzinnym miasteczku pod Londynem, a może to jej charakter?
Michael spokojnie spał. Rose nie było śpieszno do domu. Przysiadła na drewnianej ławce i oparła ręce na kolanach. Z torebki dobiegał dźwięk. Rose ciężko westchnęła. Sięgnęła po telefon z torebki. Zanim zdążyła go wyciągnąć, przestał dzwonić. Spojrzała na wyświetlacz i ujrzała numer Justina. Po chwili znowu zaczął dzwonić, ale Rose nie miała nastroju na rozmowy nawet jeśli to znaczyło, że mogłaby się z nim pogodzić. Potrzebowała teraz ciszy, odpoczynku od tego wszystkiego. Chciała trochę czasu na przemyślenie swoich spraw. Telefon dzwonił jeszcze kilka razy zanim zamilkł na dobre. Rose na próżno próbowała wymyślić odpowiednie wyjście z tej sytuacji. Wymyśliła jedynie tyle, że powinna bardziej uważać. Telefon kolejny raz zapiszczał. Tym razem dał znak przychodzącej wiadomości SMS, której nadawcą był nie kto inny jak Justin.
Rose nie wahając się długo, odczytała ją.
"Domyślam się, że pewnie nie chcesz ze mną rozmawiać. Chciałem tylko powiedzieć, że jutro o 13 masz spotkanie w Blue Rose. Jeśli nie zmieniłaś zdania."
Dziewczyna schowała telefon do torebki i chwyciła się wózka. Niedługo pewnie Michael się obudzi i będzie głodny. Rose próbując nie myśleć o problemach dość szybkim krokiem ruszyła w stronę kamienicy.


Rose szybko pozbierała podarte przez Michaela papiery i wrzuciła je do kosza. Odsunęła rękaw i spojrzała na zegarek umieszczony na jej lewym nadgarstku.
- Pięknie! - szepnęła do siebie.
- Gdzie jest mój telefon?! - zawołała poirytowana
Szybkim krokiem okrążyła sypialnie, ale nie odnalazła zguby. Doszła do kuchni, ominęła Micky'ego w chodziku i zgarnęła telefon ze stołu.
Wybrała pospiesznie numer do Bonnie i pukając zniecierpliwiona palcami o blat czekała na połączenie.
- Halo? - usłyszała głos przyjaciółki
- Cześć. Wiesz jak Cię kocham? - zawołała Rose błagalnym tonem, którego użyła zbyt wcześnie niż powinna
- O co chodzi? - spytała bez ogródek Bonnie
- Nie mam z kim zostawiać Mike'a - powiedziała i ciężko usiadła na krześle
- Pewnie chcesz żebym się nim zajęła? - spytała chociaż znała już odpowiedź
- Mogłabyś? Proszę...
- Ale jestem w pracy
- To nic. Za chwilę podrzucę go do Ciebie - poinformowała ją - zgadzasz się? - spytała z nadzieją
- A mam inne wyjście?- zaśmiała się
- Dziękuję! Jesteś kochana! Obiecuję Ci, że w najbliższym czasie wybierzemy się na zakupy - powiedziała uradowana
- Kiedyś mi już to obiecywałaś i jakoś nic specjalnego z tego nie wyszło
- Tym razem na pewno wyjdzie. Zaraz u Ciebie będę - powiedziała - Do zobaczyska!
Dziewczyna rozłączyła się i wzięła torebkę, która leżała na krześle. Wrzuciła do niej telefon, swój zeszyt i kartkę na której miała próbny tekst piosenki dla nowego pracodawcy.
Wyjęła Michael'a z chodzika i ubrała mu kurtkę, na nóżki włożyła buty, a na główkę nasunęła czapeczkę, upewniając się, czy aby na pewno zakrywa chłopcu uszy. Chwilę później sama ubrała buty i narzuciła na siebie cienki płaszczyk. Wzięła chłopca na ręce i zakluczyła drzwi. Włożyła klucze do torebki i zeszła z nim pod klatkę gdzie czekał na nich wózek, do którego włożyła chłopca. Udała się w kierunku sklepu muzycznego. Nie minęło dziesięć minut a już wchodziła do lokalu. Powitała Bonnie szerokim uśmiechem. Wyciągnęła chłopca i zdjęła mu kurtkę i czapeczkę.
- Zostaniesz z ciocią Bonnie. Tylko bądź grzeczny - powiedziała do chłopca, a on w odpowiedzi zaczął wołać "mama" cały czas .
- Jeszcze raz dziękuję, Bonnie - zwróciła się do przyjaciółki i pocałowała ją w policzek
Bonnie wzięła Michael'a na ręce
- Zrób pa pa mamusi - zachęciła chłopca
- Papapapapapa - zaczął wymachiwać rączką na pożegnanie
- Pa pa - uśmiechnęła się i odmachała po czym wyszła. Szybkim krokiem skierowała się w stronę "Blue Rose". Nie dużo jej zajęło dojście do kafejki. Zdecydowanie pchnęła drzwi. Uderzyło ją delikatne ciepło lokalu. Ruszyła w stronę stolika, w którym zawsze przysiadywała z Justinem. Zdjęła płaszczyk i powiesiła go na oparciu krzesła, a torebkę pozostawiła na swoich kolanach. Podciągnęła rękaw bluzki, obserwując wskazówki zegarka. Była dopiero 12:46. Nie rozumiała jakim cudem udało jej się zdążyć przed czasem. Podszedł do niej kelner ubrany w dżinsy i białą koszulkę z logo firmy, którym była niebieska róża. Chłopak miał jeszcze niebieski fartuch na biodrach.
- W czym mogę służyć? - spytał i rzucił uśmiech, którym zapewne zawsze obdarowywał klientów
- Cappucino i może jeszcze szarlotkę - powiedziała, a kelner zanotował to w swoim malutkim notesiku. Po czym się wycofał.
Rose westchnęła ciężko. Na myśl nasunął jej się Justin. W końcu to zawsze on siedział przy tym stoliku wraz z nią, zamawiał jej szarlotkę i cappuccino. Teraz jego tu nie było a na domiar złego byli ze sobą skłóceni. Dziewczynę zaczęły dopadać wyrzuty sumienia, że nie odebrała wczoraj telefonów od niego. Może chciał się pogodzić.
Rose nie zastanawiając się dłużej wyciągnęła z torebki swój zeszyt i otworzyła go z tyłu.
Wzięła długopis w dłoń i zaczęła pisać tekst. Tym razem nie o Harry'm, ale o Justinie.

Słowa są tylko słowami
One wcale nie są ważne
Możemy dobrze kłamać,
Grać, manipulować
Język serca
Dotknij mojej duszy,
A przekonasz się co mam na myśli

Daj mi trochę czasu
Lub zniszcz to
Zostań ze mną
Lub zostaw samą na wieczność
A ja i tak boję się ciemności,
Która zjada moje serce

Słowa są tylko słowami
One wcale się nie liczą
Jeśli znasz język mojej duszy
Zrozumiesz co mam na myśli
Język duszy
Czy potrafisz znaleźć drogę?
Tam gdzie wszystko się zaczęło?

Daj mi trochę czasu
Lub zniszcz to
Zostań ze mną
Lub zostaw samą na wieczność
A ja i tak boję się ciemności,
Która zjada moje serce

Ciemność nie jest tylko ciemnością
A prawda nie jest prawdą
Dlaczego nie czuję ciebie?
Zamiast tego czuję pustkę
Jestem sama tu,
Nie umiesz dotknąć duszy przez ciemność,
która zjada moje serce

Daj mi trochę czasu
Lub zniszcz to
Zostań ze mną
Lub zostaw samą na wieczność
A ja i tak boję się ciemności,
Która zjada moje serce

Język duszy
Język serca
To wszystko traci sens
Jeśli nie możesz dotknąć mojej duszy
Przez cień, który mnie spowija


Pisząc to, nawet nie zauważyła kiedy na jej stoliku znalazła się kawa i ciasto.
Dopisywała jeszcze ostatni refren kiedy usłyszała nad sobą czyjś głos.
Oderwała się od pisania i podniosła głowę na osobę i aż podskoczyła na krześle, potrącając filiżankę cappuccino, kiedy zobaczyła twarz chłopaka.
- Ty jesteś Mary?
Dziewczyna kiwnęła głową i szybko podniosła filiżankę po czym sięgnęła po serwetki i zaczęła ścierać z obrusu plamę.
- Przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć - usprawiedliwił się
- Nie szkodzi - powiedziała cicho, tak, że chłopak musiał wytężyć słuch by cokolwiek usłyszeć
- Jestem Niall...
- Wiem kim jesteś -przerwała mu i nieśmiało się na niego spojrzała
- A ty jesteś Mary...?
- Po prostu Mary - dokończyła
- Wyglądasz bardzo znajomo
- Pewnie mnie z kimś mylisz - powiedziała chłodno w nadziei, że nie zostanie rozpoznana
- Bardzo mi przypominasz moją dawną przyjaciółkę - powiedział opierając twarz na dłoniach i przyglądając się uważnie dziewczynie - tylko, że ona miała na imię Rose, niebieskie oczy i kręcone blond włosy
Dziewczyna zaśmiała się nerwowo i podziękowała w duchu, że wyprostowała dzisiaj włosy.
Rose wyciągnęła z torebki kartkę z próbną piosenką a w tym czasie Niall rozmawiał z kelnerem.
- Przejdźmy do rzeczy - odezwał się chłopak, a Rose podała mu kartkę.
Dziewczyna dopiero wtedy zorientowała się, że piosenka, którą dała blondynowi to ta, którą napisała wczoraj i była ona o Harry'm. Niestety było już za późno, bo Horan przeczytał już wszystko.
Uśmiechnął się do niej radośnie.
- Justin wie kogo poleca. Myślę, że chłopcom również spodoba się Twoja twórczość. Więc masz tą pracę.
- Chciałabym jednak pracować sama. Mogłabym też przesyłać teksty piosenek elektronicznie. Nie chcę bezpośredniego kontaktu z resztą zespołu - powiedziała trochę niepewnie - w innym wypadku będę musiała odnowić
- Nie rozumiem...
- Po prostu
- Nie lepiej gdybym miał zostać pośrednikiem? - zaproponował lekko zdezorientowany
- Może być, ale bez Liam'a, Harry'ego, Zayn'a i Louis'a, dobrze?
- Jeśli chcesz
- Świetnie! Po za tym piszę tylko spokojne piosenki i nie zajmuję się muzyką. Ile byście chcieli tekstów? - spytała - Może napisze więcej i wy wybierzecie?
- Mary, będziesz jadła tą szarlotkę? - chłopak wskazał na talerzyk przed dziewczyną
Uśmiechnęła się delikatnie i podała mu ciasto
- Czy ty mnie w ogóle słuchasz? - zapytała przez śmiech
- Jasne- odpowiedział z pełną buzią - Idę na taki układ
- Dobrze. Muszę już lecieć - napisała szybko na kartce w zeszycie swój numer, po czym wydarła ją i podała chłopakowi
- Już? Tak szybko? A nie chcesz porozmawiać o pieniądzach za twoją pracę?
Dziewczyna włożyła do torebki zeszyt i długopis.
- Mam jeszcze coś do załatwienia - skłamała - dogadamy się jeszcze telefonicznie
Wstała z miejsca i narzuciła na siebie płaszczyk
- Pamiętaj o moich warunkach - uśmiechnęła się
- Cześć Rose! Znaczy Mary - powiedział i wrócił do szarlotki
Dziewczyna zapłaciła jeszcze za ciasto i cappuccino i przeprosiła za plamę na obrusie. A kiedy wyszła z lokalu po jej policzkach spłynęły pierwsze łzy. Biegła tak długo aż znalazła się w parku. Usiadła na ławce i ukryła twarz w dłoniach. Pozwoliła smutkowi wydostać się na zewnątrz wraz z łzami. Najgorsze było to, że nie znała powodu. Może to wszystkie problemy, jak deszczowa chmura, wyrwały się spod kontroli i rozpoczęła się ulewa rozpaczy. Właśnie dlatego. 

*The Fray - The Wind

___________________________________________

Nie chciałam Was zawieść, ale chyba jednak to się stało. Zawaliłam cały rozdział. Pisałam go szybko, bo miałam dzisaj dużo roboty i wczoraj też. 

Życzę Wam wszystkim Wesołych i spokojnych świąt oraz spełnienia marzeń♥

See You Soon ♥

Majka