Without You - Rozdział 5

"Najokropniejszym ze wszystkich uczuć jest mieć poczucie umarłej nadziei."

Kolejna chwila stawiała przed nim większą nadzieję kiedy biegł pomimo utraty sił, za drobnym ciałem i złotymi puklami włosów, podskakujących podczas tej gonitwy. Zaróżowione, rozgrzane policzki, nierówny oddech i stróżki potu spływające po jego czole, nawet głos, który prawdopodobnie należał do niego. Wszystko było takie realne. Biegł coraz szybciej, a mimo upływu czasu nawet o milimetr nie zmniejszał odległości między nimi. Ale nie tracił nadziei. Szczególnie teraz, kiedy była tak blisko, na wyciągnięcie ręki. Jego usta nawoływały jej imię. Wydawało mu się, że krzyczy, choć tak naprawdę szeptał. Łzy bezsilności, a może wysiłku, sączyły się po jego rozgrzanej twarzy.
Przed oczami przewinęło mu się mnóstwo chwil, które zwykle powodowały u niego smutek. Co się stało, że tym razem wywołały taką determinację? Zacisnął mocno pięści, które zaczęły go już boleć. Czy to wszystko nie było zbyt realne? Przemierzał kolejne metry, które według niego mijały zbyt wolno. Cień uśmiechu pojawił się na jego twarzy kiedy coraz bliżej miał przed sobą te złote loki. Wyciągał desperacko ręce przed siebie, próbując dotknąć jej chociaż opuszkami palców. Niestety wciąż był za daleko. Zbyt realnie odczuwał ból swoich nóg."Poczekaj!" wołał zachrypniętym głosem, który nie był tak opanowany jak zwykle. Miał nadzieję, że dziewczyna się zatrzyma. Ona tylko odwróciła głowę w tył, rzucając uśmiech, który nie był taki jak on zapamiętał. Na twarzy nie był widoczny nawet najmniejszy wysiłek, a sposób w jaki się uśmiechała był wyraźnym dowodem, że ta gonitwa sprawia jej przyjemność. Chłopak wydał okrzyk zaskoczenia. Chciał zamknąć oczy, ale bał się, że ją straci. To nic, że poczuł jakby siłą tego dziwnego uśmiechu dostał cios prosto w serce. Ból, który to mu sprawiło, jakby go spowolnił. Bał się, że ta pogoń jest bezcelowa. Jednak biegł już tak długo, że nie miał nawet siły się wycofać. Nie wiedział czy to dobrze, że nie miał żadnych dalszych planów. Na ten czas jego celem było dogonienie dziewczyny, która biegła zbyt szybko niż powinna. Zamiast głośnego krzyku z jego gardła wydobył się tylko cichy szept. Każda część ciała robiła się coraz cięższa, a nogi uginały się pod nim, odmawiając posłuszeństwa. Nigdy nie mógł zrozumieć, co sprawiało, że odnosił porażkę. Tym razem nie przyjrzał się czy to był mały kamyczek czy gałązka. Już go to nawet nie obchodziło. Leżał na ziemi. Bał się otworzyć oczu. Świadomość uchodzącej nadziei wraz z oddalającą się złotowłosą sprawiała mu jeszcze większe cierpienie. Bolało go nie tylko kolano, ale także i serce. Dlaczego to wszystko było takie realne?
W ciemności, która go otaczała nie umiał wyczytać nic oprócz pustki wypełniającej jego serce. Może jego serce właśnie pękało na drobne kawałki, jeśli wcześniej to się  nie stało. A kiedy odważył się otworzyć oczy, miał przed sobą złoty piasek, jak jej włosy, i nie mógł sobie nawet przypomnieć jak ma na imię. Pozwolił opaść jego głowie bezwładnie na ziemię. Tracił rezon. Działo się to zawsze kiedy przegrywał. I może wydawało mu się, że właśnie odniósł porażkę w biegach, ale jego serce bezczelnie podpowiadało mu tylko jedno określenie: "głupiec". Nie rozumiał. Chciał znaleźć złotowłosą, która, jak sądził, znała wszystkie odpowiedzi. Jednak czuł ogromną złość, że odeszła. Bezradność, bo zgubił nie tylko ją a swoją tożsamość. Ból, który łamał mu serce. Ale widział, że każde z tych uczuć jest powiązane ze złotowłosą. Rosie. Takie nosiła imię. Była powodem wszystkich łez, cierpienia, ale też uśmiechu i szczęścia. Bał się swoich uczuć. Świadomość, że kocha ją, jak również i nienawidzi, była nie do zniesienia. I dlaczego wszystko było takie realne? Podniósł się do pozycji siedzącej. Nie umiał odczytać swoich uczuć kiedy usłyszał gdzieś za sobą znajomy szept. Słyszał wyraźnie jak to właśnie o n a wypowiada jedno, kluczowe słowo: "Harry". Jak siarczysty policzek uderzyła go ta rzeczywistość. Wiedział już wszystko. Odwrócił się niemal natychmiast. Niedaleko, w odległości kilku kroków stała ona. I kolejny raz poczuł ogromną falę nadziei, przepełniającą jego duszę. Już zapomniał o tamtym dziwnym uśmiechu. Widział ją. Nie uciekała mu. Wyglądała dokładnie tak, jak ją zapamiętał. Jej niebieskie, jak niebo, oczy widział aż z tej odległości. A w tej białej sukience do samej ziemi i z jej długimi, złotymi lokami wyglądała jak anioł. Uśmiech, którym go obdarzyła, paraliżował go i być może zapomniałby jak się chodzi gdyby nie skręt żołądka, który uświadamiał mu, że jeśli nic nie zrobi, straci ją ponownie. Tego się bał najbardziej. Nie mógł sobie na to pozwolić. Ona milczała. On wciąż szeptał jej imię jakby próbując zrozumieć jego sens. Wstał. Powoli, bardzo powoli. Czuł jakby nadeptywał na odłamki szkła, a może jego serca? Zrobił pierwszy drobny krok, ale upadł na kolana. Po jego policzku spłynęła łza. Nie wiedział czy to przez bezradność czy ból jaki go paraliżował. A ona nie wyglądała jak tamta, która uciekając, szydziła z jego wysiłku. Ta, która stała niedaleko przed nim, cierpiała widząc jaki sprawia mu ból odzyskiwanie wszystkiego czego utracił. Tożsamości, nadziei, chęci do życia, wszystkich życiowych funkcji. Powrót bolał, ale potrafił się do tego przyzwyczaić. Dla niej. Podniósł się na nogi i tym razem wytrzymał ból. Spojrzał na jej twarz. Uśmiechnęła się do niego. Szepnęła tylko "Wierzę w Ciebie", a on usłyszał to jak przez mikrofon. Jej słowa były echem w uszach, ale i kolejną nadzieją w sercu. Wyciągnęła do niego rękę. A on powoli, jak dziecko, które dopiero uczy się chodzić, stawiał kroki tak długo, aż ich opuszki palców się zetknęły. Wtedy już wiedział, że to jest cel, ona jest tym czego szukał przez taki długi czas. A teraz koszmar zmieniał się w bajkę. Jej dotyk sprawił, że całkiem odzyskał wszystko co utracił. Zdążył już zapomnieć, że to przez nią.
Ona była już w jego ramionach. Czuł się szczęśliwy, jak nigdy dotąd. Ona z resztą też. Byli teraz tak blisko siebie. Nie mogli uwierzyć, że znów mają siebie. Ale coś było nie tak. Teraz nic nie było tak realne jak wcześniej. Chciał ją pocałować, ale kiedy ich usta dzieliły tylko milimetry ona zniknęła. On kolejny raz stracił orientację. Ból zwalił go z nóg. Leżał na sypkim piasku, pozwalając łzom wydostać się na zewnątrz. Cierpiał bardziej niż poprzednio. Wcześniej myślał, że serce nie może połamać się na jeszcze mniejsze kawałki. Mylił się. Każda rana krwawiła. Jego łzy przyodziały kolor szkarłatu.
"Gdzie jesteś?!" Wołał, a jego słowa niosły się jak echo wśród nicości, która otaczała jego całego."Potrzebuję Cię blisko mnie". Nawet słowa go bolały. Pogrążał się w rozpaczy. Stracił ją kolejny raz. Tak gwałtownie odebrano mu nadzieję. Wtedy to ona pomogła mu się pozbierać. Kto teraz to zrobi?
A kiedy jego serce nie mogło już wytrzymać, piasek się zapadł. Ogromny wir znajdował się pod nim. A on, pogrążony w smutku, nawet nie zauważył kiedy zaczął spadać w dół, w nicość, która zdawała się nie mieć końca.


Harry ciężko dyszał, a stróżki potu spływały po jego rozpalonym czole. Nieprzytomnym wzrokiem rozejrzał się po pomieszczeniu, próbując znaleźć podobieństwo do krajobrazu ze snu. Duże okno, miękkie, duże łóżko, na którym wygodnie leżał, panelowa podłoga i kremowe ściany w kanciaste wzory. Nic nie przypominało miejsca, w którym przed chwilą był.  Gwałtownie podniósł się do pozycji siedzącej otrząsając się z resztek snu. Schował twarz w dłoniach, próbując sobie uświadomić, że to tylko ten koszmar, który powtarzał mu się dość często w ostatnim czasie. Mimo wszystko, zawsze przeżywał go tak samo. Nigdy jeszcze nie dogonił Rosie i nigdy nie udało mu się jej pocałować. Minęło sporo czasu kiedy chłopak się wreszcie doprowadził do jego codziennego stanu. Choć nie udało mu się dojść do perfekcji. Wydawał się poddenerwowany i rozdrażniony. Nie było nawet śladu o wewnętrznym spokoju, czy pogodzie ducha.  Zrozumiał, że to wcale nie była noc. Zasnął po obiedzie a iPod, który leżał gdzieś obok niego, świadczył o tym, że zasnął podczas gry. Podniósł urządzenie i na ekranie zobaczył jak wciąż wielkimi, czerwonymi literami miga napis "PRZEGRAŁEŚ!"
- Wiem - szepnął zachrypniętym głosem i rzucił urządzeniem o ścianę, które rozpryskało się w drobny mak.
Harry usiadł na brzegu łóżka, opierając łokcie na kolanach. Zanurzył palce w swoich włosach, jakby próbował je wyrwać. Za wszelką cenę chciał powstrzymać łzy, które i tak cisnęły mu się do oczu. Nie mógł na to nic poradzić. Pierwsza łza, potem druga. Obie urządzały wyścig, która pierwsza spadnie w dół, tworząc mokrą ścieżkę dla kolejnych łez. W miarę jak on próbował je zatrzymać tak wszystko się nasilało. Nie rozumiał dlaczego płacze. Przecież jeszcze wczoraj był pogodny, uśmiechnięty i pełen nadziei. No właśnie. Nadzieja. Pierwszy raz od czasu, kiedy poprzysiągł sobie, że odnajdzie Rose, utracił ją. Ale dlaczego dopiero teraz? Kilkakrotnie widział ten sam obraz w wyobraźni. Może  teraz dostrzegł wszystkie detale lub może uświadomił sobie, że nie ma żadnych szans na odnalezienie ukochanej? Nie miał żadnych wskazówek. Gdzieś tam na dnie serca leżała właśnie tęsknota, smutek i jakże niebezpieczne uczucie-nienawiść, które teraz wydostały się na zewnątrz. To niegdyś właśnie je, wrzucił na samo dno żeby nie zawadzały mu w codziennym życiu. Ale przecież nie mogły tam zostać na wieki.
- Dość tego - powiedział stanowczo do siebie.
Wstał i otarł rękawem bluzy łzy.
Wszedł do łazienki, która była niedaleko jego pokoju w apartamencie zamieszkiwanym przez członków zespołu One Direction. Stanął przed lustrem, patrząc się tępo w swoje odbicie. Nie wyglądał jak ten Harry Styles, za którym tak bardzo szalały nastolatki. Przypominał raczej jego nędzną podróbkę. Miał podpuchnięte oczy i mokre, w odcieniu czerwieni, policzki. Uśmiech nie był taki uwodzicielski jak u tego seksownego Styles'a. Oczy, w odcieniu intensywnej zieleni, nie wyrażały już rozbawienia. Jedno słowo przychodziło mu tylko namyśl.
- Głupiec - wyszeptał prosto w odbicie. I może nie było w tym nic złego gdyby nie wyraz jego twarzy. Wyglądał jak lalka. Może i nawet gorzej. Tak jak ona był sztuczny, pozbawiony jakichkolwiek emocji, a jego oczy zdawały się być puste. Jednak lalka miała uśmiech, on nie miał nawet tego udawanego.
- Jesteś głupcem Styles - tym razem powiedział to głośniej. Pozbawił się już wszelkich wątpliwości. Nie oszukiwał się nawet co do nadziei. Sen, który niedawno tak bardzo go zmęczył powoli osuwał się z jego wyobraźni, ale dwa szczegóły pozostały. Pierwszym szczegółem był uśmiech jakim obdarzyła go Rose podczas tej głupiej gonitwy. Harry zastanowił się nad tym bardziej. To była jakby zabawa w kotka i myszkę. Tyle, że ona nie była wcale zabawna. Przynajmniej dla niego. Rosie sprawiała raczej wrażenie zadowolonej, a im bardziej Harry o tym myślał, tym bardziej tracił resztki spokoju, które mu pozostały.
Natomiast drugim szczegółem było uczucie pustki. Może czuł się tak bez tej cennej nadziei?
Harry obficie przemył twarz, pozbawiając się tego trupiego wyglądu. Wytarł się ręcznikiem i ruchem ręki poprawił wszystkie swoje loczki.
Uśmiechnął się do lustra jakby chciał zademonstrować tego Harry'ego Styles'a, którego ubóstwiały nastolatki jednak niezbyt mu to wyszło. Wszystko przez ten uśmiech, przecież nie wyrażał ani radości, ani chęci do flirtowania, która według wszystkich fanek i ludzi show biznesu była jego znakiem rozpoznawczym.
Wyglądał już w miarę normalnie, choć dziwnie inaczej niż zwykle.
- Po prostu masz zły dzień - powiedział jeszcze do odbicia w lustrze zanim wyszedł.
Minęło kilka chwil i znalazł się w kuchni, gdzie zobaczył czterech przyjaciół pochylonych nad czymś co leżało na stole, niestety z tej odległości nie mógł dostrzec co to takiego. Udał, że to go nie obchodzi i podszedł do blatu skąd wziął karton soku i wypił resztę. Chłopak wciąż nie pozostał zauważony przez resztę. Przyjrzał im się uważnie. Chłopcy żywo o czymś rozmawiali. Harry nie mógł już tak długo pozostać w niewiedzy. Po za tym musiał się zająć czymś co mogłaby go odciągnąć od obrazu ze snu. Odchrząknął tym samym zwracając uwagę na siebie.
- O Harry - uśmiechnął się uradowany Louis - długo tu jesteś?
Chłopcy teraz odwrócili się w jego stronę
- Chwilę -odezwał się leniwie loczek
Podszedł do stołu i wziął kartkę, która, jak się okazało, była przedmiotem zainteresowania.
Było tu coś napisane. Nie byłoby w tym tekście nic dziwnego gdyby Harry nie popadł w takie zdziwienie. Jego twarz przybrała odrobinę jasny kolor. Coś Harry'emu tu przeszkadzało, coś co wywołało u niego niepokój. To pismo. Było jakieś znajome, ale jak na złość Harry nie mógł sobie przypomnieć skąd.
Styles usiadł przejęty na krześle. Na szczęście nikt nie zwracał na niego uwagi.
Zaczął czytać pół głosem.

 "Tęsknię "

Żywe wspomnienia blakną,
Ale nastrój wciąż pozostaje
A sytuacje między nami
Odtwarzam jak czarno-biały film, bo
Może tęsknię za twoimi dołeczkami w policzkach
Kiedy uśmiechałeś się do mnie
Może tęsknię za chrypką w twoim głosie
Kiedy rozmawiałeś ze mną o poranku
Może tęsknię za dotykiem twoich dłoni na moich policzkach
Kiedy wycierałeś mi łzy
Obraz przetacza mi się przed oczami
Jest coraz trudniej

Jeśli zamknę oczy
Zobaczę twój uśmiech
Jak wtedy gdy oglądaliśmy razem Myszkę Micky
I śmialiśmy się z naszych śmiesznych zdjęć
I nawet wtedy
kiedy rzucałeś we mnie popcornem

Żywe wspomnienia odeszły
Ale nastrój pozostał
A sytuacje między nami
Odtwarzam jak czarno-biały film, bo
Może tęsknię za twoim pięknym głosem
Kiedy śpiewałeś pod prysznicem
Może tęsknię za twoim uporem
kiedy chciałeś się dowiedzieć czemu jestem smutna
Może tęsknię za tym
Jak robiłeś wszystko żebym się uśmiechnęła
Obraz przetacza mi się przed oczami
Jest coraz trudniej

Jeśli zamknę oczy
Zobaczę twój uśmiech
Jak wtedy gdy oglądaliśmy razem Myszkę Micky
I śmialiśmy się z naszych śmiesznych zdjęć
I nawet wtedy
kiedy rzucałeś we mnie popcornem

Może chciałabym żeby wspomnienia stały się rzeczywistością
Może chciałabym cię blisko mnie
Może zbyt mocno tęsknię
Może zbyt mocno kocham

Jeśli zamknę oczy
Zobaczę twój uśmiech
Jak wtedy gdy oglądaliśmy razem Myszkę Micky
I śmialiśmy się z naszych śmiesznych zdjęć
I nawet wtedy
kiedy rzucałeś we mnie popcornem

Harry rozejrzał się niespokojnie po pomieszczeniu, próbując uchwycić czyjś wzrok. Niestety wszyscy byli zajęci swoimi sprawami. Niall coś jadł, Liam tkwił przed ekranem telefonu, a Louis i Zayn o czymś rozmawiali. Harry przełknął ślinę i przeczytał wszystko kolejny raz. To musiał być zbieg okoliczności. Tak top sobie właśnie tłumaczył.
- Skąd to macie? - spytał przenosząc wzrok z to jednego, to na drugiego. Jego głos wydawał się przejęty tylko chłopcy zdawali się tego nie zauważać.
- Niall spotkał się z tą tekściarką, którą polecił nam Justin. Zapomniałeś? - odezwał się Liam, wkładając telefon do kieszeni po czym wstał i podszedł do blatu. Harry podążył wzrokiem po jego twarzy.
- Kto wypił sok i nie wyrzucił kartonu?- spytał Liam po nieudanej próbie napicia się napoju.
Harry westchnął i zignorował oburzenie Payne'a i odezwał się znowu
- Nadal nie wiem skąd ten tekst
- Ta dziewczyna dała to tak na próbę żebyśmy mogli ocenić jej zdolności - poinformował go Louis
Harry spojrzał na tekst, marszcząc czoło
- Jak ona ma na imię?- spytał tak cicho, że nikt nie zdołał go usłyszeć
- Co ty tam mruczysz?
- Jak ona ma na imię! - krzyknął tak, że Liam upuścił telefon na podłogę
- Mógłbyś tak nie krzyczeć?- powiedział z pretensją w głosie - głusi nie jesteśmy
- No jak?! - chłopak nawet o pół tonu nie zniżył głosu, mimo prośby Liama
- Czy to ważne?- spytał beztrosko Zayn próbując załagodzić napięcie, które aż wibrowało w atmosferze
- Dla mnie tak - powiedział loczek
- Niall nie mówił - mruknął Louis jakby urażony tonem przyjaciela
- Niall powiesz mi do jasnej cholery jak ona ma na imię czy nie! - krzyknął, wstając przy tym tak, że krzesło, na którym siedział, z głośnym hukiem przewróciło się na podłogę.
Wszystkie spojrzenia skierowały się na rozwścieczoną twarz Harry'ego. Niall patrzał się głupio na chłopaka i nawet nie zauważył jak ketchup z hot doga kapie mu na spodnie.
Nikt się nie odzywał, a Harry powoli tracił cierpliwość. Chwycił Horan'a za bluzę, a hot dog, który jeszcze przed chwilą był w rękach blondyna, teraz leżał na podłodze
- Uspokój się Harry - powiedział Louis w nadziei, że uda mu się załagodzić sprawę.
Ale on wciąż wpatrywał się w oszołomionego Niall'a
- Mary. Ona ma na imię Mary
Harry gwałtownie puścił chłopaka. To nie była odpowiedź jakiej oczekiwał.
Myślałeś, że to ona? Przestań się łudzić i tak jej nie znajdziesz - odezwał się jakiś wewnętrzny głos chłopaka.
On sam był mieszanką wybuchową. Opanował go gniew a także i niezmierzone rozczarowanie.
Harry nie zwracał uwagi na gniewne pomruki Horana ani na zdziwione spojrzenia przyjaciół
- Co w ciebie wstąpiło?- pierwszy odezwał się Louis
- Nic
- To o co ci chodzi? - Tomlinson dalej drążył temat wyraźnie zmartwiony o swojego przyjaciela, ale  ta troska drażniła Styles'a, jak wszystko z resztą.
- O nic
Louis położył swoją rękę na jego ramieniu w geście otuchy, ale Harry natychmiast się odsunął, nie wiedząc jak tym gestem uraził przyjaciela.
- Widzę przecież
- Nic mi nie jest- powiedział i dopiero teraz zorientował się, że ściska w ręku kartkę z tekstem. Wyprostował papier, ale nie udało mu się zlikwidować zgniecenia.
Reszta chłopaków przyglądała się całej scenie, tak jakby oglądali kadr jakiegoś filmu. Nikt się nie odważył odezwać.
Harry i Lou mierzyli się spojrzeniami. Ten pierwszy groźnie, a Lou o wiele łagodniej jakby jeden z nich był ogniem a drugi wodą.
- Chcesz pogadać? - zaproponował Louis
- Wolę pobyć sam - powiedział Harry i nie oglądając się na nikogo wyszedł z apartamentu przy okazji głośno trzaskając drzwiami
- Nie potrzebuję żadnego ochroniarza - powiedział do grupki mięśniaków przed apartamentem
- Ale...- zaczął któryś
- Nie! Chcę być sam! - krzyknął tym samym zdumiewając ochroniarzy
Nałożył kaptur na głowę i zasunął bluzę po samą szyję.
Szedł ulicami Los Angeles z wzrokiem wpatrzonym w ziemię i z niedogonionymi myślami i bolącym sercem. Teraz już wszystko było o wiele bardziej realne niż w śnie. Harry potrzebował nadziei, ale nie wiedział skąd ma ją zaczerpnąć. Smutek przerodził się w złość. Potrzebował lekarstwa, a nim była tylko Rosemary Barrett...


______________________________________

Hej :) Rozdział szczerze mi się podoba, ale nie sądziłam, że wyjdzie aż tak długi. Mam nadzieję, że się nie gniewacie?
A i chciałam wyjaśnić niejasności. Rose ma kolorowe soczewki. Pisałam o tym juz w którymś rozdziale, ale pewnie nie wszyscy zapamiętali :)
A no i jeszcze pięknie Was proszę żebyście nie pisały komentarzy typu " fajnie. zapraszam do mnie [LINK] "  Albo jestem ślepa, albo nie widzę konkretnej opinii na temat rozdziału tylko reklamę.... Ja rozumiem, że chcecie rozpowszechnić swoje blogi, ale nie musicie działać tak drastycznie...

+ `dinuśka. dziękuję, że wyraziłaś swoją opinię pod ostatnim rozdziałem. Tak to miłe..........Tylko, że decyzja o zakończeniu bloga jest moją sprawą, a jeśli nie podoba Ci się to co tworzę, nie musisz tego czytać. Nikt Cię do tego nie zmusza. I oczywiście Kocham Cię ♥
 
See You Soon ♥
Majka