Without You - Rozdział 6

"Tyle niedopowiedzianych spraw, tyle niewypowiedzianych słów" 

Weekend minął Rose spokojnie. Wybrała się z Bonnie do centrum handlowego, tak jak jej obiecała. A dziś? Po skończonej pracy nie wiedziała co ma zrobić. Zamknęła sklep i niepewnym krokiem szła w stronę Blue Rose. Ten poniedziałek był pusty. O tej porze zawsze szukała telefonu w torebce i zawsze odbierała dopiero drugie połączenie. A dziś dręczyła ją martwa cisza. Może właśnie dlatego była taka niepewna? Mimo wszystko postanowiła pójść do ich ulubionej kawiarni. Nie była pewna czy go tam zastanie, czekającego z szarlotką i cappuccino, jak to było zawsze. Właśnie to ją zasmuciło. Z jej powodu mogło to nie nastąpić. Jeśli jest czas żeby to naprawić to tylko dziś.
Stanęła przed kawiarnią i niepewnie pchnęła drzwi. Omiotło ją ciepło przepełniające wnętrze i aromatyczny zapach kawy. Zwróciła swoje spojrzenie na stolik pod oknem. Chwyciło ją zaskoczenie, ale też zmartwienie. Nie zastanawiała się nad tym co mu  powiedzieć i czy powinna go przeprosić. Odetchnęła głęboko żeby pozbawić się nerwów i powoli podeszła do stolika i przysiadła naprzeciwko Justina. Chłopak uśmiechnął się delikatnie na jej widok, a dziewczyna powiesiła torebkę na oparciu krzesła.
Uśmiechnęła się kiedy zobaczyła, że przed sobą ma swoje ulubione cappuccino i talerzyk z szarlotką. Ale to wszystko na co było ich stać. Nikt nie wypowiedział żadnego słowa powitania. Nawet uściśnięcia dłoni. Pozostały tylko nieśmiałe uśmiechy.
Rose zwróciła twarz w stronę szyby, czekając aż to on wykona pierwszy ruch.
Justin upił łyk herbaty, która parzyła go w język. Zaśmiał się cicho pod nosem, ale to wystarczyło żeby Rose na niego spojrzała. A wtedy i ona wybuchnęła śmiechem. Nieśmiałość i niepewność, która była między nimi jakby wyparowała dzięki promykom radości.
- Nie sądziłem, że przyjdziesz -odezwał się pierwszy
- O tobie myślałam to samo - powiedziała
Na tym się skończyło, bo żadne z nich nie wiedziało jak zacząć. Na powrót wróciło uczucie niepewności i ta przeklęta nieśmiałość.
- Jak w pracy? - zagadał siląc się na odrobinę odwagi
- Dobrze - odparła - a album?
- Powoli, powoli, ale efektywnie - odpowiedział i zwiesił głowę. Szukał odpowiednich słów, ale wszystko co ułożył sobie zanim przyszła Rose jakby zatarło się w jego pamięci.
- Ładna dziś pogoda - powiedziała patrząc przez okno.
Justin odruchowo odwrócił głowę w stronę okna i odparł:
- Tak. W sam raz na przeprosiny.
Rose spojrzała na niego, a ich oczy się spotkały, ale żadne z nich nie odwróciło wzroku.
- Słuchaj...- zaczęli oboje jednocześnie przez co na ich twarzach zabłąkał się szczery uśmiech.
- Przepraszam...-odezwał się Justin
- Nie, Justin to ja przepraszam - szepnęła
Chłopak lekko się zdziwił, ale nie dał po sobie tego poznać. Pozwolił jej mówić dalej.
- Wiem, że cię ranię. Chcesz być moim przyjacielem - zrobiła pauzę, bo głos zbyt jej drżał. Złapała oddech po czym mówiła dalej, miętoląc w rękach serwetkę- jesteś moim przyjacielem. Wiem, że chcesz wiedzieć więcej o moim życiu, ale to trudniejsze niż sobie wyobrażasz, a ja po prostu nie potrafię się otworzyć. Rozumiesz? Miałeś rację. Jestem słaba - powiedziała ponuro i odwróciła wzrok w stronę okna, nie mogąc znieść spojrzenia Justina.
- Wcale nie jesteś słaba - powiedział miękko i przykrył dłoń Rose swoją żeby dodać jej otuchy - Przepraszam. Rose, spójrz na mnie.
Dziewczyna popatrzała na przyjaciela i nie odezwała się mimo, że Justin nazwał ją tak, jak mu nie pozwalała. Pomyślała, że powiedział tak do niej po to żeby zwrócić jej uwagę. Nie miała pojęcia, że w myślach wciąż ją tak nazywał.
- Przepraszam -szepnął, patrząc w jej oczy - Ty nie powinnaś przepraszać. To ja muszę. Nie powinienem naciskać. To nie w porządku. To przecież twoje życie i nie musisz mi mówić wszystkiego. Przepraszam, nie będę już taki. Nie będę nalegał. Nie wiem jaką miałaś przeszłość, ale po twoim zachowaniu domyślałam się, że nie było najlepiej. Więc jeszcze raz przepraszam. Tamtego dnia...- przerwał i zabrał rękę z jej dłoni i mówił dalej - byłem zły na ciebie. Nie wiem dlaczego to mi przeszkadzało. Ten długopis... było tam wygrawerowane "Rosie" i ja...- zaśmiał się, chociaż nie było w tym nic zabawnego - nie wiem jak to wytłumaczyć. Po prostu zdenerwowało mnie to, że nie pozwalasz nam mówić na siebie Rosie. Później zrozumiałem, że może mieć to związek z twoją przeszłością. Przepraszam, że powiedziałem to wszystko co sprawiło ci przykrość. Ja naprawdę... traktuję cię jak prawdziwą przyjaciółkę i nie chcę żeby z mojego powodu było ci smutno. Przepraszam, przepraszam, przepraszam...
- Przestań w końcu przepraszać - zaśmiała się tym samym powodując uśmiech u Justina
- Ale ja naprawdę żałuję. Wybaczysz mi?
- Oczywiście. Przecież jesteśmy przyjaciółmi, a przyjaciele wybaczą zawsze
- Jeśli chciałabyś się wygadać czy coś, to zawsze jestem do dyspozycji.
- Zapamiętam - posłała mu radosny uśmiech i wypiła kolejny łyk cappuccino
Odwróciła wzrok w stronę okna. Pozwoliła swoim myślom odpłynąć tam, skąd przybyły. Mimo tego, że doszło do porozumienia między nią a Justinem, nie powróciło uczucie spokoju. Otrząsnęła się z myśli, które wciąż uciekały do Harry'ego. Nie mogła zrozumieć dlaczego to się dzieje właśnie w tej chwili. Wtedy, kiedy powinna myśleć o Justinie i o tym, że ich przyjacielskie więzi zostały naprawione.
Justin do niej coś mówił. Odebrała tylko niemy ruch jego warg. Nie dochodziła do niej żadna informacja. Nie potrafiła się na niczym skupić. Wiedziała, że Justin nie mógł się nawet domyślać o jej stosunkach z Harry'm i całym One Direction. Mimo wszystko nie potrafiła odpędzić od siebie myśli, że gdyby powiedziała mu o tej sytuacji, wszystko wyglądałoby inaczej. Nie wiedziała jak. Po prostu inaczej. I może nie mogła otrzymać odpowiedzi, ale musiała o to zapytać. Nawet gdyby w rezultacie miało się okazać, że to raczej pytanie retoryczne chociaż odpowiedź mogła brzmieć dość prosto.
- Czemu mi nie powiedziałeś o tym, że mam pracować dla One Direction? - spytała, przerywając głuchą paplaninę przyjaciela.
Justin wydawał się dość zdezorientowany pytaniem zadanym przez Rose. Przyglądał jej się uważnie. Nawet nie próbował ukryć zaskoczenia.
- Nie rozumiem...- zaczął, ale trudno mu było dopowiedzieć resztę, kiedy dziewczyna przyglądała mu się z taką intensywnością, jakby przez zwykłe spojrzenie mogła odczytać wszystko o czym myśli. Rose go onieśmielała. Zawsze wiedział, że zależy mu na niej, ale nigdy nie próbował tego bardziej drążyć. Niestety coś w jej oczach zaparło mu dech w piersiach. W innych okolicznościach mogło się to okazać nawet przyjemne.
Może ta determinacja, zastanawiał się. Wydawało mu się, że minęła wieczność, zanim się odezwał. W rzeczywistości minęło tylko kilka sekund.
- Przecież...- przełknął ślinę i starał się mówić dalej bardziej opanowanym głosem - Przecież wiedziałaś, że to miała być niespodzianka. Nie rozumiem dlaczego teraz przywiązujesz do tego taką wagę.
Rose odwróciła w końcu swoje zdeterminowane spojrzenie, a Justin poczuł zawód. Westchnęła ciężko. Wiedziała, że to tylko przypadek, a jednak musiała o to zapytać. Była zupełnie nieświadoma tego, że dla Justina pojawiała się kolejna tajemnica, wywołana pewnie jej dziwnym zachowaniem. A on nie miał pojęcia, że to wszystko co ona ukrywa sprowadza się do jednej osoby.
Teraz to Bieber przypatrywał się jej.
Dlaczego ona niczego nie widzi, nie zdaje sobie sprawy? Głos pełen wyrzutu odezwał się w jego wnętrzu. I po części chłopak przyznawał mu rację, ale wiedział, że to na nic. To jej przyjaciółka.
Rose ciężko westchnęła.
- Mogłeś mi powiedzieć. A co jeśli wcale nie miałam ochoty z nimi pracować?- odezwała się i objęła dłońmi jeszcze ciepłą filiżankę cappuccino
- A nie masz ochoty? - spytał lekkim tonem, jakby mówił jakiś głupi żart
Rose milczała, a cisza była dość wymowna.
- Mam rozumieć, że ich odrzuciłaś?
- Nie- odpowiedziała leniwie i popiła napój- Ja się nie wycofuję. Nigdy- dodała, przypieczętowując całą swoją wypowiedź stuknięciem filiżanki o drewniany stolik.
Prawie nigdy- dodała w myślach.
- Wiesz...- podjęła ponownie temat, zaciskając szczękę- bo to było jakby randka w ciemno w służbowym wydaniu.
- Jesteś zła - stwierdził Justin, ale szukał w jej twarzy choćby cień potwierdzenia- wszystko dlatego, że nie powiedziałem ci kto chce podjąć z tobą współpracę- dodał
- Nie chcę się znowu kłócić, Justin
Ale to robisz-powiedział w myślach
- Chcę tylko żebyś wiedział.
- Widział co?
- Nie rób tego więcej, dobrze?- rzekła z nadzieją, że chłopak zrozumie o co jej chodzi. Nie rozumiał. Mimo wszystko wciąż milczał. Zawsze ustępował. Nie chciał jej zranić.
- Nie rozmawiajmy już o tym- dodała lekkim tonem.
Niestety nic nie było takie łatwe.
Justin wysilił się na uśmiech, tak samo jak Rose. Trzymali się tego, że są przyjaciółmi. Nie było tak. Mogli tylko tak mówić. Oboje skrywali przed sobą niektóre sprawy, nie byli szczerzy w rozmowach. Nie wiadomo z czego to wynikało. Na pierwszy rzut oka byli do siebie bardzo podobni, a tak naprawdę wszystko między nimi było różne. A oni próbowali tego nie zauważać.
- Ja też napisałem piosenkę
Tym razem uśmiechnął się szczerze. Chciał poprawić ich relację, jak dziwne one by nie były.
- Nigdy nie wątpiłam w twoje umiejętności- odwzajemniła gest
- O nas- dodał- napisałem ją wtedy, kiedy się pokłóciliśmy, ale zdążyłem już ochłonąć
- Zamierzasz dołączyć ją do albumu?- spytała zaciekawiona
- Lepiej- uśmiechnął się szeroko- Chciałbym żebyś zaśpiewała ją ze mną
Rose na pewno gdyby piła teraz cappuccino, oplułaby go jak i wszystko na odległość jednego metra od niej.
- Nie żartuj sobie ze mnie. Ja nie śpiewam nawet pod prysznicem- powiedziała zakłopotana i wciąż wypatrywała czegoś w jego zachowaniu, co zdradzałoby choćby cień żartu.
- Słyszałem jak śpiewasz Michaelowi. Wiem, że śpiewasz wspaniale. Po za tym nie chodzi o technikę. Piosenka jest o nas. Potraktuj to jako polepszenie naszych przyjacielskich więzi. Nie muszę dodawać tego do albumu jeśli nie wyrazisz zgody.
Rose chwilę rozważała jego myśl, ale wydało jej się to niedorzeczne.
- Chodzi ci o studio, prawda?
Justin uśmiechnął się i pokiwał głową.
- Nie chcę. Nie możesz nagrywać piosenek z pierwszą, lepszą osobą.
- Ty nie jesteś pierwszą, lepszą osobą. Po za tym to nie jest w stylu współpracy. To tylko zabawa. Pozostawimy to tylko do naszego użytku. Obiecuję ci, że ta piosenka nie ujrzy światła dziennego.
- Jasne, że może ujrzeć ją świat, ale tylko wtedy kiedy zaśpiewasz ją sam.
- To co? Zgadzasz się? Nie zrobię niczego bez twojej zgody
- Obiecujesz?- spytała po chwili namysłu
- Obiecuję
- No to zgoda.
Gdyby nie stolik, który ich dzielił pewnie Justin już by przytulał do siebie Rose, wyrażając tym swoją ogromną radość. Na tą chwilę musiał pozostać jedynie przy szerokim uśmiechu i wyobraźni, w której tylko on wiedział co się dzieje.

______________________________________

Hej :3 To mój pierwszy wpis w tym roku. Przepraszam za tak długą nieobecność. Po prostu nie mogłam się zabrać żeby go skończyć. Mam nadzieję, że następny wyjdzie mi lepiej. Rozpoczęłam ferie i niestety jestem chora, ale postaram się szybko napisać następny.
+ Chciałabym jeszcze podziękować  @Carroot_1D, która znalazła dla mnie zdj Mick'a, Bonnie i Rose. Mam nadzieję, że nie będziecie marudzić? :3

See You Soon ♥
Majka