Without You - Rozdział 7

 "Przytul mnie mocno, nie pozwól oddychać"*

Rose siedziała na sofie obszytej ciemnobrązowym materiałem. W dłoniach trzymała książkę. Co chwila wierciła się, by odnaleźć dogodną pozycję. Na stoliku stała porzucona filiżanka z zimną już herbatą. Zegar ścienny niespokojnie tykał, jakby chciał przypomnieć, że straconego czasu już się nie wróci.
Rose zanurzała się w świat książki, wcielając się w główną bohaterkę. Nie przeszkadzał jej nawet bolący kark, który już po kilku minutach zaczął sztywnieć kiedy dziewczyna zwisała głową w dół. Nawet jej ręce odmówiły posłuszeństwa i ciężko było jej utrzymać grubą książkę. Właśnie młoda panna Barrett, ze wzrokiem wbitym w papierowe stronnice, próbowała usiąść, kiedy rozbrzmiał dzwonek do drzwi.
Niechętnie odłożyła książkę grzbietem w górze i wcisnęła stopy w puchate kapcie.
Kolejny raz odezwał się dzwonek, a dziewczyna, jakby wciąż była w świecie wyobraźni, nie mogła sobie przypomnieć kto może do niej zawitać.
Ciemnowłosa już podchodziła do drzwi kiedy ku jej zdumieniu otworzyły się same, a raczej dzięki rozradowanej blondynce.
- Cześć Mary! - zaświergotała wesoło dziewczyna i delikatnie zamknęła za sobą drzwi.
Zdążyła jeszcze w biegu ściągnąć wysokie buty na koturnie zanim Rose zrozumiała, że tym razem jej przyjaciółka nie przyszła bez powodu.
- Zamierzasz tak wyjść? - spytała oburzona wskazując na lekko przybrudzone dresy.
- Nie, Bonnie. Właśnie zamierzałam się przebrać - dodała pospiesznie.
Wzrok blondynki uciekł w stronę małego stoliczka przy sofie, a wszelkie słowa ciemnowłosej straciły całe brzmienie.
- Wspaniale, że chcesz rozwijać swoją wyobraźnię, ale chyba zapomniałaś, że za pięć minut ma tu być Justin - powiedziała Bonnie i jej lewa ręka wystrzeliła przed oczy Rose, ukazując srebrny zegarek.
Dziewczyna odsunęła lekko jej rękę, ponieważ blondynka przystawiła ją tak blisko, że trudno było cokolwiek dostrzec.
- Tak, tak. Już późno - mruknęła niewyraźnie.
Nawet nie próbowała tłumaczyć przyjaciółce przez co straciła poczucie czasu.
Wyminęła przyjaciółkę i dotarła do niewielkiego stolika obok sofy. W lewą rękę wzięła książkę, a w prawą filiżankę herbaty, którą zaniosła do niewielkiej kuchni. Krzyknęła jeszcze do Bonnie żeby się rozgościła, ale wcale nie musiała tego mówić, bo panna Spring pół siedziała,pół leżała na sofie z nogami na stoliczku.
Rose szybko doprowadziła się do porządku, a wiele robić nie musiała. Przebrała ubrania i wyszczotkowała włosy.
W malutkim saloniku zastała Bonnie, wypatrującą czegoś przez okno. Dziewczyna zaraz się odwróciła i uśmiechnęła się radośnie.
- Justina jeszcze nie ma - zakomunikowała.
Rose kiwnęła głową ze zrozumieniem i usiadła na sofie.
- Tak się cieszę, że pogodziliście się z Justinem. Już nie mogłam znieść waszych humorków. Też chciałabym móc z nim zaśpiewać, ale już poznał się na moim talencie do śpiewania, a raczej jego braku - Bonnie wyrzuciła z siebie potok słów. Rose czasem zastanawiała się jak ona to robi, że tak szybko mówi i nie opluwa wszystkiego dookoła. Właśnie miała ją o to zapytać, ale powstrzymała ją myśl, że to odrobinę niestosowne. Zamiast tego uśmiechnęła się do niej.
- Nareszcie mama znalazła kogoś na moje miejsce w sklepie, bo praca tam jest strasznie nudna. Dzięki temu mogę teraz zostać z Michaelem. A właśnie gdzie on się podział? - Bonnie rozglądała się i nasłuchiwała żeby przyłapać małego chłopca.
- Micky śpi, ale to chyba nie potrwa już długo, bo uciął sobie dość długą drzemkę. Za to w nocy dał mi popalić - dziewczyna westchnęła na samo wspomnienie płaczliwej nocy.
- Jednak ci nie zazdroszczę. Ciężko mi zrozumieć jak sobie sama dajesz radę. W końcu w bardzo młodym wieku zaszłaś w ciążę.
Rose spojrzała na nią z wzrokiem typu uważaj-bo-powiesz-coś-czego-będziesz-żałować, ale Bonnie się wcale nie przejęła i być może w końcu by powiedziała coś nieprzyjemnego, choćby nieświadomie, gdyby nie dzwonek do drzwi.
Rosemary poderwała się szybko, a za nią Bonnie, która prawdopodobnie już zapomniała o czym przed chwilą mówiła.
W progu stał uśmiechnięty Justin. Rose wpuściła go, mrucząc słowa powitania. Jej przyjaciółka rozmawiała teraz z chłopakiem, a ona zgarnęła jeszcze torebkę i wbiegła do małego pokoju. Przy ścianie znajdowało się drewniane łóżeczko, gdzie spał mały Micky.
Rose pomachała mu z progu i szepnęła "Kocham cię" zanim wyszła. Po kilka razy powtarzała przyjaciółce wszystko, co dotyczyło opieki nad małym dzieckiem, a Bonnie ze znużeniem wysłuchiwała matycznego żargonu. Justin próbował powstrzymać śmiech, ale nie dał rady, a Rosemary zrugała go za bezmyślność i brak umiejętności zachowania powagi w trudnych sytuacjach. Przez całą drogę tłumaczyła mu co by mogło się stać gdyby Bonnie podała Michaelowi zbyt ciepłe mleko, a Justin uśmiechał się w duchu z myślą, że Micky'emu lepsza mamusia trafić się nie mogła.



- Było tak strasznie? - spytał z uśmiechem Justin po czym zdjął duże słuchawki z uszu.
- Było świetnie - odwzajemniła uśmiech i wyszła za przyjacielem z małego pomieszczenia.
- Dzięki Adam - Justin przybił "piątkę" z mężczyzną około trzydziestki, który zajmował się sprzętem i obserwował ich zza szyby.
Rose również mruknęła nieśmiało słowa podziękowania.
- Może pójdziemy do Blue Rose? - spytał Justin kiedy wychodzili na długi korytarz.
- Wiesz, chyba powinnam jechać do domu. Bonnie wydawała się dzisiaj wyjątkowo roztrzepana.
Justin zaśmiał się wesoło, próbując zatuszować nutkę rozczarowania.
- A może jednak mógłbym dołączyć tą piosenkę do albumu?- zaptał z nadzieją.
- Jasne, ale tylko jeśli będziesz śpiewał sam.
Zbliżali się prawie do końca korytarza kiedy zorientowali się, że z bocznej "uliczki" dochodzą wesołe głosy.
- Cześć chłopaki! - zawołał głośno Justin i uniósł prawą rękę kiedy grupka uśmiechniętych chłopców zatrzymała się obok nich.
Rose podniosła zadumioną twarz do góry i od razu tego pożałowała. Jej twarz przybrała najjaśniejszy odcień bieli.
- To jest Mary. To właśnie ona ma pisać dla was piosenki - zakomunikował Justin.
Rose wcale nie zwracała uwagi na śmiechy i powitania chłopców. Jej wzrok spotkał się z przenikliwym spojrzeniem szmaragdowych oczu. Oboje nie mogli wyjść z szoku jakiego doznali po tym niespodziewanym spotkaniu i może dlatego żadne z nich nie odwróciło spojrzenia.
Rose przytrzymywała się kurczowo swojej torebki, w myślach powtarzając tylko "żeby mnie nie poznał, żeby mnie nie poznał". Jednak i jego oczy były pełne niedowierzania, ale dobrze wiedziały kogo mają przed sobą.
- Rosie - powiedział cicho Harry, ale wszyscy go usłyszeli bardzo dobrze.
Rozmowy na chwilę się przyciszyły. Chłopcy zaczęli dyskutować nad nowym odkryciem przyjaciela, ale to wcale nie obeszło ani Harry'ego, ani Rose.
W tym samym czasie dziewczyna wypuściła z rąk torbę, którą wcześniej tak mocno trzymała. Teraz już nie starała się ukryć przerażenia.
- Rosie, to naprawę ty - powiedział chłopak, ale wciąż jakby czekał na potwierdzenie jego przypuszczeń.
Na twarzy dziewczyny zabłąkał się blady uśmiech. Kiwnęła ledwo zauważalnie głową, ale to w zupełności wystarczyło Harry'emu.
Zakłopotana Rosemary spuściła wzrok, spodziewając się wybuchu z jego strony. Nic takiego jednak nie nastąpiło.
Rose nie wiedziała co się dzieje. Dopiero po chwili zorientowała się, że kręci się w powietrzu. Napotkała wesoły uśmiech Harry'ego i zaczęła śmiać się razem z nim. Chwyciła się za jego szyję żeby czasem nie wypaść z jego złotych rąk.
 Jedno było pewne. Była to najszczęśliwsza chwila w ich życiu.
A kiedy zaczęło już się im kręcić w głowie, Harry postawił dziewczynę na podłogę i przytulił ją do siebie tak mocno, jakby od tego zależało jego życie. Przywarli do siebie tak , że nie było między nimi żadnej przestrzeni. Rose doskonale słyszała gwałtowne bicie jego serca. Trzymała się kurczowo jego koszuli. Zamknęła już mokre od łez oczy i wdychała cudowny zapach chłopaka.
On również trzymał mocno Rose. Bał się, że znów może ją stracić. Nie wiadomo jak długo stali tak do siebie wtuleni. Justin jak i reszta One Direction przypatrywali się całemu zajściu jak zaczarowani i nie odważyli się odezwać.
Kiedy Rose i Harry niechętnie się od siebie odsunęli, dziewczyna była cała zalana łzami.
- Harry, ja przepraszam... ja naprawdę... nie chciałam...- wciąż łkała, ale Harry nie wyglądał jakby miał na nią nakrzyczeć.
- Cichutko, Rosie. Nie mówmy o tym teraz - szepnął do niej i położył jej palec na ustach.
Dziewczyna natychmiast przestała mówić i próbowała uspokoić swój przeraźliwy szloch. Harry delikatnie otarł kciukiem łzy, które błyszczały na jej policzkach.
Uśmiechnął się do niej delikatnie, co sprawiło, że już w ogóle nie płakała.
Oparł swoje czoło o jej i przypatrywał się jej twarzy. Lewą ręką przyciągnął ją bliżej do siebie a prawą założył jej niesforny kosmyk za ucho.
- Brakowało mi ciebie. Tak bardzo, że aż mnie to bolało - szepnął.
- Ja też... tęskniłam - wyjąkała, sparaliżowana jego bliskością.
Pochylił się blisko jej ust. Rose zdążyła już zamknąć oczy, ale on ominął je i trafił do jej ucha.
Dziewczyna doskonale czuła jego ciepły oddech.
- Od tamtej nocy nikt nie całował moich ust.
Rose chciała właśnie odszepnąć "moich też", ale nie zdążyła, bo poczuła jego gorące usta na swoich.
Ten jeden pocałunek sprawił, że już zupełnie zapomnieli o otaczającym ich świecie. Tak bardzo im siebie brakowało, że nie mogli się od siebie oderwać, ale zrobili to w końcu kiedy zabrakło im tchu.
Harry ponownie oparł swoje czoło o jej, po czym szepnął:
- Teraz już wierzę, że to nie ten cholerny sen.
Kolejny raz ich usta złączyły się w pocałunku, który był równie niezwykły jak poprzedni.
Znów zastygli w silnym uścisku.
Rose schowała twarz w jego pierś i gorączkowo trzymała się jego koszuli a on oparł jej czoło o głowę i gładził ją po plecach. Dopiero wtedy dostrzegł jak chłopcy wpatrują się w nich z otwartymi buziami. Harry się zarumienił i niespokojnie się poruszył. Rose już się od niego odsuwała, a on zdążył jeszcze ucałować ją w czubek głowy.
- Och chłopaki - westchnęła i prawie, że pobiegła ich uściskać.
Harry wyciągnął za nią rękę, tak jakby z powrotem chciał przyciągnąć ją do siebie, ale zauważył przenikliwe spojrzenie Justina.
Chłopcy tulili do siebie Rose wciąż powtarzając jej, że bardzo tęsknili. Niall miał najpoważniejszą minę, bo został najbardziej oszukany, ale po chwili już mu przeszło.
Wszyscy byli bardzo oszołomieni zachowaniem Rose i Harry'ego, ale na szczęście nikt o nic nie pytał.
Kiedy już ciemnowłosa przywitała się z resztą, wróciła w ramiona kędzierzawego, bo oboje nie mogli się sobą nacieszyć.
- Nie chciałbym wam przeszkadzać, ale powinniśmy już nagrywać piosenkę - zakomunikował Liam.
Niall, Louis, Zayn i Liam po chwili się cicho ulotnili, a Harry i Rose szybko się ucałowali.
Dziewczyna podniosła swoją torebkę i tęsknym spojrzeniem odprowadziła Harry'ego, aż znikł jej z oczu.
Justin nic nie mówił przez całą drogę powrotną. Wydawał się rozdrażniony, ale Rose wcale tego nie zauważała, co jeszcze bardziej go denerwowało.
Kiedy znaleźli się już w domu,  Rose nawet nie zdjęła butów. Podbiegła do Bonnie i wzięła jej Michaela z rąk. Kręciła się z nim po pokoju, a on się śmiał.
Zatrzymała się i przytuliła chłopca do siebie
- Tatuś nas odnalazł - powiedziała radośnie.
- Co?! - Bonnie i Justin wykrzyknęli jednocześnie.
Rose na nich spojrzała i poczuła nieprzyjemny ucisk w brzuchu.
Bonnie miała zdezorientowaną minę, a Justin wściekły wyraz twarzy.
Ciemnowłosa otworzyła usta żeby coś powiedzieć, ale zaraz je zamknęła.
- Chcesz powiedzieć, że Harry jest ojcem Michaela?! - wrzasnął Justin, a z twarzy Rose zniknął radosny uśmiech.
-Jaki Harry? - spytała zdezorientowana blondynka.
Chłopak chodził niespokojnie po pokoju, a Rose nie wiedziała dlaczego on jest taki zdenerwowany. Bonnie miała jeszcze bardziej ogłupiałą minę, ale próbowała zachować zimną krew i uspakajała Justina. Rose nie wiedziała co ma o tym myśleć.
Nagle Justin się zatrzymał i spojrzał na Rose, która przycisnęła do siebie mocniej Micky'ego.
- Harry? Dlaczego on?! Dlaczego to musiał być on?! - krzyknął i rzucił telefonem, który miał w ręku.
Rose aż podskoczyła w miejscu, a dziecko zaczęło płakać.
Bonnie krzyczała na Justina, ale ten zdawał się tego nie zauważać. Spojrzał jeszcze raz w przerażone oczy Rosemary, po czym wyszedł z głośnym hukiem zatrzaskując drzwi.


*Ed Sheeran - Firefly
____________________________________

Hej :3 Pewnie nie spodziewaliście się mnie tak wcześnie? Rozdział napisałam ostatniej nocy, bo nie mogłam spać.
Wreszcie macie Harry'ego i Rosie. Co Wy na to?
Przepraszam za jakiekolwiek błędy. Nie mam już siły sprawdzać.
Co powiecie na to, abym założyła zakładkę "Zapytaj bohatera"? Moglibyście zadawać pytania bezpośrednio do Rose i Harry'ego i ewentualnie Justina i Bonnie? Napiszcie w komentarzu. Mam nadzieję, że pod tym rozdziałem będzie więcej opinii.
Zupełnie nie mam pojęcia kiedy nowy rozdział.

See You Soon ♥
Majka