Without You - Rozdział 18

 Gdybym mógł zmienić kierunek naszego życia
By rzeka znów płynęła tam gdzie wyschła
By być rozrzutnym panem czasu*

Ktoś zapukał do drzwi. Rose odłożyła na stolik książkę, którą czytała i przeciągła się. Wstała i poprawiła swoją szeroką tunikę. Rzuciła jeszcze ostatnie baczne spojrzenie na Michaela siedzącego  na miękkim dywanie i szarpał pluszaki, mamrocząc przy tym słowa zrozumiałe tylko dla niego. Powolnym krokiem udała się do drzwi, które niepewnie otworzyła.
Jej serce zabiło szybciej kiedy zobaczyła osobę stojącą w progu jej mieszkania. Pod powiekami zapiekły ją łzy, które jak najszybciej chciały odnaleźć drogę na zewnątrz. Wstrzymała je. Jej gardło zacisnęło się boleśnie, nie pozwalając wypowiedzieć ani słowa. Dlaczego on tak na nią działał? Szukała na jego twarzy zdenerwowania, złości, którą mógłby skierować przeciwko niej, ale nic z tych rzeczy nie zdobiło jego twarzy.
- Harry - szepnęła ledwo słyszalnie, próbując przerwać tą bolesną ciszę.
Chłopak wpatrywał się smutno w Rose. Bał się, że go odrzuci. Że nie pozwoli mu tu zostać. Przypomniało mu się jak bardzo ją zranił, ile łez przez niego wylała. Patrzył jak to wszystko się skończy. I zanim to nastąpi chciał się tej delikatnej dziewczynie, starając się zachować w pamięci każdy, nawet najdrobniejszy, szczegół. Ale nie mógł tak stać i bezczelnie się w nią wpatrywać. Zdążył już zauważyć, że jej też trudno się przełamać.
- Mogę wejść? - spytał niepewnie, modląc się w duchu o pozytywną odpowiedź.
Rose powoli kiwnęła głową i przycisnęła swoje drobne ciało do drzwi żeby Harry mógł swobodnie przejść do jej mieszkania. Powoli zamknęła drzwi, o które oparła się czołem. Ścisnęła mocno powieki, a po jej policzku spłynęła jedna jedyna łza, która po chwili została przez nią wytarta.
- Nie zdejmuj - powiedziała, kiedy odwracając zauważyła, że chłopak chce się pozbyć obuwia.
Zaniechał czynności i wyprostował się, delikatnie uśmiechając się do niej, zupełnie tak jakby było to zbrodnią.
Rose wyprzedziła go, uświadamiając sobie, że chłopak nie zna dobrze mieszkania. Wprowadziła go do salonu, gdzie rzuciła zatroskane spojrzenie na dziecko, które bawiło się na podłodze i mamrotało coś czego nie można było zrozumieć.
- Rozgość się - powiedziała i zabrała z sofy sweter a ze stolika zgarnęła książkę.
Przycisnęła ją do siebie mocno, próbując ukryć zdenerwowanie.
Chłopak usiadł w najbardziej oddalonym fotelu obok sofy i przytupywał lekko stopami odzwierciedlając zdenerwowanie, które trapiło również jego.
- Chcesz coś do picia? - spytała.
- Wodę - powiedział i patrzał jak Rose wchodzi do sąsiadującej kuchni.
Przerzucił swoje spojrzenie na dziecko przebywające na puchatym dywanie. Poczuł się okropnie ze świadomością, że to jego syn i powinno siedzieć teraz na jego kolanach.
Rose pojawiła się z powrotem i postawiła przed nim na stoliku szklankę wody, a sama usiadła na sofie ze szklanką soku pomarańczowego w dłoniach.
Jeszcze raz spojrzała na synka, zbadać czy na pewno jest bezpieczny po czym wróciła wzrokiem do gościa, który aktualnie siedział w jej mieszkaniu.
Krępująca cisza trwała jakby oboje próbowali zebrać myśli albo po prostu bali się odezwać.
Harry chwycił szklankę w dłonie i upił łyk napoju.
- Więc...- zaczął po czym odchrząknął pozbywając się okropnej chrypki.
Rose drżącymi dłońmi odstawiła swoją szklankę z sokiem na stolik i wlepiła oczy w dłonie, które okazały się wyjątkowo interesujące, zważywszy na to, że nie miała odwagi spojrzeć chłopakowi w oczy.
- Przepraszam - powiedział cicho i natychmiast odwrócił wzrok.
Rose gwałtownie podniosła głowę w jego stronę, próbując wyczytać z jego twarzy jakieś emocje, żeby móc zrozumieć, że powiedział to naprawdę.
- Nie, nie powinieneś - odpowiedziała pospiesznie i poprawiła swoją pozycję siedzącą.
Harry spojrzał na nią przenikliwie i zmarszczył czoło.
- Oczywiście, że powinienem. Ostatnio byłem dla ciebie bardzo nieprzyjemny. Krzyczałem i mówiłem tyle niemiłych rzeczy.
- To nic. Miałeś prawo być na mnie zły. Sam wiesz - wskazała ręką na Michaela.- Już się pogodziłam z tym, że mnie nienawidzisz - dodała cicho, ale Harry usłyszał ją doskonale.
- Rosie - zaczął, a ona lekko zadrżała na zdrobnienie jej imienia pochodzące z jego ust.
- Ja tak naprawdę cię nie nienawidzę - ton jego głosu był przepełniony takim żalem i smutkiem, że Rose musiała się powstrzymać żeby nie podbiec do niego i rzucić się w jego ramiona.
Spojrzał przenikliwie na jej twarz, próbując odczytać jej emocje. Dziewczyna milczała chwilę, nie mogąc wydusić żadnego słowa. Kędzierzawy niepokoił się trochę tą ciszą, a kiedy ona w końcu się odezwała kamień spadł mu z serca.
- N...naprawdę? - odezwała się próbując powstrzymać drżenie jej głosu.
- Tak. Przepraszam za to. Ja po prostu...
- Nic już nie mów - przerwała mu.- Wiem co masz na myśli. I ja też cię przepraszam. Naprawdę. Ja... za wszystko, Harry. Za to, że pojawiłam się w twoim życiu. Za to, że przeze mnie cierpiałeś i za to co się stało - powiedziała i odwróciła wzrok, nie mogąc znieść jego spojrzenia, które dosłownie ją miażdżyło.
- Rosie - szepnął, chcąc zwrócić jej uwagę.- Rosie, spójrz na mnie.
- Nie mów tak do mnie - szepnęła i objęła swoje podkulone nogi rękami.
- Będę dopóki na mnie nie spojrzysz.
Dziewczyna spojrzała na niego niepewnie i wstrzymała łzy, które cisnęły jej się do oczu.
- Posłuchaj, nie możesz przepraszać za to, że się pojawiłaś w moim życiu. To było najlepsze co mnie spotkało
Rose odwróciła wzrok, nie mogąc dłużej powstrzymać łez, które zdążyły już wypłynąć na jej policzki.
- Rosie, spójrz na mnie - powiedział i z bólem w oczach patrzał na tył jej głowy.- Rosie, proszę...
Dziewczyna otarła twarz grzbietem dłoni i niepewnie odwróciła się w jego stronę.
- Nie żałuję tego, że się spotkaliśmy. Nigdy nie żałowałem. Ty też nie powinnaś - powiedział i niezauważalnie zacisnął pięści.
Rose pokręciła rozpaczliwie głową, jakby bała się tego, że Harry jej nie uwierzy.
- Nie. Nigdy nie żałowałam. Nie myśl tak - rzekła.
Chłopak westchnął i przymknął powieki.
Dziewczyna wytarła dyskretnie twarz, bojąc się, że Harry cokolwiek widział. Odwróciła wzrok i patrzyła na swojego syna.
- Michael - odezwała się cicho.
- Co? - spytał chłopak.
Rose odwróciła się w stronę Harry'ego i powtórzyła głośniej:
- Michael. Nasz syn ma na imię Michael.
Loczek spojrzał najpierw na nią potem na małego chłopca i uśmiechnął się, a Rose poczuła się trochę lepiej.
- Zawsze myślałem, że pierwszą będę miał córeczkę - powiedział lekkim tonem.
- Darcy - dodała cicho.
Harry zwrócił spojrzenie w jej stronę i uśmiechnął się znowu i tak szczerze, że Rosemary poczuła się tak jak wtedy kiedy mieszkali razem.
- Synek też dobrze - powiedział.
Rose zwiesiła głowę w dół jakby usłyszała jakiś komplement, a resztki smutku natychmiast odeszły.
- Dawno nie widziałem twojego uśmiechu - powiedział, a Rose podniosła niepewnie głowę i uśmiechnęła się delikatnie na te słowa.
- Brakowało mi tego - dodał.
Chciał teraz zamknąć ją w swoich ramionach i nigdy nie wypuszczać, ale wiedział, że jeszcze nie jest na to gotowy.
- Mi też ciebie brakowało, Harry. Nawet nie wiesz jak bardzo - powiedziała cicho nie patrząc na jego twarz.
Harry czuł się tak wspaniale, że chciało mu się skakać i śpiewać. Ograniczył się tylko do szerokiego uśmiechu, który eksponował jego urocze dołeczki w policzkach.
Tymczasem Michael'owi znudziło się siedzenie na dywanie i szarpanie pluszaków za głowy. Na czworaka zawędrował pod pusty fotel i przy pomocy niego stanął na nogi. Powoli, trzymając się każdej możliwej rzeczy podszedł do Rose i swoimi maleńkimi rączkami uderzał ją delikatnie w kolana, wciąż powtarzając "mama".
Harry'emu ścisnęło się serce na ten widok.
To mój syn, pomyślał.
Michael spojrzał teraz na niego. Puścił się kolan dziewczyny i uważnie stawiając kroki, dostał się do Harry'ego, któremu natychmiast objął nogi, żeby się nie przewrócić.
Rose niemal w tej samej chwili znalazła się obok niego i wzięła go na ręce wirując z nim w kółko.
- Micky! Udało się! Twoje pierwsze samodzielne kroki - zawołała.
Mały chłopiec zaczął się śmiać, co wywołane było kręceniem się wokół ich własnej osi.
Dziewczyna się zatrzymała i przytuliła chłopca mocno do siebie.
Harry był taki szczęśliwy, że był świadkiem tak ważnej chwili w życiu swojego dziecka. Uśmiechał się na widok radosnej Rosie.
Teraz to ona na niego spojrzała, a wszystko w niej krzyczało ze szczęścia. Podeszła do Harry'ego i spytała:
- Chcesz go potrzymać? - nie czekała na odpowiedź i podała chłopca w ręce Harry'ego, a sama usiadła na sofie.
Chłopak niepewnie trzymał Michaela obserwując go uważnie. Posadził go na swoich kolanach i uśmiechnął się szeroko do Rose.
- To twój tatuś, Micky - powiedziała do chłopca, tak jakby mógł to zrozumieć.
Harry'ego rozpierała duma, a uśmiech nie schodził mu z twarzy. Nikt nie mógł zburzyć szczęścia, które go przepełniało.


- Mogę przyjść jutro? - spytał niepewnie, stojąc przy drzwiach.
Rose uśmiechnęła się do niego radośnie i kiwnęła głową z entuzjazmem.
- Weź ze sobą chłopaków. Chyba powinniśmy im wyjaśnić - powiedziała i odwróciła szybko wzrok.
Harry spojrzał na nią przenikliwie. Na jej malinowe wargi, i oczy. Dlaczego one były zielone?
- Jutro mam pracę, ale poproszę Bonnie, myślę że mnie zastąpi - powiedziała lekko próbując rozluźnić napięcie.
- Tak, myślę że powinienem poznać ją oficjalnie - odpowiedział i odwrócił wzrok od jej ust.
- Polubisz ją. Jest naprawdę kochana.
- Nie wątpię - uśmiechnął się Harry, przypominając sobie ich wczorajszą rozmowę.
- Cieszę się, że dziś przyszedłeś, Harry - powiedziała poważnie, przerywając ciszę.
- Ja też - szepnął i pochylał się niezauważalnie w jej stronę, kiedy dobiegło ich pukanie.
Rosemary zmarszczyła lekko brwi i wymijając chłopaka podeszła do drzwi, które po chwili otworzyła.
- Cześć Justin - zawołała radośnie, widząc kto do niej zawitał.
- Cześć - przywitał się i wszedł do środka.
Harry rzucił mu jedno ze swoich nieprzyjemnych spojrzeń.
- Cześć Harry - powiedział to tak jakby spluwał na ziemię.
- Zajrzyj na chwilę do Michaela, bo zaraz pewnie wyrzuci mi wszystkie talerze z szafki - poprosiła Justina, składając ręce jak do modlitwy.
Chłopak zaśmiał się i zniknął w pomieszczeniu obok, odprowadzony wzrokiem przez Harry'ego.
- To do zobaczenia - powiedział kędzierzawy i otworzył drzwi.
- Pa - zawołała i zaśmiała się, widząc, że chłopak delikatnie do niej macha.
Kiedy Harry odszedł, Rose podskakując wesoło podbiegła do Justina i przytuliła się do niego mocno.
Chłopak uśmiechnął się i również ją objął.
- Pierwszy raz od naszego pierwszego spotkania w studiu, nie krzyczał na mnie - powiedziała Rose.- Nie masz pojęcia jak bardzo mi go brakowało. Jego uśmiechu, oczu, jego całego.
Justin uśmiechnął się delikatnie i szepnął:
- Niezły z niego szczęściarz.

 * Trading Yestarday - One Day
____________________________________

 Rozdział napisany dość dawno. Niestety z przykrością muszę stwierdzić, że nic już więcej nad to dla Was nie mam. Teraz pozostaje mi pisać na bieżąco. Niewykluczone, że będziecie musiały czekać na następny rozdział tydzień, jeśli nie dłużej. We wtorek, środę i czwartek będę pisała egzaminy gimnazjalne. będziecie trzymać kciuki? :3
Rozdział taki nijaki. przepraszam. Wy chyba również straciliście entuzjazm. Komentarze mówią same za siebie. Drastyczny niż :D
To początek końca, kochani :**

See You Soon ♥
Majka