Without You - Rozdział 20

 Wstrzymujesz swoje łzy
Twoje wnętrze jest martwe*

Czas mknął niczym szaleniec, nawlekając na szpulkę nici wspomnień. Minął już dobry miesiąc. Niósł za sobą sporo zmian, ale nie na tyle żeby móc nazwać życie Rose spełnionym. Ale czy jej życie kiedykolwiek było spełnione? Pasmo niepowodzeń i porażek przewijało się przez jej życie, kierując wszystko to co dobre w niewłaściwym kierunku.
Mogłoby się wydawać, że wszystko jest lepsze. W końcu miała przy sobie synka i jego ojca, który już pogodził się z całą tą sytuacją. To zadowalało Rose. Do czasu...
Prawdą jest, że apetyt rośnie w miarę jedzenia.
Na początku chciała tylko żeby jej nie nienawidził, później chciała żeby ją lubił, teraz chce żeby ją kochał. Ale czy to źle?
Nigdy nie odczuwała miłości. Nie miała nikogo takiego żeby uczucie to jej podarował.
Często zastanawiała się co takiego Harry do niej czuje. Przecież o jakichkolwiek uczuciach świadczyła noc, którą spędzili razem, nienawiść z powodu krzywdy jakiej mu wyrządziła, ich dziwne powitanie kiedy odnaleźli się w studiu, całus złożony przez niego na jej ustach w sklepie muzycznym podczas ich "kłótni" oraz niezliczona ilość przytulasów, którymi zawsze ją obdarzał gdy wychodził. Czasami też miała wrażenie, że Harry nie przychodzi tylko do Michaela, ale także i do niej. Szczególnie jeden wieczór zapamiętała w przeciągu tego miesiąca. I tamta chwila również wpędziła ją w te wątpliwości.


Harry cały dzień opiekował się Michaelem podczas gdy Rose była w pracy, a później wraz z Bonnie wybrała się na zakupy i do kina.
Dziewczyna wróciła do domu koło ósmej wieczorem. Delikatnie zamknęła za sobą drzwi i zdjęła buty. Cichutko podreptała do sypialni gdzie Micky miał spać. I tak właśnie było.
Rosemary stanęła w progu i przyglądała się dwóm najważniejszym mężczyznom w swoim życiu, a obraz ten był o wiele piękniejszy od zachodzącego słońca i tysiąca gwiazd na niebie.
Mały Micky spał trzymając w maleńkiej piąstce palec Harry'ego. Styles zaczął cicho śpiewać jedną z piosenek.
- "Shut the door Turn the light off I wanna be with you I wanna feel your love I wanna lay beside you I can not hide this even though I try Heart beats harder Time escapes me Trembling hands touch skinIt makes this harder And the tears stream down my face"
Oczy dziewczyny zaszły łzami, których nie potrafiła zatrzymać. Powoli wycofała się z pomieszczenia, ale jego cudowny głos niósł się za nią echem jakby był zaprogramowany w jej umyśle.
- "If we could only have this life for one more day
If we could only turn back time"
Dotarła do łazienki i odkręciła kran żeby szum wody zagłuszał głos, który przecież tak bardzo kochała.
Zsunęła się po zimnej ścianie i podkuliła nogi. Łzy lały się po jej policzkach niosąc za sobą ślady spływającego tuszu do rzęs.
Pamiętała bardzo dobrze każdą chwilę związaną z Harry'm.
Moment na ławce kiedy śpiewał dla niej "One Thing" i usłyszały to fanki. Moment kiedy była pod ich opieką i na dobranoc zaśpiewał jej dokładnie tą samą piosenkę co dzisiaj.
Te wspomnienia bolały, bo czuła się tak jakby już wtedy go kochała. A to uczucie istniało w niej od zawsze.
Jedna piosenka wywołała tak wiele wspomnień, które jednocześnie uwielbiała i nienawidziła.
Wytarła swoje mokre policzki i podniosła się na nogi. Spojrzała w lustro i miała ochotę krzyczeć na cały świat. Co było przyczyną tych łez? Wszystko. Całe jej życie było powodem do płaczu.
Pochyliła się nad umywalką i dokładnie obmyła twarz, którą po chwili wytarła ręcznikiem.
Kiedy nie było już śladów po tej chwili słabości wyszła z łazienki i skierowała się do sypialni, gdzie był Harry i Micky.
Znów stanęła w progu, ale tym razem nie słyszała żadnego śpiewu, bo obaj chłopcy spali.
Rose uśmiechnęła się delikatnie. Wzięła z łóżka koc i przykryła nim Harry'ego, którego głowa była wsparta na drewnianej krawędzi łóżeczka.
- Dobranoc, Harry - szepnęła i bardzo delikatnie musnęła jego policzek, po czym wyszła z pokoju zabierając ze sobą swój zeszyt.
Usiadła na sofie w salonie i otworzyła swój pamiętnik. 

Without Him...
To zabawne, że mimo to, że Harry tu jest, wciąż piszę "Without Him". Ale wciąż jestem bez niego. Praktycznie nigdy z nim nie byłam. To głupie, że mam nadzieję na naprawę czegoś, co nigdy nie istniało. To okropna sytuacja kiedy piękne wspomnienia wracają a ja wiem, że one już tak naprawdę nigdy się nie powtórzą.
Wciąż jednak mam nadzieję, że będzie tak jak nigdy przedtem, że będzie miłość.
Ale znam prawdę.
Przecież on wie, że go kocham, a jeśli i on mnie kocha to teraz byłoby zupełnie inaczej... 

Rose zamknęła zeszyt i odłożyła go na półkę. Wzięła głęboki oddech i wymusiła na sobie uśmiech.
- Wszystko będzie w porządku.
I chciała się do kogoś przytulić. Chciała usłyszeć to kłamstwo od kogoś innego. Chciała żeby tym kimś był Harry.
Tymczasem on wszedł do salonu. Miał potargane loki, zaspane, tak samo zielone oczy i lekko zaróżowione policzki i wyglądał tak samo pięknie jak zawsze.
- Dałeś sobie radę? - spytała niemal natychmiast przywdziewając uśmiech.
Harry przeciągnął się i kiwnął głową.
- Jest niesamowity! - zawołał.
Rose kiwnęła głową z entuzjazmem i w tej samej chwili uderzyła ją przerażająca myśl, przez którą w kącikach jej oczu pojawiły się łzy, ale Harry kierował się już do drzwi.
- Nie będę już dłużej siedział ci na głowie, byłem tu cały dzień - rzekł ubierając swoje buty.
Rose chciała powiedzieć "to żaden problem", ale głos ugrzęzł w jej gardle. I próbowała zatrzymać te łzy, ten przytłaczający smutek, ale miała za mało czasu, bo Harry już stanął przed nią.
Uśmiechnęła się tak, jak zawsze kiedy uśmiech był jej przebraniem i miała nadzieję, że chłopak się nie pozna.
Wyraz jego twarzy się zmienił i Rose była pewna, że widzi ten smutek.
- Rosie...- ledwo zaczął a dziewczyna zaczęła płakać.
- Rosie, ty płaczesz - powiedział szeptem.
Wyciągnął w jej stronę dłoń, która zawisła w powietrzu tuż przy jej policzku.
Był niepewny. Bał się jej dotknąć żeby nie rozpadła się jeszcze bardziej. Była taka krucha, a każdy jego czyn zdawał się zadawać jej ból. I tak było wtedy gdy cofnął rękę.
Ale ona już nie potrafiła tego kontrolować, a z gardła wydarł jej się szkoch.
Harry tym bardziej nie wiedział co zrobić żeby bardziej jej nie skrzywdzić. Bał się odrzucenia, ale nie mógł dłużej patrzeć na te łzy. Przytulił ją mocno do siebie, jakby to miało powiedzieć jej jak bardzo się o nią troszczy i kocha...
A ona przywarła do niego tak mocno jakby od tego zależało jej życie. Jednocześnie nie mogła opanować lez.
- Rosie, proszę nie płacz. Serce mi pęka kiedy widzę twoje łzy - szepnął w jej włosy.
Rose jeszcze bardziej do niego przywarła. Bała się że odejdzie, że go nie będzie.
Po chwili, która trwała wieczność odsunęli się od siebie, ale wtedy Harry już się nie lękał. Stał blisko niej i kciukiem otarł jej policzki, tak delikatnie niczym opadający płatek śniegu.
Wpatrywał się w nią wyczekująco, niezdolny do wypowiedzenia jakiegokolwiek słowa.
- Nie zabierzesz mi go? Nie odbierzesz mi Michaela? Tylko on mi został. Nie mogę go stracić - powiedziała szybko i znów zaczęła płakać.
Harry wpatrywał się w nią oszołomiony i niemal natychmiast ją do siebie przytulił.
- Oczywiście, że ci go nie zabiorę. Skąd ten pomysł? - odpowiedział.
- Bo to też twój syn i... i...
- Shh...
Harry zaczął nią delikatnie kołysać.
- Będzie dobrze - szepnął.
Odsunął się od niej, złapał za rękę i zaprowadził do sypialni.
Posadził ją na łóżku i zaraz usiadł obok niej i kolejny raz ją przytulił i pocałował ją w czubek głowy.
- Przepraszam, że przeze mnie tak pomyślałaś.
I tulił ją do siebie, i śpiewał dopóki nie zasnęła.
Położył ją delikatnie na miękkich poduszkach i przykrył kocem, a sam ułożył się obok niej. Odgarnął jej niesforny kosmyk z twarzy i przyglądał się jej niewinnej twarzy.
- Przepraszam, że jestem takim tchórzem. Przepraszam, że nie umiem tego powiedzieć. Przepraszam - szeptał do niej te rzeczy, ale ona nie była tego świadoma.


Tamten wieczór zdawał się być złudzeniem. Nie powtórzył się już później, ani nie był roztrząsany. Zupełnie tak jakby to zdarzenie nie miało miejsca. I było coraz więcej wymówek, coraz mniej czasu spędzonego we dwoje, atmosfera bardzo niezręczna. Krępowało ich nawet krótkie połączenie wzrokowe. Było coraz trudniej, a wszystko było bardziej poplątane niż kiedykolwiek.
Mimo wszystko Rose sobie radziła. Zmierzyła się z całym światem kiedy wyszło na jaw, że członek One Direction, Harry Styles, ma dziecko. Cierpliwe znosiła wszystkie wyzwiska skierowane pod jej adresem. Płakała. To było dobre. Pewien mądry piosenkarz śpiewał "Holding your tears, your inside is dead"*. Więc płaczmy. Pozostańmy żywi tak długo jak to możliwe...

* Ed Sheeran - The Sea

________________________________
Hej :3  Ten rozdział nie jestchyba najgorszy, co?
Zmieniłam szablon, bo z tamtym coś mi się stało. Widzieliście?
Więc pozostał tylko jeden rozdział.

See You Soon
Majka